Ειδησεογραφικό site

Απλά παραδείγματα πολιτικού ρεαλισμού

65

Του Χρήστου Χωμενίδη 

«Μα γιατί από την αρχή τον διάλεξε γιά κυβερνητικό εταίρο του;»

Κοντεύουν οι Συριζανέλ να συμπληρώσουν τριετία στην κυβέρνηση και υπάρχουν πολίτες που επιμένουν να το φυσάνε και να μην τους κρυώνει. Να θεωρούν ανεξήγητη τη συμπόρευση ενός αριστερού -τέλος πάντων- κόμματος με ένα μόρφωμα που απηχεί τις πιό παρωχημένα δεξιές, τις πιό κραυγαλέα πατριδοκάπηλες απόψεις. Υπάρχουν και οι άλλοι, οι υποψιασμένοι, που επισημαίνουν ότι οι ιδεολογικές και αισθητικές συγγένειες του Σύριζα με τους Ανέλ είναι ιδιαίτερα έντονες. Πως ο λαϊκισμός αποτελεί τη συνεκτική ουσία τους. Ότι πρόκειται για δυό όψεις του ίδιου νομίσματος.

Προσωπικά είμαι βέβαιος πως ούτε ο κύριος Τσίπρας ούτε καν ο ίδιος ο κύριος Πάνος Καμμένος ασχολήθηκαν ποτέ στα σοβαρά με την ιδεολογία των «Ανεξάρτητων Ελλήνων».

Η μνημονιακή στροφή του Αντώνη Σαμαρά, η στήριξη που παρείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, έδωσε την ευκαιρία στις αρχές του 2012 στον Πάνο Καμμένο να αναγγείλει μέσω διαδικτύου την ίδρυση του δικού του «αμόλυντου», «ασυμβίβαστου» κόμματος. Στις εκλογές του Μαΐου του 2012, το στοίχημα απέδωσε υπεράνω προσδοκίας. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» έλαβαν το 10,6% των ψήφων, έγιναν τέταρτη κοινοβουλευτική δύναμη. Τους αντιμνημονιακούς ανέμους, που σκόρπιζε στην κοινωνία ο Σαμαράς από την εποχή των Ζαππείων, τους θέρισε ο Καμμένος. Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου οι Ανέλ σημειώσαν πτώση – παρέμειναν εντούτοις στο 7,5%. Ακόμα και τον Ιανουάριο του 2015, όταν επέλαυνε ο Αλέξης Τσίπρας προς την εξουσία για να σκίσει τα μνημόνια και να κάνει τις διεθνείς αγορές να χορεύουν, ο Πάνος Καμμένος διατήρησε ένα όχι ευκαταφρόνητο 4,75%.

Μη επιτυγχάνοντας αυτοδυναμία ο Σύριζα, είχε την επιλογή να συνεργαστεί με το αποκαλούμενο μεταρρυθμιστικό Κέντρο ή με την Κεντροαριστερά. Ο Σταύρος Θεοδωράκης φαινόταν πρόθυμος να τον στηρίξει. Υπό όρους. Κατόπιν υπογραφής μιας στρατηγικής συμφωνίας, η οποία θα εγκρινόταν από την κοινοβουλευτική ομάδα του Ποταμιού. Με το Πασόκ οι πιθανότητες φάνταζαν εξαιρετικά περιορισμένες καθότι πρόεδρός του παρέμενε ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Γιά ποιό λόγο να μπει ο κύριος Τσίπρας σε ζυμώσεις και σε διαπραγματεύσεις με ανθρώπους που είχαν συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα και το έπαιρναν μάλιστα στα σοβαρά; Ο κύριος Πάνος Καμμένος τού προσέφερε ψήφο εμπιστοσύνης χωρίς να τον ζαλίζει με ερωτήματα που αφορούσαν τη διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς», τη στρατηγική εξόδου από την κρίση, τον ευτράπελο Γιάνη έστω… Το μόνο που ζητούσε ήταν το Υπουργείο Άμυνας για τον εαυτό του και λίγα ακόμα χαρτοφυλάκια για τους στενούς του συνεργάτες. Απλά πράγματα.

Ο Πάνος Καμμένος τίμησε στο ακέραιο την κολεγιά που έκανε με τον Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα και όταν τα νομοσχέδια που έφερνε ο Σύριζα στη Βουλή πόρρω απείχαν από τη δική του ελληνοχριστιανική αντίληψη, έβρισκε πάντα τρόπο να μη φέρνει εμπόδιο στην ψήφισή τους. Δεν αξίωνε παρά την τήρηση κάποιων στοιχειωδών προσχημάτων, ώστε να κρατάει τους βουλευτές του μαντρωμένους. Και ασφαλώς το ελεύθερο να αλωνίζει στον χώρο της Εθνικής Άμυνας. Να φοράει εντυπωσιακές στολές, να οργανώνει θρησκευτικά μνημόσυνα για τους Σαλαμινομάχους, να στήνει και να κλείνει στο ημίφως κάθε λογής ντιλ…

Προβλέπουν αρκετοί ότι ο Καμμένος θα πάρει τελικά στο λαιμό του τον Τσίπρα. Πιο πιθανό μού φαίνεται ο Τσίπρας να μεταχειριστεί τον Καμμένο σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Να του φορτώσει -όταν θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι- ακόμα και αμαρτίες που δεν τού αναλογούν, μεριμνώντας όμως παράλληλα ο πρώην συνέταιρός του να πέσει στα μαλακά, να μην καταστραφεί προσωπικά, πράγμα που θα τον έκανε ανεξέλεγκτο.

Ο ξαφνικός έρωτας Σύριζα-Ανέλ θα έχει ευοδωθεί με έναν σχεδόν ανέφελο γάμο και θα έχει καταλήξει σε ένα όσο το δυνατόν πιό βελούδινο διαζύγιο…
…………………………………………………………………………………………………………………………

«Πώς είναι δυνατόν οι Γάλλοι να βραβεύουν τον Τσίπρα;»

Σύσσωμο το «ευρωπαϊκό τόξο», πολίτες και πολιτικοί που είχαν στηρίξει το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, έφριξαν με την εν Παρισίοις μετονομασία της κωλοτούμπας σε πολιτικό σθένος. Με την αναγόρευση του πρωθυπουργού μας σε υπόδειγμα Ευρωπαίου ηγέτη ενώ -κατά το φοβερό πρώτο εξάμηνο του 2015- η κυβέρνηση αποδεδειγμένα φλέρταρε με την ιδέα του νομισματικού πραξικοπήματος, με τη βίαια έξοδο από την Ευρωζώνη. «Αυτόν τιμάτε, φαρισαίοι υποκριτές;» ανέκραξαν, φωνές βοώντων εν τη ερήμω.

Προφανώς -και δικαίως- τον τιμούν. Δεν πρόκειται για ηθικοδιδασκάλους αλλά για πρακτικούς ανθρώπους. Της πιάτσας. Εκείνο που αναγνωρίζουν στον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι προσερχόμενος σαν τη βρεμένη γάτα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, κάνοντας γαργάρα τα εμπρηστικά του, «επαναστατικά», συνθήματα, εξασφάλισε στην Ελλάδα δυόμιση ήδη χρόνια πρωτοφανούς κοινωνικής ειρήνης.

Οι βίαιες διαδηλώσεις ως εκ θαύματος σταμάτησαν. Τα σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου πέρασαν χωρίς να ανοίξει μύτη. Η δημόσια περιουσία δεσμεύθηκε σε βάθος δεκαετιών. Επενδυτικές ευκαιρίες ανεδύθησαν – όσοι έχουν την υπομονή να ανεχθούν για λίγο τα προσκώμματα που θέτουν οι αρχαιολόγοι και άλλοι μυστήριοι τύποι, θα ανταμειφθούν εξασφαλίζοντας περιουσιακά φιλέτα σε τιμές «μπιρ παρά».
Εάν δεχθούμε ότι οι «μεγάλες» χώρες, σαν τη Γαλλία, διαπνέονται από αποικιοκρατική αντίληψη, η κυβέρνηση Συριζανέλ -με την πατριωτική ρητορική που καλμάρει τις εγχώριες «μάζες» (μάζες χαρακτήρισε τους πολίτες ο Αλέξης Τσίπρας)- αποτελεί τον ιδεώδη συναλασσόμενο. Γιατί λοιπόν να μην τη στηρίξουν, γιατί να μην την παρασημοφορήσουν; Επειδή θα ενοχληθεί η καθ’ημάς μεσαία τάξη και οι φιλελεύθεροι ταγοί της;
…………………………………………………………………………………………………………………………
Από την εποχή του Αριστοτέλη, απ’ τον καιρό του Μακιαβέλι, ιδιοφυά πνεύματα διδάσκουν πως η πολιτική είναι η πρακτικότερη των τεχνών. Ότι τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Πως οι ευγενείς προθέσεις και οι υψηλές ιδέες δεν χρησιμεύουν κατά κανόνα παρά ως καρυκεύματα απολύτως συγκεκριμένων συμφερόντων.

Ώρα να το χωνέψουμε. Να μεταβούμε επιτέλους από το ειδυλλιακό ευκταίο στο κακοτράχαλο εφικτό. Για να καταλαβαίνουμε -αν μη τι άλλο- τι συμβαίνει γύρω μας.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.