Άναψαν φωτιές που δεν σβήνουν

Μία φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις. Αλλά υπάρχουν και φωτογραφίες που λένε χίλιες λέξεις. Και σε αυτές τις φωτογραφίες και πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο Αλέξης.
γράφει ο Άκης Λουδάρος

Φέρνουμε καρέ-καρέ τις στιγμές σε παρόντα χρόνο. Ο Αλέξης χαμογελαστός στο βήμα (εκεί που τον βράβευσαν για την υπέροχη συμφωνία για την ονομασία των Σκοπίων, στη Βοσνία). Έχει λάβει πληροφορίες για τις πυρκαγιές στην Αττική και αφήνει το πρώτο υπονοούμενο περί ασύμμετρης απειλής.
Επιστρέφει εσπευσμένα στην Αθήνα και βγαίνει από το αυτοκίνητο μπροστά στην είσοδο του κέντρου επιχειρήσεων. Δεν φοράει πια το χαμόγελο της αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς. Το πρόσωπό του προδίδει τον τρόμο του. Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήταν απεικόνιση δέους μπροστά στην τραγωδία και όχι τρόμου για το πώς θα μπορούσε να τη διαχειριστεί επικοινωνιακά. Αλλά η επιθυμία μας προσκρούει στην επόμενη εικόνα.
Ο Αλέξης κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού στην αίθουσα επιχειρήσεων με μια ντουζίνα υπουργών και κρατικών αξιωματούχων τριγύρω του. Κανένας χάρτης απλωμένος μπροστά τους, καμία ένδειξη για το τι συμβαίνει όχι στα βουνά και τις δύσβατες χαράδρες, αλλά σε κατοικημένες περιοχές της Αττικής.
Το πλάνο ανοίγει και μπαίνει στο κάδρο η Δούρου. Αμίλητη και ακούνητη, ωσεί παρούσα σε μία ενορχήστρωση στην οποία θα έπρεπε να είναι το πρώτο βιολί. Τι να πει, ακόμα δεν έχει απολογηθεί για τους νεκρούς και τις καταστροφές στη Μάνδρα. Κάποιοι ζητούν την παραίτησή της. Σιγά μην παραιτηθεί. Αν είχε τσίπα, θα το είχε κάνει προ πολλού.
Αλλά εκεί, σε αυτήν την αίθουσα που σε τίποτα δεν θυμίζει θάλαμο επιχειρήσεων, δεν βρίσκεται ο συνεργάτης του Παπαδημούλη που υπαινίσσεται, γράφοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι κάτι ήξερε για τις πυρκαγιές ο τηλεοπτικός σταθμός (εννοεί τον ΣΚΑΪ) που κινήθηκε πριν πάρουν τα μέτωπα διαστάσεις για μεταδόσεις από τη διακεκαυμένη ζώνη. Στο μυαλό τους δεν υπάρχει καν το ενδεχόμενο οι δημοσιογράφοι να έχουν καλύτερα ανακλαστικά από κείνους που κυβερνούν. Όπως δεν βρίσκεται εκεί ο πολύς Καμμένος ή, έστω, ο Κουβέλης, για τη συνδρομή των υποδομών και της τεχνογνωσίας του στρατού.
Είναι πασιφανές ότι είχαν υποτιμήσει την κατάσταση. Και όχι μόνο αυτό. Αντί να καταστρώσουν σχέδιο επιχειρησιακό, ασχολήθηκαν με το επικοινωνιακό κομμάτι. Να βγει προς τα έξω ότι πράκτορες, Γκρίζοι Λύκοι, οικοπεδοφάγοι, εργολάβοι (κάτι ξέρει από εργολαβίες η οικογένεια Τσίπρα, αλλά αυτά θα τα πούμε σε επόμενο φύλλο) και εμπρηστές προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και να γκρεμίσουν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση.
Φυσικά και δεν φταίνε μόνο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τα κακά της μοίρας μας, για την οικοπεδοποίηση, την άναρχη δόμηση, τις καταπατήσεις, αλλά φταίνε αποκλειστικά και βαρύτατα για την απουσία ενός σχεδίου δράσης την ώρα που ο… στρατηγός άνεμος βρισκόταν σε έξαρση. Ακόμα κι αν δεχτεί κανείς καλόπιστα ότι όλο αυτό ήταν σχέδιο εμπρηστών, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι οι κυβερνήσεις και οι κρατικοί μηχανισμοί υπάρχουν ακριβώς για να αντιμετωπίζονται με τις μικρότερες δυνατές απώλειες τέτοιες καταστάσεις, να μην καταλήγουμε σε τραγωδίες και να θρηνούμε θύματα.
Δεν έκαναν ούτε το απλούστερο: να εκκενώσουν κατοικημένες περιοχές. Αφού εγκαίρως διαπίστωσαν ότι η πυρκαγιά ήταν ανεξέλεγκτη, ας έδιναν οδηγίες απομάκρυνσης των κατοίκων και των τουριστών. Όντως, Πάνο Σκουρλέτη, ο πανικός είναι κακός σύμβουλος, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που θα τον περικυκλώσουν οι φλόγες και δεν θα πανικοβληθεί. Η δουλειά του υπουργού είναι να βρει τρόπο να μην πανικοβληθεί ο πολίτης.
Ο Αλέξης και τα άλλα μειράκια πήγαν να αντιγράψουν (για άλλη μια φορά) τον Καραμανλή τον Κουρασμένο. Εκείνον που αφού καταδίκασε τον στρατηγό άνεμο, μοίρασε τριχίλιαρα πάνω από τους νεκρούς της Ηλείας. Μειράκια είναι και δεν γνωρίζουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία.
Το πόσο λερωμένη έχουν τη φωλιά τους αποκαλύπτεται από τις αντιδράσεις των ίδιων. Από το ότι δεν τόλμησαν να έρθουν σε επαφή με τους κατοίκους. Οι εξαφανισμένοι Καμμένος και Κουβέλης έκαναν αυτοψία από αέρος, ο Σκουρλέτης πήγε στην Κινέτα όπου δεν υπήρξαν θύματα και ο μυστακοφόρος Τόσκας μαζί με έναν-δυο άλλους προτίμησαν την ασφάλεια του δημαρχείου Ραφήνας. Πιο μάγκας ο Αλέξης βγήκε στα κανάλια και έκανε διάγγελμα, μακριά από τις πληγείσες περιοχές. Πού να πλησιάζουμε τώρα, θα πέσουν τα γιούχα και μετά άντε ο Τζανακόπουλος να τα μαζέψει…
Ο Αλέξης πληρώνει –και τολμάμε την πρόβλεψη ότι θα πληρώσει στο μέλλον ακόμα πιο ακριβά– τα κολπάκια του, τη λασπολογία, τις υπερβολές και τις ψευδαισθήσεις του, τις ύβρεις και τα ψέματά του. Και ο λογαριασμός είναι δίκαιος. Γιατί ανέμους έσπειρε, θύελλες θερίζει.
Ποιος νομίζει ότι δεν θα αποδοθεί λογαριασμός στον σταλινικό υπουργό Εξωτερικών που, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, είχε το θράσος να δηλώσει «η εποχή που θεωρούταν διπλωματία το να κάνεις την κότα πέρασε». Τέτοια αλαζονεία. Υπερφίαλος ο Κοτζιάς, όπως όλα τα κοκόρια που καμαρώνουν γιατί οι μανάδες τους οι κότες έλεγαν ότι κάποια μέρα θα γίνουν οι ηγέτες του κοτετσιού.
Το κοκόρι αυτό, ο υπουργός, μόλις πρότινος έκανε την κότα μπροστά στους Αμερικάνους που του έδωσαν εντολή να υπογράψει τη συμφωνία με τα Σκόπια και εκείνος κακάρισε πρόθυμα, πουλώντας το παλιό κοτέτσι του, την αγαπημένη του σταλινική σοβιετία. Ή μήπως έχουν αλλιώς τα πράγματα;
Ο Κοτζιάς δεν είναι κότα, αλλά κότα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου που επί των ημερών του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1976) είπε το περίφημο «βυθίσατε το ΧΟΡΑ», αναφερόμενος στο ωκεανογραφικό σκάφος που έβγαλαν οι Τούρκοι στο Αιγαίο παραβιάζοντας την υφαλοκρηπίδα. Κότα ο Ανδρέας Παπανδρέου, που την άνοιξη του 1987, όταν οι Τούρκοι έβγαλαν στο Αιγαίο το Σισμίκ, παρέταξε το ναυτικό σε θέση μάχης.
Αλλά δεν είναι κότες ο Αλέξης και ο Κοτζιάς που ακολουθούν πολιτική κατευνασμού απέναντι στην Άγκυρα, που δεν ήξεραν και δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τη σύλληψη-απαγωγή των Ελλήνων αξιωματικών, που είπαν προφορικά στον Ερντογάν ότι θα στείλουν στην Τουρκία τους «οκτώ», αλλά δεν το έκαναν γιατί αλλιώς αποφάνθηκαν τα δικαστήρια.
Επιμύθιο: κότα είναι ο πολιτικός που αντί να βρεθεί στον τόπο της τραγωδίας κάνει διαγγέλμα-μονόλογο ή προτιμάει την ασφάλεια της υπό αέρος αυτοψίας.