Αλκις Κούρκουλος στο «Κ»: Τα προσωπεία είναι ασπίδα προστασίας

Της Πέννυς Κροντηρά

«Τα μόνα ψέματα που λέω είναι σκηνικά, αλλιώς δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να λες ψέματα», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Άλκις Κούρκουλος. Μπορεί να μη δίνει συχνά συνεντεύξεις, παρά μόνο όταν πρέπει να παρουσιάσει κάποια θεατρική δουλειά, αλλά όταν τον συναντήσεις βλέπεις ότι αυτά που αποφασίζει να πει είναι ουσιαστικά, μη αρεσκόμενος σε βαρύγδουπες δηλώσεις προς τέρψη του αναγνωστικού κοινού.

Φοβηθήκατε το βαρύ όνομα που φέρετε όταν αποφασίσατε να ακολουθήσετε την υποκριτική;

Μεγάλη ιστορία αυτό… ήμουν πολύ νέος τότε, δεν είχα τέτοια θέματα. Το σκέφτηκα βέβαια, αλλά ίσως να ήταν και αυτό ο λόγος που το έκανα. Δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα και δεν με ενδιαφέρει.

Αν όχι ηθοποιός, τότε τι;

Πολλά πράγματα. Δεν είμαι από αυτούς που λένε «ηθοποιός θα επέλεγα αν ξαναγεννιόμουν». Όχι… Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσει αυτό που κάνω ή ότι δεν αγωνίζομαι να το κάνω καλά. Αλλά ναι, θα μπορούσα να μην είμαι ηθοποιός.

Θυμάστε μία συμβουλή του πατέρα σας που να σας ακολουθεί;

Μου είχε πει ότι «Την τύχη μας εμείς την καθορίζουμε».

Ποια τα κοινά στοιχεία με τον χαρακτήρα του πατέρα σας;

Νομίζω ότι έχω πάρει από τα αρνητικά του, δηλαδή κάποια που δεν μου άρεσαν πάνω του ανακαλύπτω ότι τα έχω και εγώ.

Γιατί απέχετε τηλεοπτικά;

Έλα ντε… να κάνω τι; Δεν μου είχαν προτείνει κάτι. Και απ’ ό,τι ξέρω, επειδή δεν βλέπω τηλεόραση, γιατί δεν έχω στο σπίτι μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν είχα καμία ενδιαφέρουσα πρόταση να κάνω κάτι. Σχεδόν τίποτα.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Προς το παρόν είμαι στη θεατρική παράσταση «Ταρτούφος ή οι Απατεώνες» στο θέατρο Κιβωτός, όπου υποδύομαι τον Οργκόν, την κεφαλή της οικογενείας, μαζί με τον Αιμίλιο Χειλάκη που σκηνοθετεί την παράσταση και υποδύεται τον Ταρτούφο και τους Ράνια Οικονομίδου, Αθηνά Μαξίμου, Άγγελο Μπούρα, Γιάννα Παπαγεωργίου, Αλέξανδρο Βάρθη, Γιώργο Λιάντο, Τσιμάρα Τζανάτο και Φραγκίσκη Μουστάκη. Η παράσταση πάει πολύ καλά και είναι πιθανό να συνεχιστεί και του χρόνου. Ακόμα, υπάρχει στα σκαριά μία ταινία που θα συμμετέχω και τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν μάλλον μέσα στον Μάρτη.

Ο Ταρτούφος είναι πολύ επίκαιρο έργο. Ποιο το μήνυμα που βγαίνει από τον ρόλο σας;

Το μήνυμα προκύπτει από όλη την παράσταση, καθώς έχει κάνει μία πολύ ωραία ανάγνωση του κειμένου ο Αιμίλιος Χειλάκης με τον Μανώλη Δούνια. Ο Οργκόν που υποδύομαι εγώ δεν είναι ένας αφελής που τον εκμεταλλεύεται ο Ταρτούφος, αλλά βάζει αυτός στο σπίτι του τον Ταρτούφο και αυτός, ο καημένος, είναι ένας μικροαπατεώνας που πέφτει στον λάκκο των λεόντων τελικά. Είναι ένα σύνολο απατεώνων και υποκρισίας.

Πώς είναι να σας σκηνοθετεί ο Αιμίλιος Χειλάκης;

Δύσκολα, όμορφα, δημιουργικά και με πολύ καλό αποτέλεσμα. Η σκηνοθεσία δεν είναι εύρημα για να κάνουμε εφέ, αλλά μία φόρμα που απαιτεί πολλή πειθαρχεία, συνέπεια και δέσιμο επί του συνόλου για να προκύψει όλο αυτό το αποτέλεσμα.

Πώς βλέπετε τη θρησκεία με αφορμή τον ρόλο σας; Τη συνδυάζετε με την Εκκλησία;

Ο Ταρτούφος δεν είναι άνθρωπος της Εκκλησίας, για να μην παρεξηγούμαστε. Έχει απλά υιοθετήσει το προφίλ. Είναι ένας απατεώνας. Δεν έχει καμία σχέση η Εκκλησία με τη θρησκεία. Η Εκκλησία θα μπορούσε να διαχωριστεί από το κράτος, θα ήθελα να συμβεί. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δεν είμαι άθεος. Αλλά δεν εκφράζομαι μέσα από «παπάδες». Δεν με ενδιαφέρει η υποκρισία της Εκκλησίας, γιατί έχουμε τέτοια περιστατικά φυσικά… Έχουμε όμως και εξαίρετους ανθρώπους της Εκκλησίας, οι οποίοι πραγματικά είναι αφοσιωμένοι στο λειτούργημα που κάνουν.

Όλοι κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία;

Εξαρτάται για ποιο λόγο! Τι ωραία που θα ήταν να είμαστε αυθεντικοί, ε; Τα μόνα ψέματα που λέω είναι σκηνικά, αλλιώς δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να λες ψέματα. Η αλήθεια είναι πιο εύκολη και βολεύει πολλές φορές. Όμως από την άλλη τα προσωπεία είναι λογικά, όπως είναι η κοινωνία μας, πρέπει να προστατευτεί κάποιος. Μεγαλώνοντας, δημιουργώντας άμυνες αποκτάς κάποια προσωπεία. Ασπίδα προστασίας είναι το προσωπείο.

Ποια η γνώμη σας για την πολιτική κατάσταση της χώρας; Μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη στους πολιτικούς από τους πολίτες ή η απαξίωση είναι το πλέον σύνηθες φαινόμενο;

Ναι, η απαξίωση είναι το σύνηθες φαινόμενο, δεν το συζητώ. Όλοι ξέραμε τι γινόταν παλαιότερα, αλλά θέλαμε να φάμε και εμείς λίγο, για να περάσουμε καλά και τώρα τα ρίχνουμε στους πολιτικούς. Όχι ότι δεν φταίνε! Μην παρεξηγηθώ… δεν το συζητώ, αλλά πρέπει να δούμε πού φταίμε και εμείς λίγο. Πιστεύω ότι αν διαλύονταν τα πάντα και ξαναρχίζαμε από την αρχή πάλι τα ίδια θα κάναμε. Είναι στο DNA μας, ποτέ δεν θα φτιάξουμε. Για να δούμε, θα επιβιώνουμε πάντα; Δεν είμαι αισιόδοξος. Δεν με εξέπληξε η όλη κατάσταση και δεν περίμενα κάτι καλύτερο από την «πρώτη φορά Αριστερά». Δεν είμαι κομματικοποιημένος και δεν θέλω να χαρακτηριστώ πολιτικά και κομματικά, γιατί δεν είναι ένα πράγμα που με ενδιαφέρει. Ασχολούμαι, είμαι ενεργός πολίτης, ψηφίζω πάντα. Πιστεύω ότι πρέπει να ψηφίζει ο κόσμος, δεν είμαι από αυτούς που λένε «α, δεν πάω να ψηφίσω, δεν με ενδιαφέρει». Με ενδιαφέρει και παρακολουθώ.

Τι θα λέγατε σε έναν πολιτικό;

«Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου».

Πώς βλέπετε τον πολιτισμό της χώρας εν μέσω κρίσης;

Οι τέχνες έτσι και αλλιώς πάντα προσπαθούσαν να επιβιώσουν ακόμα και σε εποχές που ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Δυστυχώς, κανένας δεν δίνει σημασία. Αλλά νομίζω ότι αυτή χώρα πήγε μπροστά -όσο πήγε- και προχώρησε από τις διαφορετικότητες. Από ανθρώπους που ήταν διαφορετικοί. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι φωνές και πάντα υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες. Αλλά νομίζω ότι ο πολιτισμός την πατάει όπως όλα τα άλλα πράγματα. Και έχουμε, αν δεν είχαμε… Εγώ δεν λέω ότι είμαι καλλιτέχνης, είναι πολύ βαριά η λέξη για εμένα, γιατί ξέρω… Αυτό τον χαρακτηρισμό τον χρησιμοποιούν άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που κάνω εγώ. Είμαι πρώτα από όλα ένας επαγγελματίας σε αυτόν τον χώρο προσπαθώντας να κάνω όσο μπορώ καλύτερα τη δουλειά μου.

Για ποιο πράγμα είστε περήφανος και για ποιο μετανιώνετε;

Για το ότι δεν ήμουν ποτέ καριερίστας, ήθελα όσο μπορούσα να κάνω πράγματα που θα περνάω καλά, όσο γίνεται βέβαια, γιατί η υποκριτική είναι σκληρή δουλειά. Και είναι το ίδιο πράγμα για το οποίο μετανιώνω επίσης.

Τι σας κάνει να χαμογελάτε;

Ο ήλιος!

Τι σημαίνει ο έρωτας στη ζωή σας;

Πάθος! Η αγάπη μαθαίνεται, ο έρωτας σου συμβαίνει. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρξει έρωτας πριν την αγάπη. Αλλά αυτό δεν το πίστευα πριν κάποια χρόνια. Όταν κάποια στιγμή φύγει ο έρωτας, γιατί δεν κρατάει για πάντα, και μετουσιωθεί σε αγάπη, αυτή μπορεί να είναι αιώνια. Αυτά τα ζευγάρια που είναι πολλά χρόνια μαζί και λένε είμαστε ερωτευμένοι ακόμα, δεν ξέρω πώς ακριβώς το εννοούν. Πρέπει να υπεραγαπάνε ο ένας τον άλλο.

Έχετε κρατήσει χαμηλούς τόνους όσον αφορά την έκθεσή σας στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πόσο εύκολο ήταν;

Πάρα πολύ. Είναι αηδίες, δεν ισχύει το «θέλω να κρυφτώ αλλά δεν μπορώ».

Πώς αντιδράτε στον θαυμασμό των γυναικών;

Μια χαρά. Είναι ωραίο και ευχάριστο. Τι να σας πω, ότι δεν μου αρέσει; Και σιγά τον θαυμασμό… τι είναι αυτά; Πού ζούμε; Δεν είναι αυτό ο στόχος. Υπάρχουν και άνδρες που θαυμάζουν αυτό που κάνω και μου αρέσει όταν κάποιος μου λέει «Μπράβο ρε μάγκα, ωραίο. Σε γουστάρω, ωραία η παράσταση»!

Ποια δύσκολη ερώτηση θα κάνατε στον εαυτό σας και ποια η απάντηση;

Κάθε μέρα τού κάνω δύσκολες ερωτήσεις αλλά του γυρνάω την πλάτη και δεν του απαντάω ποτέ! Του λέω «Άσε με τώρα, πρωί πρωί, να πιω τον καφέ μου».

Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες…

Κουράγιο!