Αλέξη, τι πίνεις και δεν μας δίνεις!

Πόσο «ισορροπημένος» μπορεί να είναι ένας ενήλικας άνθρωπος και σε ποιο βαθμό μπορεί να κυμαίνεται ο δείκτης της συναισθηματικής του ωριμότητας και νοημοσύνης όταν -ας πούμε- τον καλείς στον γάμο σου και σου εύχεται «και του χρόνου» ή προσέρχεται απρόσκλητος στην κηδεία του πιο προσφιλούς σου προσώπου και σε συλλυπείται λέγοντάς σου «και στα δικά σας»;
Ακόμη και με κίνδυνο να κατηγορηθώ για προκατάληψη, θα σας «εξομολογηθώ» πως αυτόν τον συνειρμό έκανα όταν είδα με τα μάτια μου και άκουσα με τ’ αυτιά μου σε βιντεάκι του Διαδικτύου, τον Τσίπρα να απευθύνεται ασεβώς σε πυρόπληκτη γυναίκα στο Μάτι λέγοντάς της με ύφος «μικρομέγαλου» ανηλίκου: «Και να έπαιρνες τα 2.000 ευρώ, τι θα έκανες; Θα τα σπατάλαγες!». Αυτή την απάντηση τής έδωσε, μες στην «καλή χαρά» και μέσα στην αυτοϊκανοποίηση για να δικαιολογήσει το γεγονός πως ούτε εκείνη ούτε κανένας άλλος κάτοικος της περιοχής δεν έχει λάβει ακόμα από το κράτος τα λεφτά της αποζημίωσης που είχε σπεύσει να τους υποσχεθεί και ο ίδιος, για να αμβλύνουν τις εντυπώσεις για τους κυβερνητικούς θεατρινισμούς και την ανικανότητα των μηχανισμών της «πολιτικής προστασίας» κατά τη διάρκεια της τραγωδίας του περασμένου Ιουλίου.
Τι… πίνει και δεν μας δίνει; «Εντάξει, μωρέ, του… ξέφυγε, χάριν αστειότητας το είπε», θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος και να το δεχτώ. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που μιλά λες κι έχει το… ακαταλόγιστο, ένεκα η γνωστή εφηβική συνήθεια.
Και δεν θα αναφερθώ μόνο στο αχαρακτήριστο επιχείρημά του πως το Ασφαλιστικό θα λυθεί με «φυσικό τρόπο», αφού οι περισσότεροι από τους παλαιούς συνταξιούχους είναι άνω των 70 ετών και άρα μέσα στα επόμενα χρόνια όλοι τους θα είναι μακαρίτες, ή σε άλλα αδιανόητα (και λιγότερο… μακάβρια) που κατά καιρούς τού έχουν… ξεφύγει.

ΟΙ 100 ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ…

Θα αναφερθώ στο τελευταίο (ίσως, το κορυφαίο μέχρι το… επόμενο) που εκστόμισε την Τετάρτη στη Βουλή, αν και η πρόθεσή του είναι μάλλον προφανής. Να ξεγελάσει με… καθρεφτάκια (φιλοδωρημάτων) τους Έλληνες ιθαγενείς και να τους μετατρέψει από αποφασισμένους πολίτες-«τιμωρούς» σε ψοφοδεείς ψηφοφόρους πελάτες: «Ξέρετε, κάθε κυβέρνηση συνήθιζε να κάνει απολογισμό στις πρώτες 100 ημέρες. Εμείς τις πρώτες δικές μας 100 ημέρες τις κλείνουμε αύριο. Αν θέλετε να κάνουμε μια σύγκριση (…). Για αυτό λοιπόν και αποφάσισα να μη νομοθετήσουμε από σήμερα για τη χρονιά μετά τις εκλογές, για το 2020. Διότι τον Οκτώβριο 2019 ο λαός θα κληθεί να αποφασίσει και πρέπει να είναι φανερό μεταξύ ποιων επιλογών θα επιλέξει.
Για να ξέρει ο κάθε πολίτης και ειδικότερα τα χαμηλά και μεσαία στρώματα ότι αυτά που έχουμε εξασφαλίσει με κόπο, και ιδιαίτερα ο δημοσιονομικός χώρος που εξασφαλίσαμε, δεν ήταν νομοτέλεια να συμβεί (…). Θα συμβεί και θα αξιοποιηθεί για τους φτωχούς και τους μεσαίους και δεν θα γίνει καπνός και είδη πολυτελείας για την ελίτ, μόνο αν ο ίδιος ο λαός αποτρέψει με την ψήφο και την εντολή του την παλινόρθωση του καθεστώτος που μας έριξε στα βράχια της χρεοκοπίας. Και είμαι βέβαιος ότι θα το αποτρέψει. Και του χρόνου τέτοιον καιρό θα νομοθετούμε με νωπή εντολή και την περαιτέρω μείωση του ΕΝΦΙΑ για τα λαϊκά νοικοκυριά αλλά και περαιτέρω μέτρα ελάφρυνσης για τους πολλούς».
Αλέξη, ακούς τι λες;… Ο διάσημος Αργεντινός ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ , ειδικευμένος στη θεραπεία των νοητικών ασθενειών, έχει γράψει: «Αν ο εαυτός μας ήταν μια άμαξα, τα συναισθήματα θα ήταν τα άλογα που την κινούν και το μυαλό μας ο αμαξάς που κρατάει τα γκέμια». Ίσως θα μπορούσε να είναι μια διάγνωση… Για να περιγράψει την αχαλίνωτη εξουσιομανία και τον αχαλίνωτο πολιτικό αμοραλισμό του υπό προθεσμία πρωθυπουργού που φαίνεται ότι το μυαλό του «καθάρισε» άπαξ εκείνο το περιλάλητο 17ωρο της διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους και ακολούθως επανήλθε στη… φυσική του κατάσταση, παραμένοντας «θολωμένο» από τις αυταπάτες, μπορεί και από το ιδεοληπτικό «ζωτικό ψεύδος» του.

ΜΕ «ΚΑΘΑΡΟ ΜΥΑΛΟ»
Βέβαια, εκείνο το… μυαλοφυγόδικο (από το «ένοχο» παρελθόν του) καθάρισμα το πληρώσαμε λίγο πάρα πάνω -κοντά στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ- από όσο θα μας κόστιζε αν είχε συντελεστεί εγκαίρως και δεν θα ήταν τόσο…στεγνό. Ως μια επιπλέον απόδειξη καταθέτω ότι το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ -που όλο και κάτι περισσότερο θα ξέρει από «καθαρά μυαλά»- το 2016 καταρτίζοντας την ετήσια λίστα του με τις δέκα χειρότερες διαπραγματεύσεις της χρονιάς, τοποθέτησε στην πρώτη θέση την δική του τονίζοντας πως δεν χρειαζόταν «καθαρό» αλλά απλώς μυαλό για να καταλάβει -προτού φτάσει στα «τετελεσμένα» για τη χώρα της οποίας μόλις είχε αναλάβει τα ηνία- πως όποιος μπλοφάρει με ανοικτά χαρτιά, χάνει…
Έτσι κάνει και τώρα. Μπλοφάρει με ανοιχτά χαρτιά γνωρίζοντας πως θα χάσει αλλά ευελπιστεί να κερδίσει ένα 20 με 25 τοις εκατό, από το 30% που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να… μειοψηφεί, συμφωνώντας με κάποιες από τις βασικές του επιλογές (Συμφωνία των Πρεσπών, μισθοδοσία ιερέων, υπερ-πλεονάσματα, κοινωνικά μερίσματα κ.λπ.). Το θέμα είναι πάντως ότι δεν ξέρει κανείς -τουλάχιστον εγώ- αν θα πρέπει να γελάσει, να κλάψει ή να τρομάξει με την εν γένει ακαταλόγιστη συμπεριφορά του…
Αν δεν εξακολουθούσε να έχει στα χέρια του το… καρπούζι και το μαχαίρι (λέγε με Καμμένο) για το πότε θα πάμε σε εκλογές αλλά κυρίως αν δεν εξακολουθούσε να έχει στα χέρια του το καρπούζι και το μαχαίρι για την τύχη της χώρας σε αυτήν τη δύσκολη εποχή, όπου τα μαύρα σύννεφα την κυκλώνουν από παντού (Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια) και αν δεν την οδηγούσε (εντός και εκτός συνόρων, θαλάσσιων και… στεριανών) με πείσμα σχεδόν αυτιστικό όλο και σε πιο φουρτουνιασμένα νερά ή ανεμοδαρμένα ύψη, σαν σκάφος ή όχημα χωρίς πυξίδα, θα του άξιζε να παραδοθεί από όλους μας στην απαξίωση της χλεύης. Όπως γίνεται συνήθως και στη ζωή με κάποιους «γραφικούς» επαναστάτες (αποδεδειγμένα) χωρίς… αιτία και έτοιμους να παραδοθούν όταν το… συμφέρον (το ακραιφνώς ιδιοτελές) τους καλεί.
Εν προκειμένω όμως προέχει η ανάγκη κάποιος να τον κάνει να καταλάβει (μήπως και φιλοτιμηθεί) πως η ώρα να παρατήσει το τιμόνι είναι τώρα. Γιατί, όπως το πάει, σε λίγο θα είναι αργά για όλους μας… Κι αυτός ο κάποιος είναι μόνο ο λαός…