Αυτούς τους τύπους πού τους βρήκαμε;

Του Χρήστου Χωμενίδη

Και ξαφνικά την εβδομάδα που μάς πέρασε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ -ένας πολιτικός ο οποίος έχει περιέλθει σε δεινή θέση ύστερα από την κατάρρευση του κόμματός του από το 25% στο 5% στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Ολλανδία- τάραξε την ευρωπαϊκή επικαιρότητα.

Η απάντηση του στην εφημερίδα «Frankfurten Allgemeine Zeitung» αναπαρήχθη κάπως παραποιημένη, ώστε να ηχήσει ακόμα πιό οξεία. «Δεν μπορώ να ξοδεύω όλα μου τα λεφτά σε ποτά και σε γυναίκες και στη συνέχεια να ζητώ την υποστήριξή σας» είπε ο Ντάισελμπλουμ, καρφώνοντας σαφώς πλην εμμέσως τους λαούς του Νότου. Το έκανε προφανώς για να ευχαριστήσει τους συμπολίτες του, οι οποίοι γκρινιάζουν ότι στηρίζουν από το υστέρημά τους τις προβληματικές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωση. Δεν προέβλεψε όμως ότι θα του γυρνούσε μπούμερανγκ;

Άπαντες οι Νότιοι, από τον Πορτογάλο πρωθυπουργό ως τον Ματέο Ρέντσι κι από τον Μπέπε Γκρίλο μέχρι τον Τζανακόπουλο και τον Κικίλια, εξανέστησαν ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι. Μονάχα ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν τοποθετήθηκε – θα χαμογέλασε ασφαλώς πλατιά, νοιώθοντας δικαιωμένος για το προ διετίας «γούαου» του. Στη θέση του Γιάνη, ξεφύτρωσε μαινόμενη η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου, βουλευτής και πρώην υπουργός του Σύριζα, και κάλεσε όλες τις γυναίκες του Νότου να υπογράψουν διακήρυξη, για να αναδείξουν το «ματσό» πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού. Υιοθέτησε δε, στην εκρηκτική της παρέμβαση, το ψευδώνυμο «Μια Πουτάνα του Νότου». Ο διευθυντής, τότε, της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης -είδατε με τι ταχύτητα μεταδίδεται η φωτιά και στον τελευταίο τροχό της αμάξης;- την παρομοίασε όχι με πουτάνα αλλά με τσατσά. Στέλνοντας μήνυμα ευπρέπειας, η Νέα Δημοκρατία τον αποκαθήλωσε αυθωρεί.

«Κι εμάς τί μάς ενδιαφέρουν όλα αυτά;» θα ρωτήσετε. Το ίδιο ακριβώς αναρωτιέμαι κι εγώ. Ως πότε θα μάς γανιάζουν τα αυτιά με «περυσινά ξινά σταφύλια»;

Έχουν περάσει πλέον εφτά χρόνια από την άδοξη λήξη του πάρτυ στον ευρωπαϊκό Νότο. Το ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί ιδίως εμάς τους Έλληνες είναι όχι για ποιό λόγο χρεοκοπήσαμε αλλά γιατί αδυνατούμε να ανακάμψουμε. Αντί για αυτό, επιμένουμε να σκαλίζουμε -με διεστραμμένη απόλαυση- τις τότε πληγές μας. Να αναζητούμε φταίχτες, να ρίχνουμε το ανάθεμα πότε στον Γιώργο Παπανδρέου, πότε στον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος πανηγυρίζει την αθωωτική απόφαση για το Βατοπαίδι σάμπως να μη γνωρίζει ότι την τελική κρίση για το πρόσωπό του δεν θα την εκδώσει κανένα δικαστήριο αλλά η Ιστορία… Να αναλωνόμαστε σε επιδείξεις πατριωτισμού, φεμινισμού, ζορμπαδισμού -«εμένα λόγια μη μου λες και μη με περιπαίζεις» που θα’ λεγε και ο Νίκος Γκάτσος- μέσω facebook και twitter…

Εάν ήθελε κάποιος να απαντήσει σοβαρά στον Γέρουν Ντάισελμπλουμ, θα τού επεσήμαινε ότι οι Βρυξέλλες -ως ομφαλός της Ευρώπης- φέρουν την ενοχή της ανοχής για ό,τι επί δεκαετίες συνέβαινε στον Νότο. (Και όχι αποκλειστικά εκεί…) Πως όταν οι επιδοτήσεις και τα χρηματοδοτικά πακέτα επενδύονταν όχι στους αγρούς αλλά στα μπουζούκια, όταν δεν αγοράζονταν τρακτέρ αλλά Καγιέν, όταν -για να εισπράξουν τα κονδύλια- οι κτηνοτρόφοι δάνειζαν ο ένας στον άλλον τα αμνοερίφιά τους ώστε να καταμετρηθούν πέντε και δέκα και είκοσι φορές, η ΕΟΚ, κατόπιν η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν παρούσα. Κώφευε όμως, εθελοτυφλούσε και άφηνε χρέη δημόσια και ιδιωτικά να διογκώνονται και εθνικές οικονομίες να εξοκείλουν. Ανέχονταν οι Βρυξέλλες -ας ερευνηθεί για ποιούς λόγους- να χάνουν κοινωνίες ολόκληρες το εργασιακό τους ήθος και την ικανότητα να στέκονται στα πόδια τους. Και μοναχά όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, αποκαλύφθηκαν ως εκ θαύματος στον Βορρά οι παθογένειες του Νότου…

Εάν ήθελε κάποιος να απαντήσει σοβαρά στη Σία Αναγνωστοπούλου, θα τής υπενθύμιζε πώς οι γυναίκες για τις οποίες έκαιγαν το πελεκούδι οι αρσενικοί συμπολίτες της δεν ήταν Νότιες. Κοπέλες από τα Βαλκάνια και από την πρώην Σοβιετική Ένωση ήταν, που μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κατηφόρισαν στον Νότο και εκπορνεύθηκαν έναντι συχνά πινακίου φακής. Η κοινωνική διάλυση στις πατρίδες τους τίς κατήντησε «Προσεχώς Βουλγάρες» ή παραδουλεύτρες κι ανάγκασε τους άντρες τους, όσα πτυχία κι αν είχαν, να γίνουν πιτσαδόροι και εργάτες γης. Τα χρόνια εκείνα ωστόσο, τής ελλαδικής ευδαιμονίας, οι αριστερές ιδέες δεν είχαν εδώ καμιά απολύτως πέραση. Τα εκατομμύρια ψηφοφόρων που πύκνωσαν αργότερα τις γραμμές του Σύριζα, έπιναν τότε μαλτ ουίσκι στην υγειά του Γκορμπατσώφ.

Κι αν ήθελε κάποιος να απαντήσει σοβαρά στους «ενάρετους» Βόρειους, θα τούς διάβαζε απλώς τις στατιστικές με τα ποσοστά αλκοολισμού στις πατρίδες τους. Θα τούς ρωτούσε πώς εξηγείται σε κοινωνίες τόσο ανεπτυγμένες, σε κράτη τόσο αλληλέγγυα προς τον πολίτη, η κατάθλιψη να θερίζει, η μοναξιά να πηγαίνει σύννεφο και οι φτωχογειτονιές να παράγουν ολοένα και περισσότερους ισλαμιστές κομάντος αυτοκτονίας…

Γιατί άραγε να μπούμε στον κόπο της απάντησης; Αφού είναι προφανές ότι η πολιτική ελίτ της Ευρώπης απαρτίζεται στις μέρες μας από ανθρώπους μικρόμυαλους, κοντόφθαλμους, που άλλο δεν τους καίει από την καριέρα τους, σε ορίζοντα μάλιστα τετραετίας. Αφού κανένας τους δεν φαίνεται να έχει την ικανότητα να εκπονήσει όχι όραμα – ένα στρατηγικό σχέδιο έστω για το μέλλον της ηπείρου μας. Και οι μόνοι που ξεφεύγουν από τη χλιαρότητα και τα «ήξεις-αφήξεις» είναι οι -Θεός φυλάξοι- Ακροδεξιοί…

Το ερώτημα τίθεται βασανιστικό: Αυτούς τους τύπους, που έχουμε για ηγέτες μας, πού τους βρήκαμε;

Και μόνο η υποψία ότι τέτοιοι μάς αξίζουν, φέρνει σύγκρυο.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

ΠΗΓΗ: capital.gr