Ειδησεογραφικό site

Αφιέρωμα του Παναγιώτη Ν. Κρητικού, στον Αλέκο Παναγούλη

252

Συμπληρώνονται φέτος 45 χρόνια από τότε που ο μεγάλος απών Αλέκος Παναγούλης, άφησε την τελευταία του πνοή στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Μνημονεύουμε πάντα τον ήρωα και μάρτυρα του αντιδικτατορικού αγώνα. Μοναδικό παράδειγμα ανιδιοτελούς αγωνιστή. Σηματοδοτεί πάντα το μοναδικό σύμβολο της ανυποχώρητης Αντίστασης. Αποτελεί, για την εποχή μας, έναν ήρωα, που έχει αποσπαστεί από τη χορεία των μεγάλων αγωνιστών του 1821 και στέκει ισάξιος πλάι στον Καραϊσκάκη, τον Αθανάσιο Διάκο και τον Παπαφλέσσα.

Η εξιδανίκευση των ηρωικών στοιχείων του Αλέκου Παναγούλη, αποστερεί την προσωπικότητά του από κρίσιμες αρετές, αρχές και αξίες οι οποίες την κοσμούσαν. Παράλληλα με το ηρωικό στοιχείο, συμπορεύεται και η ανθρωπιά. Ήταν κατά της άδικης κοινωνίας.

Θυμάμαι το εξής περιστατικό: Ανεβαίνοντας το 1961 την οδό Σταδίου και πάνω από τη συμβολή της με την Αιόλου, συνάντησε ένα ρακένδυτο παιδί που ζητιάνευε. Στη θέα του, ο Αλέκος συγκλονίστηκε. Σφίγγοντας τα δόντια του κραύγασε «Άδικη κοινωνία θέλει γκρέμισμα από τα θεμέλια».

Ο Αλέκος ήταν πρωταγωνιστής στις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το 15% προίκα στην παιδεία, για το 1-1-4 και για το Κυπριακό. Αλλά υπερασπιζόταν με πάθος την προστασία τους χώρους διδασκαλίας. Δεν διενοείτο να ρυπάνει φοιτητικούς χώρους και είμαι βέβαιος ότι και σήμερα θα καταδίωκε το μεταγενέστερο φαινόμενο των καταλήψεων, το οποίο, ως πράξη αυτή καθ’ εαυτή, αντιστρατεύεται το δικαίωμα των φοιτητών στην ελεύθερη πρόσβαση στους χώρους διδασκαλίας. Και ασφαλώς, ασφαλέστατα, θα στηλίτευε όσους επίορκους καθηγητές υποθάλπουν αυτό το «δικαίωμα» ως μέσο φοιτητικών αγώνων.

Για τον Αλέκο, η παράβαση καθήκοντος ήταν ντροπή.

Αλέκο, λείπεις να διδάξεις αγωνιστικό ήθος, με συνέπεια, να διδάξεις αγώνα με δημιουργικούς στόχους, για την Παιδεία και την πρόοδο.

Παναγιώτης Ν. Κρητικός

Τα σχόλια είναι κλειστά.