Ολοταχώς προς τον πάτο

Του Μιχάλη Μητσού

Σε συνέντευξη του τον Απρίλιο του 2012 στον Στέλιο Κούλογλου, και σε ερώτηση αν θα επιδίωκε κυβέρνηση ακόμη και με τους Ανεξάρτητους Ελληνες σε περίπτωση που έπαιρνε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ο Αλέξης Τσίπρας μεταξύ των άλλων είχε απαντήσει: «Εάν εμείς, ως Αριστερά, καταθέσουμε την πρόταση μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Κομμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη, δεν θα τον πετάξουμε, δεν θα του πούμε πως δεν τις θέλουμε, συνεχίστε με το Μνημόνιο όλοι οι υπόλοιποι».

Ο πονόψυχος θεός της Ελλάδας προνόησε ώστε να μην υπάρξει τότε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δυο εκλογές και δυόμισι χρόνια αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε και εν μέρει φρονίμεψε, ενώ οι ΑΝΕΛ μίκρυναν και αποτρελάθηκαν. Κι όμως, το εφιαλτικό σενάριο που δεν επαληθεύτηκε τότε, δηλαδή μια κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στα δύο κόμματα, δεν αποκλείεται να γίνει πράξη μετά τις επόμενες εκλογές. Το δείχνει η θερμή συνάντηση που είχαν αυτή την εβδομάδα οι αρχηγοί τους. Το δείχνει η απόφαση τους να συνεργαστούν σε ζητήματα όπως τα κόκκινα δάνεια και η (μη) εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Το δείχνει η δήλωση του Νίκου Βούτση, γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι Ανεξάρτητοι Ελληνες «είναι μια δύναμη με μεγάλη συνέπεια στον κεντρικό πολιτικό της λόγο».

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει λοιπόν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για ασυνέπεια ή, πολύ περισσότερο, για αιφνιδιασμό: χρόνια τώρα φλερτάρει με τους ψεκασμένους, ενώ αντίθετα αποκλείει κάθε συνεργασία με το «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ. Τώρα δείχνει να κόβει τις γέφυρες και με Το Ποτάμι που, σύμφωνα πάντα με τον Βούτση, είναι «μόρφωμα», «υβρίδιο» και «μπαλαντέρ παντός καιρού». Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να επιδιώκει τη συμμαχία με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα δύο κόμματα δηλαδή που τάσσονται ανοιχτά υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Σε αυτές τις συνθήκες, ορθώς ο Σταύρος Θεοδωρκης ακύρωσε τη συνάντηση του με τον Τσίπρα. Οσο πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα τόσο καλύτερα. Κυβέρνηση Τσίπρα με αντιπρόε¬δρο τον Καμμένο, γιατί όχι; Είπε κανείς ότι έχουμε φτάσει στον πάτο;

Αναδημοσίευση από τα «Νέα»