Π. Δαδακαρίδης: «Θυμώνω πολύ με τους παρτάκηδες!»-Συνέντευξη στο «Καρφί»

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

«Δεν υπάρχει Καιάδας! Όλοι οι άνθρωποι έχουν θέση πάνω στη Γη. Μου το έμαθε ο πατέρας μου, όταν μικρό με πήγαινε στο Δαφνί να μοιράσουμε τσιγάρα και να μιλήσουμε με τους ασθενείς του ψυχιατρείου» δηλώνει στο «Καρφί» ο ηθοποιός Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, τονίζοντας ότι η ευγένεια και ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες για τον ίδιο. Γεννημένος στο Μπόλτον της Αγγλίας, ο 36χρονος σήμερα Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, μας μίλησε για την οικογένειά του, την αγγελία που τον οδήγησε στην υποκριτική, το ρατσισμό, αλλά και τον κοινό παρανομαστή όλων των ανδρών… τη γυναίκα.

Αληθεύει ότι στην υποκριτική μπήκες από μια αγγελία;

Πράγματι και μάλιστα τα πρώτα μου βήματα στο χώρο δεν έγιναν στην Ελλάδα αλλά στην Αγγλία, όπου ζούσα με τη μητέρα μου. Η γιαγιά μου είδε μια αγγελία στην εφημερίδα για οντισιόν σε ένα θέατρο. «Γιατί δεν πας να το ζήσεις, θα είναι μια ωραία εμπειρία» μου είπε. Πήγα… και με πήρανε. Τότε κατάλαβα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Το marketing και το computing που είχα σπουδάσει είχαν γίνει πια παρελθόν. Μετά από λίγο καιρό αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα, όπου ζούσε ο πατέρας μου και να συνεχίσω την καριέρα μου.

Κρύβεται κάποια ιστορία πίσω από το όνομά σου;

Θα μπορούσε… αλλά δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο… στο σεντούκι. To όνομά μου το πήρα από τον παππού μου, τον πατέρα του μπαμπά μου. Ήταν Πόντιος.

Μοναχοπαίδι, Πυγμαλίωνα;

Όχι, έχω τρία αδέρφια. Τον Θανάση, που σπουδάζει στο τελευταίο έτος ηλεκτρονικός, έχει φτιάξει ένα συγκρότημα και ζει στην Ελλάδα, την Τζούλια, που ζωγραφίζει και μένει στο Λονδίνο και τον Γιάννη, που σπουδάζει ηθοποιός και μένει επίσης στην Αγγλία. Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι καταγόμαστε από καλλιτεχνική οικογένεια. Καμία σχέση. Απλώς οι γονείς μου λατρεύουν κάθε είδους τέχνη. Μία αγάπη που όπως φαίνεται μεταλαμπάδευσαν ακέραιη σε εμάς.

Λένε ότι οι άνθρωποι που γελάνε, τα πάνε καλά με τον εαυτό τους. Ισχύει σε σένα;

Όλα τα ωραία, όπως και τα άσχημα γεγονότα, έχουν μια διάρκεια και η κίνησή τους είναι κυκλική, φεύγουν και έρχονται. Θέλω να πω ότι στην παρούσα φάση είμαι καλά… δίπλα στον εαυτό μου και όχι απέναντί του. Πιστεύω ότι για να αγαπηθείς από τους ανθρώπους πρέπει πρώτα να μονιάσεις με τον εαυτό σου. Στο παρελθόν υπήρξαν στιγμές που του έκανα κακό, τον πολέμησα. Θυμάμαι όταν πήγα στρατό, ήμουν 120 κιλά. Εκείνη την περίοδο μου έτυχαν άσχημα γεγονότα, έχασα αγαπημένους μου και ξέσπασα στο φαγητό. Όμως, τα ίδια τα γεγονότα σε συνδυασμό με τη μοναξιά που προσφέρει απλόχερα ο στρατός με βοήθησαν να απεγκλωβιστώ και βρω την άκρη του τούνελ!

Για ποιες αξίες δεν «νερώνεις» το κρασί σου;

Για την καλοσύνη, το σεβασμό και την ευγένεια. Κανένας δεν θυμάται τι δουλειά έκανε η γιαγιά μου. Όλοι όμως θυμούνται ότι όταν έφτιαχνε φαγητό έδινε και στη γειτονιά. Πιστεύω ότι όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε πράγματα, ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Θυμώνω με τους «παρτάκηδες», με αυτούς που δεν τους καίγεται καρφί για τον άλλο και ενδιαφέρονται μόνο να αυξήσουν…  το βάρος στο πουγκί τους. Κοιτάξτε τι γίνεται με τους εκπαιδευτικούς και θα καταλάβετε. Όταν υπάρχουν αυτοί, πώς να πάει η χώρα μπροστά;

Να φανταστώ ότι το χρήμα δεν σε ενδιαφέρει;

Να στο πω διαφορετικά. Δεν «μασάω». Μπορώ να ζήσω και με 500 ευρώ και με λιγότερα. Οι ανάγκες μου περιορίζονται μόνο στο ενοίκιο και στη βενζίνη της μηχανής μου που είναι η μεγάλη μου αγάπη. Ποτέ ως οικογένεια δεν είχαμε πολύ χρήμα, αλλά και να είχαμε το ξέρω ότι οι τσέπες μας θα ήταν τρύπιες.

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει στο σήμερα;

Ο ρατσισμός σε όλες του τις μορφές. Στην Αγγλία έπαιζα με παιδιά όλων των εθνικοτήτων. Στην Ελλάδα έχω φίλους ομοφυλόφιλους. Ο πατέρας μου με έμαθε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και έχουν μια θέση που τους περιμένει στη Γη. Με έπαιρνε και πηγαίναμε στο Δαφνί για να δώσουμε τσιγάρα στους ασθενείς και να μιλήσουμε μαζί τους. Μαθήματα ζωής και ανθρωπιάς που θα έπρεπε να έχουν πάρει όλοι οι άνθρωποι.

Επαγγελματικά ετοιμάζεις κάτι καινούργιο;

Συμμετέχω σε μία ταινία που θα παιχτεί στον κινηματογράφο τον Οκτώβριο. Η ταινία λέγεται «Κοινός παρανομαστής» και το σενάριο και τη σκηνοθεσία την έχει κάνει ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Και ποιος είναι ο κοινός παρανομαστής θα με ρωτήσεις, μα ποιος άλλος: η γυναίκα. Πρόκειται για μια κοινωνική ταινία που, πραγματεύεται την αιώνια αντιπαλότητα των δυο φύλων. Χωρίς να σου αποκαλύψω το σενάριο, μπορώ να πω ότι όλα ξεκινούν από μία τυχαία συνάντηση 4 ανδρών σε ένα καφενείο που τους απασχολεί ο ίδιος κοινός παρανομαστής, η γυναίκα. Εκτός από εμένα παίζουν ο Αντώνης Αντωνίου, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο Ρένος Χαραλαμπίδης και η Μαρκέλλα Γιαννάτου. Θα ήθελα να πω ότι στις 19 Οκτωβρίου η ταινία πρόκειται να παιχτεί στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, ενώ θα ακολουθήσουν άλλες 3 προβολές στο Μανχάταν στις 24, 25 και 26 του ίδιου μήνα. Η ταινία έχει περάσει επίσης στο διαγωνιστικό κομμάτι και είναι υποψήφια για τη Χρυσή Αφροδίτη στο Διεθνές Φεστιβάλ της Κύπρου.

Όσον αφορά την τηλεόραση και το θέατρο, θα έχουμε νέα σου;

Στην τηλεόραση θα παίξω στη νέα σειρά «Το σόι σου» που ξεκινά την ερχόμενη σεζόν στον ALPHA, ενώ στο θέατρο θα δουλέψω με τον Γρηγόρη Βαλτινό στο έργο «Le Prenom».