Ειδησεογραφικό site

Αντώνης Λουδάρος: Έχουμε χάσει τη γοητεία της σιωπής – Συνέντευξη στο «Καρφί»

93

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

Αν και μαθητής του 13, ο Αντώνης Λουδάρος δεν πτοήθηκε και έγινε αυτό που ήθελε από παιδί. Ηθοποιός! Βέβαια, όπως ομολογεί, ο δρόμος για να φθάσει εδώ που βρίσκεται σήμερα ήταν μακρύς και οι στάσεις πολλές – σε κουρεία, σουβλατζίδικα όπου δούλευε…

Τι μένει τώρα να κάνει; «Εκτός από το να συνεχίσω να παίζω σε αξιόλογα έργα, είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση, να πραγματοποιήσω δύο μεγάλα θέλω της νεανικής μου ηλικίας: να μάθω οδήγηση και μια ξένη γλώσσα» λέει αφοπλιστικά.

Είστε ο βενιαμίν μιας οικογένειας με επτά παιδιά. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Μια όμορφη τρέλα με πολλά αστεία, πολλά γέλια, πολύ φαγητό, πολύ παιχνίδι. Όλα πολλά. Για τους μεγαλύτερους ήμουν το παιχνίδι τους, αλλά και ο πιτσιρίκος που έπρεπε όλοι να προστατεύσουν. Πάντα είχα όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου και μπορώ να πω ότι ως ένα σημείο αυτό το εκμεταλλευόμουν. Πάντως, ήταν ξέγνοιαστα χρόνια και όταν τα αναπολώ αισθάνομαι μια απερίγραπτη γλύκα στην ψυχή μου.

Υπάρχει κάτι που νοσταλγείτε από εκείνη την εποχή;

Τον Θανάση, τον παιδικό μου φίλο, με τον οποίο έχω χαθεί. Με τον Θανάση λοιπόν κάναμε ότι φτιάχναμε ψωμιά από λάσπη και μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά όταν θυμάμαι εκείνα τα χρόνια έρχεται στα ρουθούνια μου ακόμη η μυρωδιά του χώματος.

Και έρχομαι στο σήμερα και στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, με την οποία περιοδεύετε σε όλη την Ελλάδα. Πώς σας αντιμετωπίζει ο κόσμος;

Με μια ζεστή αγκαλιά και με πολύ χαμόγελο. Αν και ο κόσμος βρίσκεται σε παράκρουση με όλα αυτά που του συμβαίνουν, συνεχίζει να αναζητά τις καλές παραστάσεις όπως η «Λυσιστράτη». Θεωρώ ότι είναι μία από τις σπουδαιότερες κωμωδίες της παγκόσμιας δραματουργίας, με τη Μαρία Καβογιάννη στον εμβληματικό ομώνυμο ρόλο. Εγώ υποδύομαι τον Πρόβoυλο, η Καίτη Κωνσταντίνου την Κλεονίκη, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης τον Κινησία, η Νάντια Κοντογεώργη τη Μυρρίνη, η Μαργαρίτα Βαρλάμου τη Λαμπιτώ, ενώ παίζουν και πολλοί άλλοι σπουδαίοι ηθοποιοί.

Πόσο κουραστική είναι μια περιοδεία και ποια είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή σας;

Αν σκεφτείς ότι για περίπου ένα μήνα βρισκόμαστε στο δρόμο μ’ ένα σωρό συμπράγκαλα, καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για πολλή κούραση. Βέβαια, εμείς οι ηθοποιοί είμαστε τόσο ψώνια, που ανακτούμε τις δυνάμεις μας σε σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί πολύ απλά η ανάγκη μας να εκτεθούμε και να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο είναι πολύ μεγαλύτερη από την κούρασή μας. Κι αν ως ηθοποιοί αρνούμαστε πεισματικά να μεγαλώσουμε, στην καθημερινότητά μας είμαστε σοβαροί ενήλικες που τα πρωινά τρέχουμε σε ΔΕΚΟ και Εφορίες για να εξοφλήσουμε ως καλοί φορολογούμενοι τις υποχρεώσεις μας.

Πάντως, σε μια περιοδεία, εκτός από την αγάπη του κόσμου που σε γεμίζει, το δέσιμο που αποκτάς με τους ανθρώπους του σιναφιού θεωρώ ότι είναι μία από τις μεγαλύτερες ανταμοιβές. Μοιράζεσαι τα άγχη σου, τη ζωή σου την ίδια με ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν αμέσως. Κάτι αντίστοιχο δεν γίνεται και στους μεγάλους έρωτες; Δεν χρειάζεται να πεις πολλά λόγια, μόνο να κοιταχτείς με τον αγαπημένο σου ή την αγαπημένη σου στα μάτια και τότε ο ένας θα ξέρει τα πάντα για τον άλλο.

Άρα, τα πολλά λόγια για σας είναι περιττά;

Ναι, πιστεύω ότι τα πολλά λόγια είναι περιττά. Έχουμε χάσει τη γοητεία της σιωπής. Μιλάμε τόσο πολύ, που έχουμε ξεχάσει να ακούμε πραγματικά, όπως τους όμορφους ήχους που μας χαρίζει το μεγαλείο της φύσης ή ακόμα και τους φίλους μας. Για μένα ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, αλλά όχι στόμα να μιλά. Θεωρώ λοιπόν ότι οι στιγμές σιωπής είναι απαραίτητες σε όλους μας για να ξαναγνωρίσουμε και να ξαναερωτευτούμε τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.

Τι συμβουλεύετε τους νέους ηθοποιούς;

Να έχουν πίστη στον εαυτό τους, θάρρος και να αγαπούν πραγματικά αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν.

Τι σας γεμίζει περισσότερο, το θέατρο ή η τηλεόραση; Θα σας δούμε σε κάποιο καινούριο σίριαλ την επόμενη σεζόν;

Ψυχικά με γεμίζει περισσότερο το θέατρο, στην τσέπη η τηλεόραση. Πιστεύω ότι στο θέατρο αποδίδω καλύτερα γιατί υπάρχει η ζωντανή επαφή με τον κόσμο. Πριν ξεκινήσει το έργο στο σανίδι, η χαρά της προσμονής του κόσμου που θα έρθει να σε δει στο «σπίτι» σου και εσύ θα πρέπει να τον καλωσορίσεις ως καλός και φιλόξενος οικοδεσπότης είναι ανεκτίμητης αξίας.

Στην τηλεόραση μέχρι στιγμής δεν έχω κλείσει κάποια καινούρια δουλειά. Φαντάζομαι ότι κάτι θα προκύψει. Το σίγουρο είναι ότι δεν βλέπω «δράκους», κοιμάμαι ήσυχα. Κι αν δεν προκύψει κάτι, δεν θα πεθάνω κιόλας, θα μπορέσω να ξεκουραστώ λίγο περισσότερο.

Αισθάνεστε ότι είστε από τους τυχερούς που παρά την κρίση έχετε δουλειά;

Θα έλεγα ότι στο ξεκίνημα της καριέρας μου, δηλαδή πριν από 26 χρόνια, βρέθηκα κοντά σε ανθρώπους που αναγνώρισαν την απέραντη αγάπη που είχα για την ηθοποιία και με εμπιστεύτηκαν. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία που μου έδωσαν και το μόνο που έκανα ήταν να δώσω σάρκα και οστά στο πάθος μου. Αυτό κάνω όλα αυτά τα χρόνια της δουλειάς μου. Δεν ξέρω τι πραγματικά είμαι – τυχερός ή απλώς εργατικός;

Τα σχόλια είναι κλειστά.