Σαν σήμερα, πριν από 9 χρόνια, έφυγε ο Νίκος Κακαουνάκης, ύστερα από μια ασήμαντη περιπέτεια υγείας. Η αμέλεια των γιατρών είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του.
Του Κώστα Ξυλούρη
Ο Νίκος ήταν μια έντονη προσωπικότητα, δημιουργικός και ένας άνθρωπος με πολλά χαρίσματα, που ξεχώριζε σε ό,τι και αν έκανε γιατί πάντα λειτουργούσε με συναίσθημα και ανθρωπισμό και γι’ αυτό δύσκολα ξεχνιέται.
Βλέποντας σήμερα την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία αλλά και στη δημοσιογραφία, ο Νίκος λείπει αφήνοντας πίσω του ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Ο Νίκος ήξερε πάντα να διαχειρίζεται τα πράγματα με έναν δικό του τρόπο γι’ αυτό έκανε τη διαφορά από τους άλλους δημοσιογράφους. Είχε το ταλέντο να διεισδύει στην κοινωνία, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, από την καθαρίστρια μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ήταν η φωνή των γεγονότων και της πραγματικότητας. Είχε να πει για όλους και για όλα. Δεν μάσαγε τα λόγια του και πάντα προσπαθούσε να είναι δίκαιος. Είχε αφιερώσει τη ζωή του στο ρεπορτάζ και ήξερε πότε να μιλήσει, πώς να πιέσει και πότε να «επιτεθεί» αλλά και πότε να είναι ήπιος. Έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους με το όποιο κόστος. Για αυτόν η δημοσιογραφία ήταν λειτούργημα και ήθελε και προσπαθούσε να δίνει την πραγματική ενημέρωση και πάντα με τον δικό του καθαρό, ξεχωριστό, αληθινό τρόπο. Πριν ανακοινώσει οτιδήποτε, το έψαχνε από πολλές μεριές για να είναι βέβαιος για τη σωστή και ακριβή ενημέρωση. Ο Νίκος είχε το χάρισμα και το ταλέντο του ρεπόρτερ και καταξιώθηκε ως ένας από τους καλύτερους κυνηγούς της είδησης. Η ζωή του ήταν ένα ρεπορτάζ που δεν «τελείωνε» ποτέ.
Ακόμα και σήμερα στο «ΚΑΡΦΙ» βρίσκεται η φωτογραφία του με τον τίτλο: Ιδρυτής.
Θα αναφερθώ σε κάποια περιστατικά και γεγονότα που ζήσαμε μαζί με τον Νίκο στην καθημερινότητά μας στα 40 χρόνια φιλίας που μας συνέδεε. Θα μπορούσα να αναφερθώ γράφοντας ένα βιβλίο με τα γεγονότα και τις περιπτώσεις που ζήσαμε μαζί και σε καλές αλλά και σε δύσκολες στιγμές. Πέρα από τις καθημερινές συναντήσεις που είχαμε σε ταβέρνες αλλά και στα σπίτια μας, αξέχαστες θα μείνουν οι στιγμές που περάσαμε στην Αίγινα όταν έκανε γιορτές. Δεν καλούσε πέντε-δέκα φίλους όπως γίνεται συνήθως. Ο Νίκος έπαιρνε τηλέφωνο τον φίλο και του έλεγε «φέρε όσους θέλεις». Ο Νίκος κουβαλούσε μέσα του την Κρήτη και ήθελε πάντα πολύ κόσμο. Γι’ αυτό θυμάμαι περιπτώσεις στην Αίγινα που μαζευόμασταν και 150 άτομα και επειδή ήταν πληθωρικός και υπερβολικός πολλές φορές, προκειμένου να ευχαριστήσει τους φίλους του, μαγείρευε στα καζάνια το βραστό κρέας με το γαμοπίλαφο και 50 αρνιά να ψήνονται στις σούβλες αντικριστά. Το φαγητό, ο μαρουβάς και η τσικουδιά «πήγαινε και ερχόταν» και το τραγούδι το ξεκίναγε πάντα ο Νίκος γιατί ο Νίκος ήταν και καλός τραγουδιστής. «Κόσμε χρυσέ, κόσμε αργυρέ, κόσμε μαλαματένιε, εγώ ήμουν που σε γλένταγα» και όλοι ακολουθούσαν το τραγούδι του Νίκου και η λύρα και το λαούτο ήταν πάντα στην παρέα.
Πέρα από την Αίγινα, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τις στιγμές στο Καστέλι, στο σπίτι του, με την ηρωίδα και αξέχαστη μάνα του, την κυρά Μαρία, που πάντα είχε στρωμένο το τραπέζι για τους φίλους του Νίκου. Δεν έλειπε η τσικουδιά, τα «καλολοείδια», οι σφακιανόπιτες, τα καλτσούνια και το πιλάφι με το κρέας και ο μαρουβάς να περιμένει την καλή παρέα να αρχίσει το γλέντι που πολλές φορές κράταγε δυο και τρεις μέρες. Ερχόντουσαν Χριστούγεννα και Πάσχα φίλοι από την Αθήνα και συγχωριανοί και στηνόταν γλέντι τρικούβερτο. Δεν λογάριασε ποτέ του τα λεφτά απέναντι στους φίλους και στους καλεσμένους, και στους ακάλεστους ακόμα, μιας και η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή για τον κάθε περαστικό, που για τον Νίκο δεν είχε καμία διαφορά για να τους ευχαριστήσει και να περάσουν αξέχαστες στιγμές. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοικτό για όλο τον κόσμο και ήταν όλοι καλοδεχούμενοι. Αυτός ήταν ο Νίκος Κακαουνάκης. Λεβέντης και αληθινός!
Νίκο, τίποτα δεν μπορεί να σε πάρει από τη σκέψη μας και την καρδιά μας. Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε.
Γι’ αυτό τού οφείλουμε, ως ελάχιστο φόρο τιμής, του χρόνου, στην επέτειο των 10 χρόνων από τον θάνατό του, εμείς οι φίλοι του που είμαστε πολλοί να συναντηθούμε όπως παλιά και να αναβιώσουμε τις καλές στιγμές που ζήσαμε «μαζί» με τον Νίκο.
«Φίλους πολλούς εγνώρισα την κάθε μιαν ημέρα
όμως καλούς και εμπιστικούς μετρώ στην μιαν μου χέρα»
«Φιλία όπου γίνεται αγάπη με τα χρόνια
δεν την εφθείρουν οι βροχές, οι μπόρες και τα χιόνια»
«Τον αετό δεν ξεπερνούν ποτέ τους τα γεράκια,
υπάρχουν άντρες δυνατοί υπάρχουν κι ανθρωπάκια»
Τα σχόλια είναι κλειστά.