4 σκληρά μαθήματα σε 3 μέρες πυρός!

 

 

 

 

Του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη

Η βδομάδα που πέρασε ήταν ίσως η πιο χρήσιμη και παραγωγική για την κυβέρνηση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μέσα σε 72 ώρες έμαθε όσα δεν έμαθε τα τελευταία 3 χρόνια. Για τα ελληνοτουρκικά, το Μακεδονικό, την ισχύ των διεθνών δυνάμεων και την πολιτική της δήθεν αριστεράς σε σχέση με τις βάσεις, τον πόλεμο και τους Αμερικάνους.

Ξεκινώντας από το Μακεδονικό, η κυβέρνηση έμαθε προχτές από τον πρόεδρο της γειτονικής χώρας αυτό που ώφειλε να ξέρει από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων της. Ότι δηλαδή, το όνομα της FYROM δεν είναι ανεξάρτητο από τις αλυτρωτικές και καπηλευτικές για την Ιστορία θέσεις της. Το όνομα ΕΙΝΑΙ ο αλυτρωτισμός και η κλεψιτυπία της ελληνικής ιστορίας.

Ο πρόεδρος Ζάεφ ροκάνισε μηνών μέρες πολύτιμης εργατοώρας του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών για να μας πει προχτές αυτό που ξέραμε εξ αρχής: Ότι δεν αλλάζει το Σύνταγμα και δεν δέχεται τη χρήση οποιουδήποτε ονόματος erga omnes. Δηλαδή για χρήση παντού. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι δεν αποκηρύσσει τις διεκδικήσεις επί της ελληνικής Μακεδονίας και επιδιώκει να μην αλλάξει ούτε διεθνώς το όνομα της χώρας του. Δεδομένου ότι ένα όνομα Άνω Μακεδονία, φερ’ ειπείν, θα χρησιμοποιείται στις ταμπελίτσες του ΟΗΕ και στα διάφορα for a, αλλά η χώρα θα ονομάζεται από όλους έτσι όπως τη γράφει το Σύνταγμά της. Δηλαδή Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Είναι άγνωστο σε τι παραχωρήσεις έχει προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση, για να έχει το παράτολμο θάρρος ο κ Ζάεφ να δυναμιτίσει επί της ουσίας τις συνομιλίες με τις δηλώσεις του. Δεδομένου ότι η ελληνική πλευρά δια του προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργικού γραφείου απαιτούν την αλλαγή του Συντάγματος και ονομασία erga omnes.

Από πού αντλεί ο κ Ζάεφ την ελευθερία να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια αυτές τις δύο προϋποθέσεις είναι άγνωστο. Πολύ περισσότερο που η Γερμανία και οι ΗΠΑ θέλουν τη χώρα του στο ΝΑΤΟ εδώ και τώρα.

Ο κ Ζάεφ έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν είναι ανόητος. Το αντίθετο. Με το μειλίχιο ύφος και το συγκαταβατικό του χαμόγελο έχει καταφέρει τόσο καιρό να δουλεύει ψιλό γαζί τους εκπροσώπους του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και του πρωθυπουργού, που νόμιζαν και δήλωναν διαρκώς αισιόδοξοι για την πορεία των συνομιλιών! Ως αμαθείς και αφελείς περί την πολιτική.

Ο κ Ζάεφ αποδείχτηκε αυτό που ήταν εξ αρχής και που όλοι όσοι έχουν μια μυρουδιά ιστορίας, πολιτικής και διπλωματίας ήξεραν: Πιο πονηρός από τους άγαρμπους προκατόχους του. Τίποτε διαφορετικό. Με ποιο χαρτί στήν τσέπη έκανε την προχτεσινή δήλωση αδιαλλαξίας, θα το μάθουμε ως συνήθως εκ των υστέρων. Όπως και την ενδεχόμενη ελληνική στραβοτιμονιά.
Κατραπακιά από το ΝΑΤΟ.

Η δεύτερη απότομη προσγείωση για την ελληνική κυβέρνηση ήρθε από τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο οποίος δήλωσε ευθέως και δημόσια ότι το ΝΑΤΟ δεν ανακατεύεται στις «διαφορές που έχουν η Ελλάδα και η Τουρκία». Και ότι οι δύο χώρες «πρέπει να λύσουν μεταξύ τους αυτές τις διαφορές»!

Για όποιον δεν κατάλαβε, το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει τη Συνθήκη της Λωζάνης που αμφισβητεί η Τουρκία για τα ελληνικά σύνορα. Και δεν αναγνωρίζει σαν ελληνικές τις βραχονησίδες που ορέγεται δημόσια η Τουρκία, συμπεριλαμβανομένων και των Ιμίων.

Επίσης δεν αναγνωρίζει ως παραβιάσεις τις επεμβάσεις τις Τουρκίας στον ελληνικό εναέριο χώρο κάθε μέρα, όπως και τις παραβάσεις του FIR Αθηνών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική αεροπορία πάνω από το Αιγαίο.

Το χειρότερο: Αν η δήλωση του γραμματέα έγινε σαν απάντηση σε ελληνικό αίτημα παρέμβασης, το άδειασμα και η τόνωση της τουρκικής επιθετικότητας είναι μεγάλα. Ένα τέτοιο αίτημα ή παρέμβαση θα ήταν μεγάλα λάθη από μια χώρα, την Ελλάδα, που οφείλει να ξέρει εδώ και χρόνια ότι αυτή είναι η πάγια θέση του ΝΑΤΟ σε διενέξεις μεταξύ μελών του Οργανισμού και μάλιστα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Επιπλέον, θα ήταν ανεπίτρεπτο σε μια κυβέρνηση της αριστεράς να μην ξέρει ότι το ΝΑΤΟ κοιτάζει τα δικά του συμφέροντα και μόνο και ότι γι αυτό δεν υπάρχουν χώρες αλλά χώροι.

Ζήτω οι βάσεις του θανάτου…

Σ αυτό το πλαίσιο ήρθε η Τρίτη προσγείωση της δήθεν ριζοσπαστικής αριστεράς. Που από οδοιπόρος σε διαδηλώσεις ειρήνης και σε αντιαμερικανικές πορείες στην πρεσβεία, μετατράπηκε με τεράστια ευκολία σε συνοδοιπόρο των ΗΠΑ σε κάθε στρατιωτική ενέργεια εναντίον λαών, είτε στην Παλαιστίνη, είτε στο Αφγανιστάν (για την ελληνική συμμετοχή δε βγάζει μιλιά η ριζοσπαστική), είτε στη Συρία.

Πολύ περισσότερο, που αυτή η τυχάρπαστη τυχοδιωκτική, ανιδεολογική παρέα που κυβερνάει με πινακίδα «αριστερά» έχει παραχωρήσει με υποκλίσεις όλες τις βάσεις των ΗΠΑ στη χώρα για τις επιθέσεις στη Συρία. Και παρά τα ψέματα του κυβερνητικού εκπροσώπου (που έχει άποψη και για τα fake news!), τα 12 αεροπλάνα ανεφοδιασμού και παρακολούθησης πάνω στα οποία στηρίχτηκε ο βομβαρδισμός της Συρίας απογειώθηκαν από τη Σούδα!

Μια αρκούδα χωρίς νύχια

Τέλος, ο βομβαρδισμός της Συρίας χωρίς καμιά ουσιαστική ρωσική ή ιρανική αντίδραση απέδειξε στους εδώ αιθεροβάμονες ποιος είναι ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων στον πλανήτη. Ώστε κάθε ένας από τα απολιθώματα του παρελθόντος που κάθονται στις κυβερνητικές και στις βουλευτικές καρέκλες να έχουν συνείδηση του παγκόσμιου πεδίου της μάχης. Για να μην αερολογούν.

Και απέδειξε και ότι η ελληνική, όπως και η ευρωπαϊκή και η αμερικάνικη νεολαία δεν έχουν κανένα αντιπολεμικό αντανακλαστικό, κανένα αντιπολεμικό κίνημα, καμιά αντιπολεμική φλόγα. Εδώ και χρόνια. Ξοδεύουν τις δυνάμεις τους εγκλωβισμένες σε ενδοκρατικούς εμφύλιους, με όρους, μοντέλα και συνθήματα απαρχαιωμένα, σκιαμαχώντας, την ώρα που ο επικυρίαρχος είναι αλλού και παίζει χωρίς αντίσταση και αντίπαλο.

Όλες οι έμπρακτες κατραπακιές στην ελληνική κυβέρνηση έχουν έναν κοινό παρονομαστή και ένα κοινό συμπέρασμα για δίδαγμα. Κι αυτό είναι ότι η χώρα χρειάζεται δύο σοβαρά πράγματα για να επιζήσει με ευημερούντες κατοίκους: Αυτάρκεια στην αμυντική της θωράκιση και πολύπλευρη ευφυία στην εξωτερική πολιτική. Κάθε άλλη παράμετρος ανήκει στην κλασική ελληνική μπουρδολογία.

 

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr