Όταν ο Μάνος Χατζιδάκις, δήλωνε «ερυθρόλευκος»

Αύγουστος του 1960. Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης δίνει συνέντευξη στον δημοσιογράφο Άρη Μελισσινό. Παρών και ο φίλος του Μάνου, ο μεγάλος γκολκίπερ των «ερυθρολεύκων», ο Σάββας Θεοδωρίδης.

γράφει ο Αντώνης Παλιός

Είναι η εποχή που ο Ολυμπιακός γράφει τη χρυσή του ιστορία στη δεκαετία του ’50 με 7 συνολικά πρωταθλήματα, 6 εξ αυτών συνεχόμενα από το 1954 έως και το 1959 και 7 Κύπελλα Ελλάδος. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν «πέτρινα χρόνια» μέχρι την ανάσταση που θα έρθει τη διετία 1965-1967 με προπονητή τον Μάρτον Μπούκοβι.

Σε αντίστοιχες θρυλικές τροχιές κινείται εκείνη την περίοδο και ο Μάνος Χατζιδάκις: Το 1959 και το 1960, στα δύο πρώτα Φεστιβάλ Τραγουδιού που διοργανώνει το Ε.Ι.Ρ., παίρνει το πρώτο βραβείο, όλα με ερμηνεύτρια τη Νάνα Μούσχουρη.

Το 1960 κερδίζει στη Θεσσαλονίκη το πρώτο βραβείο μουσικής της Α’ Εβδομάδας Ελληνικού Κινηματογράφου (το τότε Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για τη μουσική του στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Το Ποτάμι» και του απονέμεται το βραβείο Oscar για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» -από την ταινία του Jules Dassin «Ποτέ την Κυριακή»- και ταυτόχρονα γίνεται ο πρώτος Έλληνας συνθέτης που κάνει ευρέως γνωστό το ελληνικό τραγούδι έξω από τα σύνορα της χώρας.

Ποδόσφαιρο και Ολυμπιακός
Το ραντεβού πραγματοποιήθηκε στο κέντρο «Λυκόβρυση» στο Κολωνάκι. Και είναι από τις λίγες, αν όχι η μοναδική, που δόθηκε σε αθλητικό έντυπο.
Κύριε Χατζιδάκι, είστε φίλαθλος;
«Και βέβαια είμαι, πιστεύω ακράδαντα ότι το αθλητικό πνεύμα είναι το υγιέστερο παντός. Γι’ αυτό λατρεύω τον αθλητισμό και κατά συνέπεια ανήκω κι εγώ στη στρατιά των φιλάθλων. Μόνο που δεν μπορώ να παρακολουθώ από κοντά τους αγώνες λόγω φόρτου εργασίας. Έχω παρακολουθήσει από κοντά μόνο 3-4 παιχνίδια. Πολλές φορές όμως ακούω με αγωνία την εξέλιξη των αγώνων από το ραδιόφωνο.
Μια φορά κάναμε πρόβες με τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού στη «Μήδεια». Ξαφνικά θυμήθηκα ότι αυτή την ώρα έχει ματς στο ραδιόφωνο. Σταμάτησα λοιπόν την πρόβα για να ακούσω τον αγώνα. Το τι έγινε, δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Ο Μινωτής, φωνές κακό, θεώρησε τερατώδες το γεγονός αυτό και ακολούθησε καβγάς. Εγώ όμως δεν το έβαλα κάτω όμως και άκουσα όλο το ματς. Για να δείτε πόσο με συγκινεί το ποδόσφαιρο»…
«…Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα που μιλά απευθείας στην ψυχή του λαού. Και επειδή ταυτίζεται σαν άθλημα περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, με συγκινεί και με γοητεύει ακόμη πιο πολύ».
«Το ποδόσφαιρο μου δίνει εμπνεύσεις. Θα ήθελα να αναφέρω πως πριν μερικά χρόνια είχα μια ιδέα που θα την χρηματοδοτούσαν φίλοι μου εφοπλιστές. Οι ήρωες θα ήταν αποκλειστικά καλλιτέχνες που θα υποδύονταν τους ποδοσφαιριστές. Σε θέματα παρμένα από τη ζωή τους πριν και μετά τον αγώνα. Τελικά όμως παρέμεινε ιδέα…».

Ο Μάνος Χατζιδάκις, συνεχίζοντας στη συνέντευξη αυτή, δηλώνει χαρακτηριστικά: «Σκέπτομαι από καιρό να γράψω έναν ύμνο για την πιο δοξασμένη ομάδα της Ελλάδος: τον Ολυμπιακό… Εκεί ανήκει η καρδιά μου: ο Ολυμπιακός με συναρπάζει. Και τούτο γιατί είναι μια ομάδα δυναμική με όλη τη σημασία της λέξεως. Οι παίκτες του είναι γεμάτοι με σφρίγος, αυτοπεποίθηση, θάρρος και δυναμισμό. Αυτό είναι ποδόσφαιρο. Παλληκαριά και δύναμη. Η σεμνότης, κατά τη γνώμη μου, ανήκει στους μετρίους. Και οι Ολυμπιακοί κάθε άλλο παρά μέτριοι είναι για να παίζουν ποδόσφαιρο “σαλονιού”».
…Τελικά, τον πρόλαβε ο Βαγγέλης Περπινιάδης με τo «Ολυμπί – Ολυμπιακέ», το 1965. Το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Λέφσκι Σόφιας, που οδήγησε στην κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου.

Στη συνέχεια ο Χατζιδάκις τονίζει πως μπορεί να μην έγραψε τα «Παιδιά του Πειραιά» εμπνεόμενος απ’ τους παίκτες του Ολυμπιακού αλλά συμπληρώνει με νόημα: «Πάντως στο φιλμ του Ζυλ Ντασέν, η Μελίνα τραγουδά σε πρώτη εκτέλεση το τραγούδι μου βλέποντας μια μεγάλη φωτογραφία του Ολυμπιακού! Ύστερα όμως από την τόσο μεγάλη επιτυχία της δημιουργίας μου αυτής, αφιέρωσα το τραγούδι στους Ολυμπιακούς. Επιθυμώ να το γράψετε και να το τονίσετε αυτό‼!».
Στη συνέχεια της κουβέντας, αποδέχτηκε πρόσκληση του Σάββα Θεοδωρίδη για να πάει να δει τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. «… Θα έλθω φυσικά, Σάββα, έτσι θα μου δοθεί η ευκαιρία να δω από κοντά τους αγαπημένους μου παίκτες με την ερυθρόλευκη στολή τους» καταλήγει.

Με το τσιγάρο στα χείλη την περισσότερη ώρα της συνέντευξης λέει κι άλλα πολύ όμορφα και εμπνευσμένα για τη ζωή του και τη δουλειά του. Πάντα άλλωστε μίλαγε όμορφα. Με τον λόγο του, με την παρουσία του, με τη μουσική του.
Κρίμα που τελικά δεν έγραψε ύμνο για τον Ολυμπιακό. Έγραψε βέβαια για τον Πειραιά. Και μάλιστα «ύμνο», βραβευμένο με Όσκαρ που ακούστηκε και συνεχίζει να ακούγεται μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Ο λόγος για τα «Παιδιά του Πειραιά», φυσικά, με τις περισσότερες διασκευές σε όλο τον κόσμο και ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ήταν το πρώτο τραγούδι σε άλλη γλώσσα πλην της αγγλικής που έλαβε τη συγκεκριμένη διάκριση!
«Για μένα το Όσκαρ δεν αποτελεί στεφάνωμα μιας σταδιοδρομίας αλλά το αληθινό μου ξεκίνημα», ήταν η απάντηση-δήλωση του συνθέτη