Όχι πια σε κρονόληρους και μορμολύκεια της πολιτικής

Του Γιάννη Μιχαήλ

Ο αριθμός επτά, είναι σημαδιακός και είχε μάλιστα πολύ μεγάλη σημασία για τους Έλληνες. Επτά είναι οι μέρες της εβδομάδας, επτά τα χρώματα της ίριδος, επτά τα θαύματα του κόσμου, επτά οι Πύλες της Θήβας, επτά οι σοφοί της αρχαιότητας, επτά οι μουσικοί φθόγγοι, επτά τα φωνήεντα του αλφαβήτου, επτά οι μέρες της Δημιουργίας και επτά τα θανάσιμα αμαρτήματα.

Επ’ εσχάτοις, βιώσαμε την 7μηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία – ασφαλώς- μπορεί να προσμετρηθεί στις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου αριθμού-συμβόλου, προκειμένου στο εξής για κάθε μας απόφαση να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα (δηλαδή 7+7).

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, το οποίο είναι αρκούντως μεγάλο, μπορέσαμε να μετρήσουμε, να ζυγίσουμε και να αξιολογήσουμε τις συμπεριφορές και τις δεξιότητες ανθρώπων, οι οποίοι έπαιξαν στα χέρια τους, σαν χάντρες κομπολογιού, τις τύχες μας. Δυστυχώς, όμως, βροντοχτυπώντας τις χάντρες, για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. Το εύχαντρο διαλύθηκε με όλα τα αποτελέσματα που τα βλέπουμε μπροστά μας.

Από τις 25 Ιανουαρίου 2015, οπότε το τιμόνι της χώρας ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού –εντωμεταξύ- προηγήθηκε ένας λυσσαλέος 4χρονος αγώνας, «κατά των προσκυνημένων εθνοπροδοτών», που υπέγραψαν τα δυο προηγούμενα μνημόνια, οι «εμμονικοί» επαναστάτες παλαιάς και νέας κοπής, αναλώθηκαν σε «θεωρίες παιγνίων» και κυνήγι ανεμόμυλων, υψώνοντας παράλληλα το Φλαμπου(ράρη) της νέας εθνεγερσίας, όπως έκαναν το ’21 οι αρματολοί στις διάφορες γιορτές και τα πανηγύρια.

Τα γεγονότα, όμως, δεν εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα περίμεναν, γιατί όπως και οι ίδιοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται, από τη μια το καράβι έμπαζε νερά και από την άλλη η οικονομία έπνεε τα λοίσθια.

Την κρίσιμη εκείνη ώρα, ο νεαρός και άπειρος πρωθυπουργός, είδε μπροστά του το τρίτο μνημονιακό φως ιλαρόν και αποφάσισε – συνεπικουρούμενος από τους μυστικοσυμβούλους του – ότι πρέπει να υπογράψει άρον-άρον την νέα επαχθή και επονείδιστη συμφωνία με τους ανάλγητους δανειστές και ότι αυτή συνεπάγεται. Τα υπόλοιπα είναι πρόσφατα και πασίγνωστα, με προεξάρχουσες τις καταγγελίες της Πλατφόρμας και της Ζωής, που φωνάζουν για ξεπουλήματα στην Τρόικα και διάφορα άλλα γραφικά παρόμοια, που οδήγησαν στη διάσπαση για πολλοστή φορά ενός κομμουνιστογενούς πολιτικού φορέα. Όλες αυτές οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν απόλυτα και κατηγορηματικά, αυτό που στην πραγματικότητα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή «λίθοι, πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα ουδέν εστί». (Το γνωμικό ανήκει στον ιστορικό Ξενοφώντα – 430-355 π.Χ.- και θέλει να πει, ότι λίθοι, ξύλα κλπ, από μόνα τους δεν κάνουν ένα σπίτι, επειδή για να το χτίσεις χρειάζεται οργάνωση).

Όσοι διατηρούσαν έστω και μια μικρή αμφιβολία, για όσα διαδραματίζονται το τελευταίο επτάμηνο, πρέπει τώρα να κατανόησαν πλήρως το σενάριο της απόλυτης παραφροσύνης, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Τώρα παρακολουθούμε την κορύφωση του έργου, καθώς, σύμφωνα, με μια ακόμα δυσερμήνευτη απόφαση, οδεύουμε σε εκλογές για τρίτη φορά σε 7 μήνες. Αναμφίβολα ένα ακατάρριπτο παγκόσμιο ρεκόρ. Η κυβέρνηση θέλει προφανώς να αναβαπτιστεί εκ νέου στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να πάρει άφεση για τα ανομήματά της, για τα οποία ειρήσθω, ουδείς κυβερνητικός παράγων – μηδέ του πρωθυπουργού εξαιρουμένου- δεν είχε το ηθικό σθένος να ζητήσει συγγνώμη.

Η κυβέρνηση μπροστά στο αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το μνημόνιο, που υπέγραψε, προσφεύγει στις εκλογές, προσπαθώντας να δελεάσει τους ψηφοφόρους με μια ακόμη ΚΑΛΠΗ-κη λίρα, ανέξοδων υποσχέσεων.

(Ο Βασίλης Λογοθετίδης, στην υπέροχη ταινία «Κάλπικη λίρα», δελεάστηκε από τα θέλγητρα αξιέραστης γυναίκας και αφού έχασε τη μικρή του περιουσία, έγινε παραχαράκτης).

Οι επιτελάρχες, του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, θα δώσουν τώρα το άπαν των δυνάμεών τους, προκειμένου με νέα κάλπικα πολιτικά παιχνίδια να δελεάσουν – όπως και τον Ιανουάριο – το εκλογικό σώμα. Όμως, τώρα οι ψηφοφόροι πρέπει να ζυγίσουν την ψήφο τους και να μην επιβραβεύσουν άλλους κρονόληρους ή μορμολύκεια της πολιτικής.