Ψέματα και πάλι ψέματα

Του Αβέρκιου Λουδάρου*

Δεν χρειάζεται ισχυρότερο αποδεικτικό από τις ομοβροντίες των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών για «τα παιχνίδια της παιχνίδια της κυβέρνησης Τσίπρα», για να πειστεί κανείς ότι σε αυτόν τον τόπο περισσεύουν η υποκρισία και το ψέμα.

Εθισμένοι ως είμαστε στην ανοσία, το ψέμα και τον παραλογισμό αποδεχόμαστε ως φυσιολογικό να ακούμε καθέναν, όποιος κι αν είναι, όποια θέση κι αν κατέχει, να λέει ατιμωρητί, συνήθως με ύφος πεφωτισμένου και κατόχου της μίας και μοναδικής αλήθειας, ό,τι του κατέβει. Και γιατί να μην το κάνει, αφού λογαριασμό ποτέ δεν έχει δώσει και ούτε πρόκειται ποτέ να δώσει; Δημοκρατικό δικαίωμα έχουμε βαφτίσει και αυτό: το να μπορεί ο καθένας να λέει μπούρδες, να προπαγανδίζει, να ψεύδεται.

Τα ψέματα Τσίπρα, Βαρουφάκη και λοιπών δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Έλεγαν ψέματα προεκλογικά, λένε ψέματα και μετεκλογικά. Και εάν τα ψέματα στη χώρα μας έχουν πέραση, στην Δύση μοιάζουν και είναι αποκρουστικά, όταν εκφέρονται στο πλαίσιο του δημόσιου λόγου και ειδικά από πρόσωπα που κατέχουν θέσεις ευθύνης.

Φυσικά, ο θίασος Τσίπρα δεν είναι ο μοναδικός που έχει αυτό το χάρισμα και επιτυχία στην ψευδολογία. Τα ίδια συνέβαιναν στο παρελθόν. Μόνο που το παρελθόν δεν είναι παρόν και μέλλον, ο «κυρίαρχος λαός» υποτίθεται ότι ψηφίζει για το καλύτερο και για κάτι διαφορετικό. Έτσι δεν έλεγαν πολλοί ψηφοφόροι προεκλογικά, ότι θέλουμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό; Το δοκιμάσαμε και αποδεικνύεται ότι το διαφορετικό τελικά δεν είναι και τόσο διαφορετικό κι ας είναι «πρώτη φορά Αριστερά», το διαφορετικό δεν διαφέρει (ως προς το καλύτερο τουλάχιστον) σε σχέση με το προηγούμενο.

Το πρωτόγνωρο, πρωτοφανές και εξωφρενικό στην περίπτωση του θιάσου Τσίπρα (που απαρτίζεται από κομμουνιστογενή στελέχη, άρα μανούλες στην προπαγάνδα, που δεν σηκώνουν πολλές-πολλές αντιρρήσεις) είναι ότι για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός εγκαλείται ανοικτά και δημοσίως από ξένους αξιωματούχους ότι ψεύδεται. Σαν να μην έφτανε αυτό το τόσο βαρύ για τη διεθνή εικόνα της χώρας, αναθέτει την υπεράσπισή του (μέχρι να βγει ανακοίνωση από το Μέγαρο Μαξίμου, όχι προσωπική δήλωση-απάντηση, να και κατηγορήθηκε προσωπικά) στον υπουργό του, τον Βαρουφάκη, που έχει συλληφθεί απειράριθμες φορές ψευδόμενος τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Και μάλιστα ο πρωθυπουργός επιμένει χωρίς να ιδρώνει το αφτί του στα ψέματα, βουλιάζοντας ακόμη περισσότερο στην απαξίωση τη χώρα που του ανατέθηκε να εκπροσωπεί.

Παράδειγμα: Επιμένει ότι αποτελεί πρόταση των εταίρων-δανειστών η μείωση των συντάξεων. Οι εταίροι-δανειστές δεν έχουν προτείνει καμία μείωση για τις χαμηλές συντάξεις ΙΚΑ και λοιπών ταμείων, παρά για τις συντάξεις και τα εφάπαξ στις ΔΕΚΟ. Οι περικοπές στις μικρές συντάξεις είναι μία ελληνική πατέντα για να μη γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, για να μη μειωθεί ο δημόσιος τομέας και κυρίως για να μη θιχτούν τα συμφέροντα της κομματικής πελατείας, για να μη χαθούν ψηφουλάκια από τα ρετιρέ που κρατούν σε ομηρία, σε συνεργασία με την κυβέρνηση, την ελληνική κοινωνία. Να κοπούν οι πρόωρες συντάξεις και τα προνόμια των κομματικών στρατών στις ΔΕΚΟ, προστάζουν οι ανάλγητοι. Όχι, στυλώνουν τα πόδια οι δικοί μας διαπραγματευτές, ενώ την ίδια ώρα μεταδίδεται σε ολόκληρο τον κόσμο ότι επαναλαμβάνεται η λειτουργία της αμαρτωλής ΕΡΤ με τους εκατοντάδες αργόμισθους.

Τα ψέματα που λέγονται για εσωτερική κατανάλωση, οι λεονταρισμοί και οι ψευτομαγκιές δεν λανθάνουν της προσοχής των εταίρων-δανειστών, γιατί η χώρα μας βρίσκεται πάλι για αρνητικούς λόγους στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και όχι γιατί θεωρείται από εμάς τους περιούσιους ο «ομφαλός της Γης». Ο Τσίπρας δεν μιλάει ως πρόεδρος του 15μελούς συμβουλίου του πολυκλαδικού λυκείου Αμπελοκήπων, ούτε στη φοιτητική συνέλευση όπου οι «αιώνιοι» φοιτητές καβγαδίζουν για τις συνέπειες της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και τον ρόλο της Κίνας. Μιλάει ως πρωθυπουργός, όπως μιλάει ο Βαρουφάκης ως υπουργός. Εκπροσωπούν τη χώρα και τη λοιδορία για τα ψέματά τους την εισπράττουμε όλοι μαζί.

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται δικαιωμένος για τα ψέματα, καθώς με αυτά έπεισε προεκλογικά, ακολουθεί την ίδια «πετυχημένη» συνταγή. Οι συνέπειες είναι τρομακτικές. Η χώρα γίνεται συνώνυμο του ψεύδους και ως πολίτες που ποτέ δεν ζητήσαμε εξηγήσεις από τους ψεύτες εθιζόμαστε σε μία τρομακτική αδράνεια και απάθεια, που συνεχίζουν να συντηρούν τις κορυφαίες συλλογικές φαντασιώσεις, ότι έχουμε πάντα δίκιο και ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Στο τέλος κι αυτό θα αποδειχθεί ένα τεράστιο ψέμα.

*Ο Αβέρκιος Λουδάρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Άκου νεοέλληνα-οι αιτίες που μας οδήγησαν στην παρακμή και τη μεγάλη ύφεση»