Χώρια δεν μπορούν, μαζί κάνουνε;

Του Γρηγόρη Σαρίδη,

μέλους της ΝΕ ΠΑΣΟΚ Α’ Θεσσαλονίκης

Μια μικρή καταγραφή προσεγγίσεων της πολυκερματισμένης, προς συγκρότηση Κεντροαριστεράς ή όπως την ορίζει κάθε ενδιαφερόμενος, αναδεικνύει αμέσως διλήμματα, αυταπάτες και εκκρεμότητες που τη διαπερνούν. Οι κύριες εξ αυτών έχουν ως εξής:

1. Πρωτοβουλία ΠΑΣΟΚ κατά πλειοψηφία της ΚΠΕ για συνέδριο της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης με ισοτιμία όλων. Εκκρεμότητα πόσοι και ποιοι θα προσέλθουν και πού θα καταλήξουν.

2. Προσπάθεια ΔΗΜΑΡ, πλειοψηφικά κι αυτή, η οποία απευθύνεται και στον ΣΥΡΙΖΑ και επιζητεί «συγκρότηση μιας ευρύτερης προοδευτικής συμπαράταξης με εναλλακτικό προς τη Δεξιά σχέδιο (αφού βέβαια ξεκαθαρίσει ο πρόεδρός της αν θέλει ή όχι να είναι τώρα ή μετά υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας). Δίλημμα προς όσους αρκούνται στη σημερινή προσωρινή συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, που φαίνεται αργά ή γρήγορα να ολοκληρώνει το ρόλο της με τον έναν ή άλλον τρόπο.

3. Αντίληψη Ποταμιού και Στ. Θεοδωράκη (που φιλοδοξεί ρόλο αυτόνομου  ρυθμιστή και χρυσής εφεδρείας), η οποία περιέχεται στην απάντησή του προς Κουβέλη, όπου μεταξύ πολλών άλλων λέει: «Η χώρα θα σωθεί από νέους ανθρώπους με θάρρος και όραμα. Σε μία συνωμοσία του καλού». Εδώ πολιτικές εκκρεμότητες και αυταπάτες ξεχειλίζουν σε όλο τους το μεγαλείο.

4. Πρόταση αυτοδιάλυσης των υπαρκτών σήμερα σχημάτων και σύσταση από την αρχή. Αυταπάτη ότι η μέθοδος «εξαφανίζει» προβλήματα πολιτικής, συμμαχιών.
Όλοι όμως κατανοούν την απαίτηση συνοχής και δέσμευσης, για να υπερβούν το σημερινό καταθλιπτικό πολιτικό ορίζοντά τους. Έχουν πλήρη επίγνωση ότι «χώρια δεν μπορούν» και ανιχνεύουν ποιοι, αν και κατά πόσο «κάνουνε μαζί».
Κοινός παρονομαστής όλων η ύπαρξη ισχυρής Κεντροαριστεράς ως αυτόνομου πόλου. Τους χωρίζουν κυρίως διαφορετικές εκτιμήσεις του έργου κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, ταξική διάσταση κατανομής βαρών της κρίσης. Εκλογικός στόχος τουλάχιστον για τις επερχόμενες εκλογές να είναι τρίτο κόμμα με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Οι διαφορές αφορούν λιγότερο τη στρατηγική και περισσότερο την τακτική. Οι ποικίλες διατυπώσεις μπορούν να ιδωθούν συμπληρωματικά και όχι αντιθετικά.
Αντιλαμβάνονται πως μόνο μαζί μπορούν να πετύχουν κάτι σοβαρό στην παρούσα φάση. Κανείς όμως δεν αποκλείει μια περίοδο ξεκαθαρίσματος, ενός άτυπου κεντροαριστερού εμφύλιου ως αδιέξοδη μάχη του «ποιος θα έχει το πάνω χέρι».
Όλοι βλέπουν ότι η δύναμη της Κεντροαριστεράς εξαρτάται και είναι ευθέως ανάλογη με τη διαφοροποίηση που μπορεί να πετύχει κυρίως από ΝΔ αλλά και ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς στις επόμενες εκλογές θα ξεφλουδιστεί από δεξιά και αριστερά, θα στριμωχτεί πέριξ του 10% κατά μόνας ή εν συνόλω, σε θέση επιτήδειου κυβερνητικού εταίρου παντός καιρού και μορφής.
Η πολιτική απάντηση σε αυτή την πιθανότητα πρέπει να είναι σαφής και καθαρή.
Απαιτείται πολιτική στροφή με προοδευτικό προσανατολισμό, όπως:
– Προοδευτική αλλαγή πολιτικών και συμμαχιών ως σταθερή πολιτική δράσης και όχι συγκυριακή παραπλάνηση. Που ανοίγει ορίζοντες «σε κατάλληλες συμμαχίες για κατάλληλα πολιτικά αποτελέσματα» και δεν περιορίζεται σε συντηρητική κατεύθυνση.
– Πολιτική και οργανωτική υπέρβαση του κατακερματισμού σε επαφή με την κοινωνία και όχι εκτός αυτής, ώστε να προωθηθεί μια νέα, μεγάλη πολιτική και κοινωνική σύνθεση.
– Πολιτική μάχη με όλες τις υπαρκτές δυνάμεις.
Ειδικά το ιστορικό δημιούργημα του Ανδρέα Παπανδρέου, που φέτος συμπλήρωσε 40 χρόνια ζωντανής ιστορίας, με πλήρη συνείδηση ευθύνης, πολιτικής και κοινωνικής αποστολής στα νέα δεδομένα, οφείλει τιμώντας το δημιουργό του να σταθεί στο ύψος τους. Με θεσμικό τρόπο, χωρίς απαξίωση του εαυτού του, με μνήμη και περισσότερη γνώση πλέον, να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις του σε μια σύγχρονη, ανανεωμένη, με κοινωνικό κέντρο βάρους Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη. Γιατί πάντα –και τώρα– εξέφραζε και υπηρετούσε πλειοψηφικές κοινωνικές δυνάμεις και ελπίδες εθνικού διαμετρήματος. Το συνέδριο μπορεί να είναι μια αρχή και όχι η κατάληξη.
Κάθε κόμμα, φορέας, κίνηση, άτομο που θέλει να έχει λόγο και συμμετοχή μπορεί, μόνον αν είναι παρόν. Μόνο έτσι θα βρούμε το δρόμο που θα μας πάει από την απαισιοδοξία του σήμερα στην αισιοδοξία της προοπτικής.