Χωρίς αλληλεγγύη

Του Ηλία Κανέλλη

Τον χειμώνα του 2011 μία ομάδα ακτιβιστών του μεταναστευτικού κινήματος οδήγησε στη Νομική μερικές εκατοντάδες μετανάστες «χωρίς χαρτιά», οι οποίοι ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα να τους δοθεί πολιτικό άσυλο. Το επεισόδιο έληξε εβδομάδες μετά στη Βίλα Υπατία, στην Πατησίων, χωρίς στην ουσία οι μετανάστες να έχουν κερδίσει οτιδήποτε ουσιαστικό. Το Μεταναστευτυχό συνέχισε να είναι θρυαλλίδα (μία ακόμη) στην κοινωνική συνοχή. Και φάνηκε λίγο καιρό μετά, όταν εκτινάχθηκαν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
Οι λεγόμενοι «αλληλέγγυοι» δεν ρισκάρισαν απλώς μια άσκοπη κοινωνική σύγκρουση στο όνομα της αλληλεγγύης. Ισα ίσα. Χρησιμοποίησαν ως πολιτικά εργαλεία ανίσχυρες κοινωνικά ομάδες, εκθέτοντας τες σε σοβαρούς κίνδυνους. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονται ακτιβιστές και σήμερα, με τους συρους πρόσφυγες που κάνουν απεργία πείνας στο Σύνταγμα διεκδικώντας ουσιαστικά την παράκαμψη της διαδικασίας ασύλου. Οι άνθρωποι αυτοί, προφανώς, είναι διωγμένοι από μια χώρα που σπαράσσεται. Μπορεί όμως η σημερινή Ελλάδα να νομιμοποιεί με συνοπτικές διαδικασίες όποιον δυστυχή χωρίς χαρτιά βρίσκεται εδώ; θα κάνει το ίδιο και με όσους έρθουν αύριο; Πόσους και πώς μπορεί να δεχθεί η χώρα – χωρίς να καταλήξουν παρίες σε τρώγλες, σε υποβαθμισμένες γειτονιές όπου εξαθλιωνόμενοι συνεχώς θα ζήσουν ζορισμένοι περιμένοντας την επόμενη ρατσιστική έκρηξη; Η χώρα έχει θεσμικό πλαίσιο νομιμοποίησης μεταναστών. Αργό, ατελές, αλλά έχει. Ενα σοβαρό κίνημα θα μπορούσε να διεκδικεί βελτίωση της διαδικασίας. Ενα άλλο, πιο ενδιαφέρον, βήμα θα ήταν η διεκδίκηση από την Ευρώπη ουσιαστικής συμμετοχής στο οικονομικό και στο κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργούν οι μεταναστευτικές πιέσεις, λόγω συγκρούσεων στην Ανατολή ή στην Αφρική, λόγω φτώχειας ή θρησκευτικών διωγμών. Αλλά η μετατροπή αδύναμων ανθρώπων σε κομπάρσους μιας μεθοδευμένης όξυνσης με το υποτίθεται ανάλγητο κράτος δεν καλλιεργεί κλίμα αλληλεγγύης στην κοινωνία. Το αντίθετο. Τίποτε δεν μάθαμε;

Αναδημοσίευση από τα «Νέα»