Των οικιών ημών εμπιπραμένων…

Του Αβέρκιου Λουδάρου*

Τόσο η πεντάμηνη «διαπραγμάτευση» με τους εταίρους-δανειστές, όσο και η διακοπή της για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, είναι κινήσεις απολύτως συμβατές με το σκεπτικό και τις πολιτικές πράξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ. Είναι απόρροια του εγκλωβισμού προσωπικά του Τσίπρα στα προεκλογικά ψεύδη και της στρατηγικής σύγκρουσης-ρήξης με τους Ευρωπαίους.

Απόδειξη, ότι θα μπορούσε να γίνει το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών αντί του δημοψηφίσματος και να μην πετάξει η κυβέρνηση το μπαλάκι στους πολίτες. Οι πολίτες αναθέτουν στα κόμματα την πολιτική ευθύνη και οι εκλογές ήταν πρόσφατες, δεν χρειαζόταν η ηγεσία νομιμοποίηση διά δημοψηφίσματος. Γιατί το δημοψήφισμα ενέχει πάντα τον κίνδυνο του διχασμού. Το συγκεκριμένο, δε, πήρε εκ των πραγμάτων και όχι γιατί το έλεγαν οι εταίροι-δανειστές τον χαρακτήρα του ναι ή όχι στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Τσίπρας που ψηφίστηκε για να κομίσει το νέο στην πολιτική σκηνή, τελικά αποδεικνύεται στοιχείο του παλαιού πολιτικού συστήματος. Κακώς υποστηρίζει η φωνασκούσα πρόεδρος της Βουλής ότι το δημοψήφισμα σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Η χώρα βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο από το οποίο είναι πολύ πιθανό να βγει κατεστραμμένη. Ίσως τότε να μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της μεταπολίτευσης και την αρχή μιας νέας εποχής.

Από το μεταβατικό στάδιο η χώρα δεν μπορεί να βγει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες όταν οι πολίτες άγονται και φέρονται από λαϊκιστές, δημαγωγούς και λαοπλάνους. Δεν μπορεί να βγει από την περιπέτεια, κινούμενη εκτός των ορίων της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για λόγους που είναι και οικονομικοί και πολιτισμικοί και κοινωνικοί.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μπορεί να την τραβήξει έξω από αυτά τα όρια. Πέφτει στον γκρεμό και χωρίς συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές δεν υπάρχει το δίχτυ προστασίας της Ευρώπης. Το ότι ο Τσίπρας είναι ισχυρός στο εσωτερικό της χώρας δεν λέει απολύτως τίποτα επί της ουσίας. Γιατί η ουσία είναι μία και μοναδική: Να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και την ΕΕ.

Δυστυχώς, στη δήλωσή του μετά την επικράτηση του «όχι», ο Τσίπρας δεν υποστήριξε με θέρμη το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μόλις μία φορά το ανέφερε και αυτή ήταν γενική και αόριστη (κάτι ψέλλισε για Ευρώπη και μέχρι εκεί). Το ότι υποχρέωσε σε παραίτηση τον νάρκισσο Βαρουφάκη δεν σημαίνει ότι και ο ίδιος λοξοδρομεί από την πορεία προς τη σύγκρουση. Μπορεί και να το έκανε για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ιθαγενών, να συνεχίσει τη στρατηγική της σύγκρουσης και μετά να πει «μέχρι και τον υπουργό που δεν ήθελαν άλλαξα, αλλά αυτοί δεν μας έδωσαν τίποτα».

Όσο πάνω στην καμένη ελληνική γη βρίσκονται σε εξέλιξη μικροκομματικά παιχνίδια για την υπερίσχυση και τους θριάμβους έναντι πολιτικών αντιπάλων, αλλά και για τις εσωκομματικές ισορροπίες, τόσο βαθύτερα στον γκρεμό θα πέφτουμε. Και οι λίγοι νουνεχείς μάταια θα συνεχίζουν να κρούουν τον κώδωνα: «των οικιών ημών εμπιπραμένων υμείς άδετε».

Σε λίγο θα είναι πολύ, μα πολύ αργά για δάκρυα και μετάνοιες.

*Ο Αβέρκιος Λουδάρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «άκου νεοέλληνα – οι αιτίες που μας οδήγησαν στην παρακμή και τη μεγάλη ύφεση»