Τσίπρας ή Μεϊμαράκης (όπως το δίλημμα Πελέ ή Μαραντόνα)

Του Γιάννη Μιχαήλ

Ανώνυμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (ίσως θέλει να ταυτιστεί με τον «Ανώνυμο Έλληνα», ο οποίος συνέγραψε την «Ελληνική Νομαρχία», ένα κορυφαίο λόγιο έργο του ελληνικού προεπαναστατικού διαφωτισμού – εικάζεται ότι συγγραφέας ήταν ο Ιωάννης Κωλέττης) έθεσε ένα βασικό δίλημμα, που αποτελεί και το επαναστατικό Φλαμπου-ράρη του κόμματος: Τσίπρας ή Μεϊμαράκης (δηλαδή, όπως θα έλεγαν ποδοσφαιρόφιλοι Πελέ ή Μαραντόνα).

Στο ερώτημα αυτό, θα κληθούν να απαντήσουν οι ψηφοφόροι, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΟ-ανώνυμο, ο οποίος δεν αποκαλύπτεται, επειδή η πάγια τακτική του Μεγάρου Μαξίμου ήταν τα γνωστά non papers. Είναι προφανές, ότι ο κύριος ανώνυμος-ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει εντρυφήσει σε κείμενα επαϊόντων, προκειμένου να αντιληφθεί την πραγματική έννοια του διλήμματος, το οποίο εκ προοιμίου είναι ψευδές, επειδή βάζει στην ίδια ζυγαριά δυο ανόμοια πράγματα. Οι επιλογές που έχει κάποιος για να αποφασίσει, είναι αβέβαιες και παρουσιάζουν δυσκολίες, αφού στην πραγματικότητα, στο ερώτημα που τίθεται, δημιουργείται η εντύπωση ότι κυριαρχούν δυο απόψεις, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει και μια ακόμη, η οποία όμως, δεν γίνεται γνωστή.

Άρα το ερώτημα που βάζει ο ΣΥΡΙΖΟ-ανώνυμος, είναι έωλο και δεν μπορεί να απαντηθεί απλοϊκά με ένα ναι ή ένα όχι. Ο ψηφοφόρος πριν φτάσει στην κάλπη, θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του πολλά και διάφορα δεδομένα. Ο Μεϊμαράκης – φερ’ ειπείν – έχει πίσω του, ένα πολυετές πολιτικό παρελθόν και επομένως μπορούμε εύκολα να αξιολογήσουμε τις δυνατότητές του, τα υπέρ και τα κατά, αλλά ακόμα δεν έχει διατελέσει πρωθυπουργός, παρ’ όλο που έχει θητεύσει σε σημαντικές κυβερνητικές θέσεις.

Από την άλλη πλευρά ο Τσίπρας, χωρίς την ελάχιστη κυβερνητική εμπειρία, βρέθηκε επί επτά μήνες στο τιμόνι της χώρας, με αποτέλεσμα το αθώο, ήπιο και χαμογελαστό προφίλ, που είχε εμφανίσει και επιχείρησε να το διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού, ετρώθη βάναυσα, από τις αλλοπρόσαλλες και εν πολλοίς καταστρεπτικές αποφάσεις της κυβέρνησης του. Τα αποκαλυπτήρια, για την πρώτη φορά μνημονιακή αριστερά, έγιναν με πομπώδη και εκκωφαντικό θόρυβο, όχι από κάποια… λαϊκή εξέγερση, αλλά από τους μέχρι πρότινος ομοτράπεζους συντρόφους του κυρίου Τσίπρα, οι οποίοι εξαπέλυσαν εναντίον του πυρά βαρέως πυροβολικού.

Επομένως, το ερώτημα Τσίπρας ή Μεϊμαράκης, είναι υπονομευμένο και ως εκ τούτου άκαιρο. Εκτός όμως από τη φαεινή ιδέα του ψευτοδιλήμματος, από τον σύντροφο-ανώνυμο, προκαλούν γέλωτες τα… επιτεύγματα της 7μηνης διακυβέρνησης από την πρώτη φορά αριστερά, τα οποία τίθενται υπό τύπον ερωτημάτων προς τη ΝΔ – και κατ’ επέκταση στο εκλογικό σώμα – με την προτροπή να τα… χειροκροτήσουν, επειδή προφανώς άλλαξαν τον ρουν της πρόσφατης πορείας της χώρας. Οι μεγαλόπνοες αυτές αποφάσεις, που θα αποτελέσουν και το διακύβευμα των εκλογών είναι όλες κι όλες τέσσερις (η πέμπτη είναι η σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε ο Τσίπρας επί ένα εξάμηνο με τους δανειστές, αλλά για άγνωστους σε εμάς λόγους έμεινε εκτός λίστας). Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

Α) Θα κλείσει ξανά η ΕΡΤ;

Β) Θα επανέλθει ξανά το 5ευρω στα νοσοκομεία;

Γ) Θα ακυρωθούν οι 100 δόσεις στην εφορία και

Δ) Πώς θα διαχειριστούν (οι επόμενοι, αν κερδίσουν τις εκλογές) τον νόμο που αφορά την ανθρωπιστική κρίση;

Σπουδαία επιτεύγματα (!) σε 7 μήνες, δεν λέω, αλλά οι ανώνυμοι του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι με τα 4 σημεία κλείνει ο κύκλος και δεν πρέπει να γίνει καμία συζήτηση για το τρίτο μνημόνιο που φέρει, μάλιστα, και την υπογραφή του Τσίπρα. Πρέπει λοιπόν να ξεχάσουμε το δάνειο των 80 δις ευρώ, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα capital controls, την οικονομική δυσπραγία εκατομμυρίων Ελλήνων, τις μαζικές απολύσεις και το κλείσιμο επιχειρήσεων, τα τερτίπια Βαρουφάκη και Ζωής, την «εισβολή» χιλιάδων μεταναστών στη χώρα μας και δεκάδες άλλα δισεπίλυτα προβλήματα, που ταλανίζουν όλους τους πολίτες.

Πέρα όμως από όλα αυτά τα ερωτήματα, οι κατοικοεδρεύοντες πλέον στην Κουμουνδούρου, πρέπει να μην παριστάνουν άλλο τη στρουθοκάμηλο και να μιλήσουν για τον ανελέητο εμφύλιο που ξέσπασε στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά και τις φοβερές καταγγελίες για τα κολοσσιαία ψέματα που ελέχθησαν προεκλογικά και ξεγέλασαν τους ψηφοφόρους. Επομένως καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η επιλογή ανάμεσα σε Τσίπρα ή Μεϊμαράκη, είναι στην ουσία μια ψευδής πλάνη, αφού τα κριτήρια επιλογής έχουν τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είναι, δηλαδή, ανόμοια.

Την ίδια ώρα, που τίθεται αυτό το ερώτημα, ο ίδιος ο Τσίπρας ρίχνει ανάθεμα στους πολιτικούς της τελευταίας 40ετίας, λέγοντας ότι αυτοί φταίνε για τα δεινά όλα (προφανώς εννοεί τα πρόσφατα) αγνοώντας επιδεικτικά, ότι τα τελευταία χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετά (με τα όποια λάθη), χτίστηκε η σημερινή Ελλάδα, η οποία είναι από τις πλέον προηγμένες χώρες στον κόσμο και μάλιστα ανήκει στον σκληρό πυρήνα των χωρών της Ε.Ε. Εκεί πρέπει να κατατείνει τις προσπάθειες του ο κύριος Τσίπρας, ώστε η Ελλάδα να ξαναβρεί πολύ σύντομα τη χαμένη της αίγλη. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μοιρολογίστρες και μίζερους πολιτικούς, γιατί έχει τεράστιες δυνατότητες και μεγάλη προστιθέμενη αξία, την οποία αντλεί από την ιστορία και τον πολιτισμό της.

Αν ο νεαρός Τσίπρας, θεωρεί ότι οι πολιτικοί μάς έριξαν στο χαντάκι, θα πρέπει ο ίδιος ως μηχανικός και υιός παλαιού εργολάβου, να μας βγάλει σύντομα από αυτό και όχι να κατηγορεί άκριτα όλους τους προηγούμενους. Όπως έλεγε και ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Χούμπερτ Χάμφρεϊ (1911-1988): Το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο. Το να κατηγορείς κάποιον είναι πολιτική.