Τρομοκρατία και αντιδυτικισμός

Του Ανδρέα Παππά

Ελάχιστα θα είχε κάποιος να προσθέσει σε όσα έχουν ήδη γραφτεί για το μακελειό στο Παρίσι. Νομίζω ότι έχουν ειπωθεί όλα – ή σχεδόν όλα. Τα γεγονότα είναι πάντως ακόμα στον αφρό και απασχολούν όλους μας, όπως άλλωστε και τις περισσότερες συζητήσεις που γίνονται γύρω μας. Δεν θα τελειώσει ούτε σύντομα ούτε εύκολα αυτή η «ιστορία». Εν ολίγοις, ως πολίτες που (προς το παρόν;) μετέχουμε του δυτικού πολιτισμού, έχουμε μπλέξει άσχημα. Ασφαλώς, ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Υπάρχει ανάγκη για νηφάλια προσέγγιση της κατάστασης, όσο και αν αυτό ακούγεται κοινότοπο, αλλά και κάπως ανέξοδο από την καρέκλα του γραφείου μας. Προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, της κατά το δυνατόν ψύχραιμης και ιστορικά διυλισμένης προσέγγισης, νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να υπενθυμίσει κανείς κάποια δεδομένα για φαινόμενα όπως αυτό του ISIS, αλλά και για το Ισλάμ γενικότερα.

Έχετε ακούσει ποτέ βουδιστές να εξοντώνουν αθώους –ή και λιγότερο αθώους– συνανθρώπους τους επειδή είναι «άπιστοι», επειδή δεν ασπάζονται ούτε επιθυμούν να ασπαστούν τον Βουδισμό; Όχι βέβαια, μολονότι δεν είναι λίγες οι χώρες και οι περιοχές του πλανήτη που κατοικούνται κατά κύριο λόγο από βουδιστές και οι οποίες έχουν επίσης υπάρξει θύματα της λεγόμενης αποικιοκρατίας. Αν για όλα έφταιγε και φταίει η «αποικιοκρατία» και το τραύμα που αυτή άφησε στους μη ευρωπαϊκούς λαούς, σκεφτείτε τι θα έπρεπε να έχουν κάνει σε «αντίποινα» οι Κινέζοι, οι Ινδοί και οι Ινδονήσιοι, οι απόγονοι των Πυγμαίων, των Βουσμάνων ή των Ερυθρόδερμων της Αμερικής.

Αν πάλι φταίει η «φτώχεια» και η άνιση πλανητικά κατανομή του πλούτου –όπως υποστηρίζουν διάφοροι αριστερόμορφοι φωστήρες που δεν θα πάψουν ποτέ να μηρυκάζουν τον κακοφορμισμένο και μουχλιασμένο αντιδυτικισμό τους–, σκεφτείτε πόσο πιο επιρρεπείς στην τρομοκρατία θα έπρεπε να είναι οι πράγματι απόκληροι της Γης. Και όμως, γνωρίζουμε ότι τα στελέχη της Αλ Κάιντα και του ISIS προέρχονται κατά κανόνα από ευκατάστατα και αρκετά μορφωμένα στρώματα των αραβικών κοινοτήτων.

Δεν είναι όλες οι θρησκείες «πολεμικές» ή μισαλλόδοξες. Η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός αποτελούν γνώρισμα κυρίως των μονοθεϊστικών θρησκειών, αυτών που εδράζονται σε δυο πολύ βασικές παραδοχές. Πρώτον, ότι ένας είναι ο Θεός-δημιουργός, ένας ο προφήτης Του, και μία η εξουσία που παίζει το ρόλο του τοποτηρητή Του επί της Γης (πάπας, χαλίφης ή άλλος). Δεύτερον, η ζωή σε αυτό τον κόσμο, των άλλων αλλά και η δική σου, ελάχιστη αξία έχει, αφού η πραγματική ζωή είναι αλλού, στους Ουρανούς, όπου «θα υπάρχει θέση» μόνον για τους πιστούς. Το Ισλάμ μάλιστα, η πιο πρόσφατη από τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, το έχει κατά κάποιον τρόπο στο DNA του το πνεύμα της στράτευσης («στρατιώτες του Θεού»), της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού. Θα εντυπωσιαστεί κάποιος αν διαβάσει στο Κοράνι τα χωρία όπου γίνεται λόγος για τους «άπιστους». Άγρια πράγματα, σας λέω. Η ωμότητα αγγίζει τα όρια του γκραν γκινιόλ και του σπλάτερ. Αλλά και γενικότερα, το Κοράνι βρίθει (και) πολεμικών φράσεων, εξού και μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο στα χέρια κάθε είδους επιρρεπών στη «μία και μοναδική» αλήθεια – κυρίως νεαρών, αλλά όχι μόνον. Όταν κάποιος, πριν καλά καλά συμπληρώσει τα είκοσί του χρόνια, είναι έτοιμος να ζωστεί τα εκρηκτικά και να τιναχτεί στον αέρα συμπαρασύροντας και καμιά εκατοστή «άπιστους», είναι προφανώς πολύ δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις.

Αλλά και στην ιστορία του Ισλάμ αν ρίξει κάποιος μια ματιά, θα εντοπίσει δυο πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Πρώτον, επειδή γίνεται πολύς λόγος για τις Σταυροφορίες και για τη Δύση που τότε επιτέθηκε στους Άραβες, ας μην ξεχνάμε ότι κατά τα εκατό περίπου χρόνια που ακολούθησαν το θάνατο του Μωάμεθ, το Ισλάμ διεξάγει συνεχώς επεκτατικούς και κατακτητικούς πολέμους, καταλαμβάνοντας τον μισό περίπου τότε γνωστό κόσμο και φτάνοντας μέχρι την καρδιά της σημερινής Γαλλίας. Δεύτερον, στο Κοράνι όλη η πριν το Ισλάμ περίοδος και οι πολιτισμοί της χαρακτηρίζονται συλλήβδην «εποχή της άγνοιας». Αυτό εξηγεί πολλά για την καταστροφική μανία με την οποία οι τζιχαντιστές στρέφονται εναντίον κάθε κατάλοιπου και μνημείου που προέρχεται από παλαιότερους πολιτισμούς. Άλλωστε, είναι γνωστή η ρήση του Άραβα πολέμαρχου, ο οποίος, όταν κατέλαβε την Αλεξάνδρεια και ετοιμαζόταν να ισοπεδώσει την περιώνυμη Βιβλιοθήκη της πόλης, χρησιμοποίησε το «αφοπλιστικό» επιχείρημα: «Αν τα βιβλία που περιέχει λένε ό,τι και το Κοράνι, είναι περιττά. Αν λένε κάτι διαφορετικό, είναι επικίνδυνα».

Και κάτι τελευταίο: τι θα γίνει, επιτέλους, με αυτούς τους χρήσιμους (για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, αλλά και όχι μόνον) ηλίθιους; Εννοώ αυτούς που το 2001 είπαν, περισσότερο ή λιγότερο απροκάλυπτα, «καλά να πάθουν» οι Αμερικανοί, και που πάλι τώρα το πρώτο που επικαλέστηκαν είναι το γνωστό «κι εσείς όμως καταπιέζετε τους μαύρους». Μιλάμε για τη μέθοδο του συμψηφισμού, που χαρακτηρίζει το στρεψόδικο, εμμονικό και χολερικό αντιδυτικισμό. Αυτή τη φορά, το «καλά να πάθουν» πλαισιώθηκε από φράσεις όπως «οι Γάλλοι όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν» και «η Γαλλία παίρνει το μάθημα που της αξίζει». Τι να πει κανείς;

Αναδημοσίευση από Athens Voice