«Το τρελό φορτηγό»

Στον τεράστιο φανταστικό αυτοκινητόδρομο Στοκχόλμης-Καλαμάτας ένα φορτηγό με ελληνικές πινακίδες κινείται με μεγάλη ταχύτητα και σπασμένα φρένα. Τα άλλα οχήματα παραμερίζουν για να διαβεί αυτό το αλλόκοτο απειλητικό πράγμα. Ευτυχώς για το φορτηγό, ο δρόμος είναι μία ατελείωτη ευθεία τουλάχιστον έως το Μπρίντιζι. Μετά είναι η θάλασσα, το φυσικό όριο. Είτε θα τελειώσουν τα καύσιμα και θα σταματήσει αγκομαχώντας ή θα πέσει στο απέραντο γαλάζιο και θα καταλήξει στον αμμώδη βυθό της Αδριατικής.

Τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου του 1999 η ανθρωπότητα ανέμενε με δέος το ενδεχόμενο επιμόλυνσης του παγκόσμιου ηλεκτρονικού συστήματος διακυβέρνησης από τον Y2K, το «millennium bug» που απειλούσε με κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα, τις μεταφορές, τις επικοινωνίες, τους δορυφόρους και όλους τους υπολογιστές. Δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια δαπανήθηκαν προηγουμένως για τον έλεγχο της επιμόλυνσης. Παρόλα αυτά ουδείς γνώριζε μέχρι το ρολόι να χτυπήσει 24:00 το εάν και κατά πόσο το σύστημα θα άντεχε.

Τα μεσάνυχτα της Κυριακής 5ης Ιουλίου το «Σύστημα» θα αντιμετώπιζε με προβληματισμό ένα νέο ενδεχόμενο. Την απειλή επιμόλυνσης από το G2K, όπου G σημαίνει Greece. Το δημοψήφισμα προσέδιδε στον Αλέξη Τσίπρα την απόλυτη πολιτική ηγεμονία με το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα της χώρας να βρίσκεται σε ρόγχο και διασωληνομένο στην εντατική μονάδα παρακολούθησης. Τα γεγονότα άρχισαν να τρέχουν με ταχύτητες τρελές. Το μοιραίο πρόσωπο που αμέσως πλήρωσε τα ανομήματα ενός ξεπερασμένου και πλήρως άνευρου πολιτικού συστήματος, ο Αντώνης Σαμαράς, έπεφτε αυτόματα σε κατάσταση πολιτικού κώματος. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε ήδη πάρει την άγουσα. Ο Γιώργος Παπανδρέου, απλά επιζών, δεν θα μπορούσε παρά να ψελλίζει κουβεντούλες σε κατάσταση πολιτικού εγκεφαλικού. Οι υπόλοιποι κλήθηκαν να διαχειριστούν τα εναπομείναντα ρετάλια τους. Ο θριαμβευτής με ένα καλά προετοιμασμένο διάγγελμα διαχειριζόταν για πρώτη ίσως φορά με απόλυτο ορθολογισμό το θρίαμβό του. Συγκαλούσε τους αντιπάλους του σε σύσκεψη αφού το μόρφωμα «Σαμαράς» είχε αποσυρθεί, απέπεμπε τον αναλώσιμο Βαρουφάκη, συνυπόγραφε μετά των συνομιλητών του ένα κείμενο, για πρώτη φορά από το 2010, διά του οποίου το νέο πολιτικό σκηνικό δεσμευόταν για την εφαρμογή του μείζονος προτεινόμενου πακέτου του 3ου Μνημονίου. Το «φορτηγό» είχε ήδη ξεκινήσει την τρελή πορεία του στον ευρωπαϊκό αυτοκινητόδρομο Βορρά-Νότου. Ο οδηγός γνώριζε ότι τα φρένα του είναι σπασμένα και ότι τα καύσιμά του δεν επαρκούν. Προτίμησε να γκαζώσει γιατί μόνο έτσι το όχημα θα φάνταζε απειλητικό. Το πλήθος απομακρυνόταν στο διάβα του. Το κινητό τηλέφωνο λειτουργούσε με προβλήματα λόγω παρασίτων ανά διαστήματα. Η επικοινωνία με τον οδηγό ήταν μία άσκηση επί της θεωρίας των πιθανοτήτων.

Στην Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα πίστευαν πως τελικά το «φορτηγό» θα κατανάλωνε το ρεζερβουάρ και με την κεκτημένη φόρα που θα του είχε απομείνει θα κατάφερνε να παρκάρει σε κάποιο χώρο δεξιά του αυτοκινητοδρόμου. Περίεργη ως και αξιοπρόσεκτη αυτή η αισιοδοξία των Αμερικανών. Άλλωστε ούτε ένα αμερικανικό όχημα δεν βρισκόταν στο δρόμο του «φορτηγού» για να απειλείται, άμεσα τουλάχιστον. Στην Ουάσινγκτον μόνο οι «ειδικοί» ανησυχούσαν με τα μάτια καρφωμένα στις ηλεκτρονικές οθόνες που παρακολουθούσαν την πορεία του G2K, του «Greek Bug». Κανείς δεν θα αποτολμούσε με ασφάλεια να δηλώσει για το εάν ο κίνδυνος από ένα ελληνικό άλμα στο κενό θα αποτελούσε πραγματική απειλή για το «Σύστημα». Όλα θα γίνονταν γνωστά εκ των υστέρων και τότε ενδεχομένως να αποκαλυπτόταν πως όλοι οι φόβοι και οι ανησυχίες να ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίωσης, όπως τότε με τον θρυλούμενο «Ιό της Χιλιετίας».

Κανείς ειδικός επί της Συγκριτικής Λογοτεχνίας, κανείς μελετητής του Lacan, κανείς απόγονος της σχολής του Φρόιντ, κανείς επιμελής ιστορικός δεν ήταν σε θέση την Κυριακή το βράδυ να αποκωδικοποιήσει αυτό το 62%. Οι τουριστικές περιοχές και οι αγροτικές παραγωγικές επαρχίες ψήφισαν μαζικά « ΟΧΙ». Τα λαϊκά στρώματα της Β΄ Αθηνών, η Θεσσαλονίκη και η πρωταθλήτρια της ανεργίας Δυτική Ελλάδα και η Θράκη ψήφιζαν μαζικά «ΟΧΙ». Η μουσουλμανική μειονότητα που θα έπρεπε λογικά να κοιτάει προς το Στρασβούργο ψήφιζε μαζικά «ΟΧΙ». Η νεολαία ψήφισε «ΟΧΙ», οι άνεργοι επίσης, οι έχοντες εργασία και αυτοί κατέθεσαν το «ΟΧΙ» τους. Κάτι απομονωμένοι στην Ανατολική Μάνη, κάτι γέροντες στην Α΄ Αθηνών και μερικοί στα Γρεβενά έδειχναν μία συμπάθεια στο «ΝΑΙ» μαζί με ολίγους από τον Έβρο λόγω προφανώς της ανασφάλειας. Αλλά μέχρι εκεί. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και εξειδικευμένο Soft Ware για να αποκωδικοποιήσει κανείς με ασφάλεια τις λογικές και τις δυναμικές που όπλισαν αντιθετικά συμφέροντα, αντιφατικές τοποθετήσεις, παράλογες συμμαχίες, με το ψηφοδέλτιο του «ΟΧΙ».

Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Αλέξης Τσίπρας, προέβη στη δική του αποκωδικοποίηση σε μία πρωτοφανή για αριστερό ηγέτη άσκηση ορθολογισμού. Συνήθως η Αριστερά αδυνατεί να διαχειριστεί τους θριάμβους της. Αντιθέτως διαχειρίζεται άψογα τις αποτυχίες της. Αυτή τη φορά οι όροι αντιστράφηκαν.

Στη Νέα Δημοκρατία κηρύχτηκε πολιτική στάση πληρωμών, μέχρι τον Οκτώβριο τουλάχιστον. Στο ΠΑΣΟΚ η «πολιτική πτώχευση» είχε ενσκήψει από καιρό. Στο ΚΚΕ μέτρησαν την πληγή και εξεπλάγησαν. Σύμφωνα με έμπειρα στελέχη του Περισσού η «Γραμμή» του κόμματος έσπασε σε ένα πρωτοφανές ποσοστό της τάξης του 70%. Ανήκουστο και όμως αληθινό. Στο Ποτάμι προσπάθησαν να καταδείξουν πώς μπορούν να διαχειριστούν στο μέτρο της υφιστάμενης επιρροής τους τα νέα δεδομένα που επιβάλλει η απόλυτη πολιτική ηγεμονία Τσίπρα.
Η ευθεία από την Κοπεγχάγη οδηγεί θες δεν θες στη Μέση Γερμανία και από εκεί μέσω Ελβετίας στη Βόρεια Ιταλία. Οι γερμανικές αρχές αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα δίχτυ ασφαλείας ώστε το «Φορτηγό» να περάσει από άδειες Autobahns με τα περιπολικά να παρακολουθούν την τρελή κούρσα του από απόσταση ασφαλείας. Θα έκαναν τα πάντα ώστε το «Φορτηγό» να μη σταματήσει στο έδαφός τους. Μέχρι που θα το «διευκόλυναν» να φτάσει ασθμαίνοντας στη θάλασσα και τότε «γαία πυρί μιχθήτω». Αντιθέτως οι Γάλλοι μέχρι που σκέφτηκαν οι κουτοπόνηροι να ανεφοδιάσουν εν κινήσει το «Φορτηγό» με όσα καύσιμα χρειάζονταν τουλάχιστον έως την Ανκόνα. Οι Ιταλοί ωστόσο ούτε που το διανοήθηκαν να επιτρέψουν να εκραγεί το ζήτημα στα χέρια τους. Ο οδηγός μανουβράριζε με κόπο το ογκώδες όχημα έχοντας κρεμασμένο στο αυτί του το ακουστικό. Προσπαθούσε να συνεννοηθεί αλλά η επικοινωνία χανόταν εκεί στις κοιλάδες του Μέλανα Δρυμού, λίγο πριν από τη συνοριακή Βασιλεία. Οι δημοσιογράφοι μετέδιδαν εικόνες από τα ελικόπτερα των σταθμών τους κάνοντας ανυπόστατους υπολογισμούς. Πολλοί στοιχημάτιζαν σε ένα τραγικό τέλος, άλλοι σε ένα ασφαλές παρκάρισμα, άλλοι απλώς κουνούσαν με έκδηλη αμηχανία το κεφάλι τους.

Στο αεροδρόμιο των Σπάτων σημειώθηκε το απόλυτο ρεκόρ αφίξεων από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του. Ήταν το καλύτερο εξάμηνο ever. Στην Αθήνα δεν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο σε ξενοδοχείο. Η τιμή του πετρελαίου κατρακύλησε εκ νέου στα 52 δολάρια το βαρέλι και μάλλον οδεύει προς τα 48 λόγω της αύξησης της παραγωγής στο Ιράν. Λογικά οι Έλληνες θα έπρεπε να είναι πανευτυχείς. Οι οιωνοί είναι καλοί. Και όμως τα μάτια τους είναι καρφωμένα σε αυτό το άσχημο «τρελό φορτηγό» που στην καρότσα του μεταφέρει 11 εκατομμύρια ψυχές, χωρίς φρένα, χωρίς ανταλλακτικά, χωρίς καύσιμα, εκεί στην κατηφόρα τη μεγάλη. Για να δούμε, η Ελλάδα τα κατάφερε με ένα Ναβαρίνο, με μία συνθήκη των Βερσαλλιών, των Σεβρών, της Λωζάνης. Για να δούμε.