Το παλιό και το νέο

Του Μπάμπη Γριμπάμπη*

Η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου, δεν ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και τα κόμματα εξουσίας δεν προτείνουν στο λαό το σχέδιο τους για το μέλλον της χώρας και την έξοδο από την κρίση, αλλά προσπαθούν μέσα από ένα τεχνητό κλίμα πόλωσης να κερδίσουν την πρώτη θέση. Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και το σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτός εκπροσωπεί το νέο και το ελπιδοφόρο, ενώ τα άλλα κόμματα εκπροσωπούν το παλιό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που μας οδήγησε στην κρίση και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα, από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, είναι γεμάτο από παθογένειες και δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να οργανώσει ένα αποτελεσματικό και ορθολογικό κράτος, σύμφωνα με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά πρότυπα. Είναι όμως λάθος και ανιστόρητο, να επιρρίπτουμε όλα τα δεινά που περνά η χώρα στη μεταπολίτευση. Την περίοδο αυτή υπήρξε οικονομική ανάπτυξη, πολιτική σταθερότητα, ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, η είσοδος στην Ε.Ο.Κ., τα μεγάλα έργα υποδομής και γενικά η Ελλάδα από Βαλκανική χώρα έγινε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Την κύρια ευθύνη για την κομματικοποίηση του κράτους, τον εκμαυλισμό της κοινωνίας και τη διαφθορά κατά την μεταπολίτευση, φέρουν βεβαίως τα συστημικά κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά και τα άλλα κόμματα δεν είναι άμοιρα ευθυνών. Μετά την κατάρρευση της χούντας, στη χώρα επεκράτησε ο αριστερός και δεξιός λαϊκισμός, ενώ και η αριστερή ιδεολογία έγινε κυρίαρχη στα πανεπιστήμια, στον πνευματικό κόσμο και στο συνδικαλισμό.

Μπορεί η Αριστερά να μην έχει τις ίδιες ευθύνες με τα άλλα συστημικά κόμματα εξουσίας, επειδή δεν άσκησε εξουσία σε κυβερνητικό επίπεδο, δεν παύει όμως να έχει τις δικές της ευθύνες, όπου άσκησε εξουσία σε χαμηλότερο επίπεδο, όπως π.χ. στην τοπική αυτοδιοίκηση και στα επαγγελματικά σωματεία [ΔΕΚΟ, Τράπεζες, πανεπιστήμια]. Ειδικά στο συνδικαλισμό, η Αριστερά ήταν μέρος του προβλήματος και απολάμβανε και αυτή αναλογικά μέρος των προνομίων, που είχαν πετύχει οι άλλες παρατάξεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει ότι είναι το νέο και άφθαρτο στην πολιτική ζωή, ενώ τα άλλα κόμματα αποτελούν το παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Το νέο όμως δεν είναι θέμα ηλικίας, αλλά ιδεών. Μπορεί ένας νέος ηλικιακά να κυριαρχείται από αναχρονιστικές και ξεπερασμένες ιδέες, ενώ ένας ηλικιωμένος να έχει φρέσκες και πρωτοποριακές ιδέες.

Μετά την επτάμηνη διακυβέρνηση της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την παρθενία του στον ιδεολογικό, κυβερνητικό και ηθικό πεδίο. Στο ιδεολογικό πεδίο ο κ. Τσίπρας, μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας του Λαφαζάνη, δεν έχει ξεκαθαρίσει την ιδεολογική του ταυτότητα. Δεν είναι σαν τον Λαφαζάνη κρατιστής και δραχμιστής, δεν ανήκει όμως και στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Έχει στο μυαλό προφανώς κάποιο φαντασιακό πρότυπο, που δεν συναντάμε σε καμία χώρα του κόσμου. Άς ελπίσουμε ότι δεν έχει ως πρότυπο την Βενεζουέλα και άλλες νοτιοαμερικανικές χώρες, με τις οποίες διατηρεί σχέσεις.

Στο κυβερνητικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε ένα πραγματικό Βατερλό. Χωρίς τεχνοκρατικές γνώσεις και έμπειρο επιτελείο και χωρίς ακριβή γνώση των οικονομικών και πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη, με μόνα εφόδια τις φαντασιώσεις, τις ιδεοληψίες και τη τζογαδόρικη λογική, οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της ολικής καταστροφής, την οποία απέφυγε την τελευταία στιγμή. Το κόστος όμως των 60 δις. ευρώ για τη χώρα είναι τρομακτικό και θα το πληρώσει όλος ο ελληνικός λαός. Στην παιδεία το νέο που έφερε η πρώτη φορά Αριστερά, ήταν μια πλήρως αντιμεταρρυθμιστική πολιτική [κατάργηση αριστείας, κατάργηση αξιολόγησης, κομματισμός στα πανεπιστήμια], στο μεταναστευτικό είχαμε την πλήρη έλλειψη σχεδίου και συντονισμού, ενώ οι οικονομία έχει καταρρεύσει, μετά τη χαριστική βολή των capital controls.

Τέλος στο ηθικό επίπεδο, με την αλαζονεία της εξουσίας, τις επαναπροσλήψεις ημετέρων και τους διορισμούς συγγενών και φίλων σε κρατικές θέσεις, έχασε και το ηθικό πλεονέκτημα, που όπως διατείνονταν είχε κατ΄αποκλειστικότητα η Αριστερά. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ , δεν είναι η αρχή του νέου, αλλά το τέλος του παλιού.

Οι εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου, είναι ίσως οι πιο κρίσιμες της νεώτερης ιστορίας μας. Η χώρα βρίσκεται σε παρακμή και ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να προχωρήσει μπροστά, να υπάρξει συναίνεση και πολιτική σταθερότητα,να ξεπεράσει την κρίση και σταδιακά να επανέλθει στην κανονικότητα μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ευθύνες των κομμάτων είναι τεράστιες και θα πρέπει επιτέλους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αφήσουν κατά μέρος τις ανούσιες αντιπαραθέσεις και να καταρτίσουν ένα σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης, που θα μας βγάλει οριστικά από τον βραχνά των μνημονίων και της εξωτερικής βοήθειας.

*Ο Μπάμπης Γριμπάμπης είναι οικονομολόγος, συγγραφέας του βιβλίου «η κρίση και… η κρίση μας», από τις Εκδόσεις Περίπλους.