Το μεγάλο θηρίο, πρέπει να έχει οπωσδήποτε κεφαλή

Του Γιάννη Μιχαήλ

Από το τρισκατάρατο 2010, οπότε επιβλήθηκε το επαχθές μνημόνιο των  δανειστών, κύλησε πολύ νερό στις μυλόπετρες της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Αν ανατρέξει κανείς σε όλα τα γεγονότα από την περίοδο εκείνη, τα οποία συνετάραξαν τον ανέμελο αβδηριτισμό των πολιτών αυτής της χώρας, θα διαπιστώσει ότι σπαταλήθηκε ένα κολοσιαίο κεφάλαιο παραγωγικού και πολιτιστικού πλούτου, το οποίο υπάρχει στην εγχώρια αγορά, αλλά δυστυχώς βρίσκεται εν υπνώσει.

Αντίθετα κυριάρχησαν οι κραυγές, οι οιμωγές, τα κούφια και ανόητα λόγια και ένα σωρό άλλες καταβολικές παθογένειες, με αποτέλεσμα, το ήδη τραυματισμένο από την οικονομική δυσπραγία, σώμα της κοινωνίας, να μην μπορεί να ανακάμψει εύκολα.

Τέσσερα χρόνια, μετά την οικονομική συντριβή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, υπάρχουν απτά δείγματα για τους δρόμους διαφυγής, στους οποίους μπορεί να κινηθεί η χώρα, προκειμένου να συναντήσει την πεδιάδα της ανάκαμψης.

Όμως, οι πολιτικοί, όχι μόνον δεν πήραν το μάθημα τους από τον σεισμό της κρίσης, αλλά εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να ομιλούν με όρους του παρελθόντος.

Κλασικό παράδειγμα, παλιομοδίτικης αντίληψης, αποτελεί η προεδρική σεναριολογία, αφού η μεν κυβέρνηση, αναζητά τους «180» βουλευτές, η δε αντιπολίτευση τους «121», για να μπλοκάρει την εκλογή.

Την ώρα, κατά την οποία, θα έπρεπε να είναι άλλες οι προτεραιότητες των πολιτικών ταγών.

Θα έπρεπε και οι μεν και οι δε, να μιλούν κάθε μέρα για την στρατηγική εξόδου από την κρίση και όχι να κινούνται ράθυμα, αναλωνόμενοι σε αοριστολογίες και παχειά λόγια.

Εφέτος η Ελλάδα, κατακλύστηκε από 20 εκατομμύρια (και βάλε) τουρίστες.

Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης, αφιέρωσαν διθυραμβικά σχόλια, για τις ομορφιές της χώρας μας.

Ιδού, λοιπόν, ένα σοβαρό σημείο εκκίνησης για την οικονομία μας (λες και έχουμε κι άλλο).

Δεν άκουσα από κανέναν πολιτικό και πολιτικάντη, από αυτούς που ξημεροβραδυάζονται στα τηλεκάναλα, να κάνει μια σοβαρή πρόταση, για την αξιοποίηση της προσοδοφόρας αυτής πηγής.

Τι θα γίνει, λοιπόν, για να διατηρήσουμε ή να διευρύνουμε αυτό το τουριστικό ρεύμα;

Φωνή καμία.

Για το κομμάτι του πολιτισμού ισχύει το ίδιο.

Απογειώθηκαν οι επισκέψεις ( και τα έσοδα) στους τουριστικούς χώρους και τα μουσεία.

Ποιος, όμως, να ασχοληθεί με… πέτρες και …κολώνες.

Οι ξένοι, θέλγονται από τα ελληνικά γεωργικά (και κτηνοτροφικά) προϊόντα και την ελληνική γαστρονομία.

Όμως, καμία συζήτηση δεν γίνεται γι’ αυτά.

Για να μην αναφερθώ και στις επενδύσεις, αφού κάθε τέτοιο εγχείρημα, χαρακτηρίζεται ως ξεπούλημα.

Μόνον στα χαρτιά, υπάρχουν -προς το παρόν- η αξιοποίηση του Ελληνικού και ολόκληρου του παραλιακού μετώπου.

Όλα βαδίζουν με ρυθμό χελώνας, αντί να τρέχουν με ταχύτητες φωτός.

Υπάρχουν και άλλα πολλά δεδομένα (π.χ. ναυτιλία), που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο.

Και, όμως, κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά.

Προτεραιότητες για τους πολιτικούς έχουν οι άγονες αντιπαραθέσεις.

Ο Θηβαίος πολιτικός και στρατηγός Επαμεινώνδας όταν είδε ένα μεγάλο στρατό που δεν είχε στρατηγό αναφώνησε: «Μεγάλο θηρίο αλλά χωρίς κεφαλή».

Είχε άδικο;