Το μεγάλο δράμα της χώρας είναι άλλο…

Του Θοδωρή Καλούδη

Πολλοί πιστεύουμε πως το μέγα δράμα της χώρας είναι η κρίση, το μνημόνιο, η πολιτική κακοδαιμονία. Συγχωρέστε με, αλλά έχω άλλη άποψη: Το μεγάλο δράμα της χώρας είμαστε εμείς. ´Ενας απαίδευτος και κακομαθημένος λαός, που τα θέλει όλα, εδώ και τώρα, με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. ´Ενας λαός υποκριτής, που είναι έτοιμος να δοξάσει όποιον του χαϊδέψει τ´ αυτιά, όποιον του τάξει περισσότερα. Σε όποιον του υποσχεθεί νέους παράδεισους, καλύτερους από τους προηγούμενους, που, φευ, αποδείχτηκαν κόλαση – αλλά αυτό το ξεχάσαμε…

Το μεγάλο δράμα είναι πως δεν έχουμε πρότυπα. Κανείς δεν παραδέχεται κανένα. Κανείς δεν φιλοδοξεί να μοιάσει σε κανένα. Κανείς δεν θέλει να πάρει τη σκυτάλη από κάποιον που εκτιμά και να την πάει παρακάτω. Κανείς ή -για να μην είμαι άδικος- σχεδόν κανείς, δεν σέβεται τον διπλανό του, στις πιό μεγάλες και τις πιό μικρές στιγμές της ζωής, γιατί θεωρεί εαυτόν υπεράνω…

Και τι πρότυπα να ακολουθήσεις; Αυτούς που -με δική μας πολιτική και εκλογική συναίνεση- μας κακοποίησαν ηθικά και πολιτικά, που βίασαν τη ψυχή μας με δόλωμα την άκοπη και αναίτια ευδαιμονία; Αυτούς που μας έκαναν συνένοχους της μεγάλης αρπαγής, με την αποκέντρωση της μίζας, τη θεσμοθέτηση της παρανομίας (και της ανυπακοής) απέναντι στο δημόσιο, στον ίδιο βαθμό που αυτο παρανομεί εις βάρος των πολιτών του; [Αλλά και τους άλλους, τους πνευματικούς ταγούς που άφησαν τα Πανεπιστήμια να γίνουν μπορντέλα, την Εκπαίδευση να καταρεύσει;]

Στα χρόνια που πέρασαν -χρόνια συνενοχής και όχι αθωότητας- πέρασε το “trend” της υποτίμησης των πάντων, μέσω της υποβάθμισης του έτσι κι αλλιώς χαμηλού μέσου όρου. Πέρασε η ποιοτική υποβάθμιση της ζωής μας μέσω της ισοπέδωσης αρχών και αξιών. Πέρασε η πεποίθηση ότι “είμαστε όλοι ίσοι”. (´Ισως να είμαστε ίσοι, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι).

Αυτή η ισοπεδωμένη κοινωνία διαλέγει τους ηγέτες της από τη νέα μικρή κλίμακά της. Τώρα οι “κακοποιημένοι” από τους πολιτικούς πολίτες διαλέγουν νέους πολιτικούς “σαν τα μούτρα τους”, αφού νοιωθουν ίσως πιό άνετα να έχουν πρότυπα και οδηγητές “ίσους” ή κατώτερούς τους. Διαπιστώνουν ότι “αυτή είναι χειρότερη Βουλή της μεταπολίτευσης”, αλλά αποφεύγουν να σκεφθούν ότι αυτή τη Βουλη, αυτούς τους βουλευτές, κάποιοι τους εξέλεξαν.

Οι ηγεσίες πολιτικών δυνάμεων που έρριξαν έξω τη χώρα διατείνονται ότι ´εχουν τώρα τις λύσεις να τη γλυτώσουν. Και φιλόδοξοι αντικαταστάτες περιμένουν να πέσει τό ώριμο φρούτο για “να έρθουν στα πράγματα” με τις ίδιες υποσχέσεις του τύπου “Τσοβόλα δώστα όλα”… Και ένα εκλογικά μετακινούμενο πλήθος να προσδοκά “ανάσταση νεκρών” με τη μέθοδο του “δωσε και μένα μπάρμπα”…
Σε ό,τι αφορά στην ατομική ή συλλογική προσπάθεια, ουδείς λόγος, αφου αυτό είναι “άλλου παππά ευαγγέλιο” – και πάντως όχι δικό μας, των “άξιων” πολιτών ενός “κράτους – πατερούλη”, πλην όμως άφραγκου πατερούλη.

Με τη σειρά τους οι ηγέτες της χώρας, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, επιλέγουν διαχειριστές -της εξουσίας ή του αντίλογου- προσωπικότητες ασήμαντες και εν πολλοίς ανίκανες. Με κριτήριο ότι κάνουν “γκελ” στο γυαλί ή είναι πιό λαϊκιστές από τους άλλους, πιό κοντά στον υποβαθμισμένο μέσο όρο της κοινωνίας, ώστε να το προσεγγίζουν καλύτερα.

Και η υποβάθμιση του συστήματος συνεχίζεται. ´Οπως και το δράμα της χώρας…

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr