Το μαύρο παρελθόν της σαραντάρας ΝΔ

Του Κώστα Μαρδά

Ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μας η… ανακοίνωση του πρωθυπουργού και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά στη Χαλκιδική, στην πανηγυρική εκδήλωση για τα τεσσαρακοστά γενέθλια του κόμματος της Δεξιάς, ότι… «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»! Με την αίσθηση ιδεολογικής δικαίωσης των φιλελεύθερων ιδεών που επικαλείται ο σημερινός Αρχηγός της Δεξιάς, επιχειρεί να μας παρουσιάσει μια… σαραντάρα άσπιλη και αμόλυντη, αγιοποιώντας παράλληλα τον γεννήτορα της ΝΔ Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Επειδή και στην πρόσφατη ομιλία του στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ο Αντώνης Σαμαράς διατράνωσε πάλι πως «είμαστε περήφανοι …και δεν ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε», ας του θυμίσουμε τον αμαρτωλό βίο της σημερινής… ώριμης σαραντάρας. Διότι, ακόμη και αν δεχθούμε ότι η «φιλελεύθερη παράταξη» δικαιώθηκε με την κατάρρευση των δικτατορικών καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και την πτώση του ΠΑΣΟΚ των δανεικών , η Δεξιά- ιστορικά- δεν είναι αμέτοχη από δικτατορικές αντιλήψεις και σκανδαλώδεις πρακτικές.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Ο σημερινός αρχηγός της Δεξιάς δεν είπε τίποτα για την αμαρτωλή προ-ιστορία της παράταξής που, ως νικήτρια του εμφυλίου, αντί να δείξει επιείκεια απέναντι στους ηττημένους κομμουνιστές – όπως ζητούσε ο Σπύρος Μαρκεζίνης- συνέχισε τον εμφύλιο διαχωρίζοντας τους πολίτες σε «εθνικόφρονες», «μιάσματα» και «συνοδοιπόρους».

Δεν είπε τίποτα για την παράταξη που, για να διατηρήσει την Ελλάδα στο στρατόπεδο της κοινοβουλευτικής Δύσης, πούλησε τη ψυχή της στους αμερικάνους, δεχόμενη να κυβερνά τον τόπο ο εκάστοτε αμερικάνος πρεσβευτής.

Δεν είπε τίποτα για την άνοδο στην εξουσία του στρατάρχη Παπάγου χάρη σε ένα πλειοψηφικό σύστημα made in USA.

Δεν είπε τίποτα για τον αντιθεσμικό τρόπο επιλογής του υπουργού Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνου Καραμανλή, ως διαδόχου του αποθανόντος Αλέξανδρου Παπάγου, από τον βασιλιά Παύλο, που τον… διάλεξε με το OK του εδώ σταθμάρχη της CIA, όπως καταγράφεται σε αποχαρακτηρισμένο έγγραφο του τότε αρχηγού της Ντάλες προς το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ.

Δεν είπε τίποτα για το τριφασικό εκλογικό σύστημα των εκλογών του 1956 που έφερε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στην εξουσία με πλειοψηφία εδρών, ενώ είχε… λιγότερες ψήφους στο εκλογικό σώμα σε σχέση με τη νικήτρια Δημοκρατική Ένωση Κεντρώων και Αριστερών.

Δεν είπε τίποτα για την τρομοκρατία των εκλογών του 1958 που διεξήχθησαν με επίκεντρο την έλευση των πυρηνικών όπλων του ΝΑΤΟ ως… όπλα- ευλογία έναντι της απειλητικής Κρουτσοφικής Μόσχας, που όμως ζητούσε ειρήνη και αφοπλισμό.

Δεν είπε τίποτα για την προδοσία του αντιαποικιακού αγώνα των Κυπρίων που πήγε στράφι με το να υπογράψει ο Καραμανλής το 1959- 60 τις διχοτομικές Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, δια της οποίας η Κύπρος αποκτούσε μια κολοβή ανεξαρτησία με δικαίωμα επέμβασης της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης.

Δεν είπε τίποτα για τις εκλογές του 1961 όταν εν γνώσει του Καραμανλή- αυτού του αδίστακτου τότε πολιτικού αρχηγού – στελέχη του βαθέως κράτους άσκησαν βία στην επαρχία και νοθεία στις πόλεις, βάζοντας τους στρατιώτες να ψηφίζουν στη γραμμή ΕΡΕ. Με την μητέρα του υπουργού Κωνσταντίνου Τσάτσου να παραπονιέται ότι επέστρεψε κατάκοπη αργά το βράδυ σπίτι, γιατί την έτρεχαν οι κομματάρχες από εκλογικό κέντρο σε εκλογικό κέντρο να ψηφίζει αβέρτα ΕΡΕ!

Δεν είπε τίποτα για την αντικειμενική πολιτική ευθύνη του Καραμανλή στη δολοφονία του ειρηνιστή βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος το Μάιο του 1963 χτυπήθηκε θανάσιμα από παρακρατικές οργανώσεις της Θεσσαλονίκης – οργανώσεις που είχαν τις ευλογίες του Πολιτικού του Γραφείου με ειδικά σημειώματα για να ενισχύονται οικονομικά από το υπουργείο Προεδρίας.

Δεν είπε τίποτα για τη φυγή του Καραμανλή στην Ελβετία και κατόπιν στο Παρίσι, επειδή δεν άντεχε να αντιπαρατεθεί και να νικηθεί από τον επελαύνοντα Γεώργιο Παπανδρέου της Ένωσης Κέντρου, εγκαταλείποντας την αρχηγία στον γενναιότερο, πάντως, από τον ίδιο Παναγιώτη Κανελλόπουλο.

Δεν είπε τίποτα για την Αποστασία του Ιουλίου 1965 όταν η ΕΡΕ χειροκρότησε τη διαφθορά και τη συναλλαγή υπουργήσιμων υπό την επίνευση του Κωνσταντίνου.

Δεν είπε τίποτα για την απουσία του Καραμανλή από τον αντιδικτατορικό αγώνα, καθώς τους πρώτους μήνες δικαιολόγησε τους «επαναστάτες», ενώ μετά είχε ανοιχτή γραμμή με τον αντιπρόεδρο Νικόλαο Μακαρέζο, ζητώντας τον Δεκέμβρη του ‘73 να επιστρέψει ως μεταβατικός Πρόεδρος προσφέροντας στον αόρατο δικτάτορα Ιωαννίδη την εμφανή αρχηγία των Ενόπλων Δυνάμεων.

Δεν είπε τίποτα για την εγωιστική συμπεριφορά του έναντι στελεχών και οπαδών, οι οποίοι – για να είμαστε δίκαιοι- εκτιμούσαν το ότι δεν υπήρξε δημαγωγός, δεν υπήρξε λαϊκιστής, σε σχέση με πολλούς ηγέτες της Κεντροαριστεράς…

Όσον αφορά τον… Καραμανλή που κατέφθασε από το Παρίσι για να μας αποκαταστήσει την πολλαπλώς βιασθείσα – και από τον ίδιο- Δημοκρατία, θα τα πούμε στο επόμενο… επεισόδιο του έργου «Η Δημοκρατική Δεξιά της Μεταπολίτευσης» με πρωταγωνιστές Καραμανλή, Ράλλη, Μητσοτάκη, Καραμανλή τον Μικρό και τρελαντώνη Σαμαρά…

«Coming soon»…