Ειδησεογραφικό site

Το… ευκλείδειο θεώρημα

759

Φανατικός οπαδός της μείωσης των μισθών –ό,τι δηλαδή προβλέπει και το μνημόνιο– υπήρξε ο οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος σήμερα παραδίδει μαθήματα κατά του μνημονίου και υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού. Αλλά το πιο εκπληκτικό είναι ότι ο μαρξίζων προφεσόρος, που πλασάρεται για ορκισμένος αντίπαλος του συστήματος, είχε συγγράψει σε ανύποπτο χρόνο μελέτη περικοπής αμοιβών – με ποιον νομίζετε; Με τον Ιωάννη Στουρνάρα! Τον μέχρι χθες υπουργό Οικονομικών, τον οποίο είχε ως… ταξικό αντίπαλο, ενώ κατά βάθος είναι σύντροφοι από τα παλιά, όταν και οι δύο σπούδαζαν οικονομικά σε Αθήνα και Αγγλία.

Το «Καρφί» παρουσιάζει το σχετικό απόσπασμα από το δυσεύρετο επιστημονικό περιοδικό αριστερού διαλόγου με τον τίτλο «Διαλεκτική». Το περιοδικό δεν κυκλοφορεί πια, αλλά επέχει θέση ντοκουμέντου για τις ιδεολογικές μεταμορφώσεις στελεχών που σήμερα παριστάνουν τους Ηρακλείς της εργατικής τάξης.

Το άρθρο-μελέτημα έχει τίτλο «Η έννοια της συναίνεσης στην οικονομική θεωρία και στην πολιτική: Ορισμένες προτάσεις για την ελληνική οικονομία» και φέρει φαρδιά πλατιά στην προμετωπίδα τα ονόματα Γιάννης Στουρνάρας (Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Ευκλείδης Τσακαλώτος (Πανεπιστήμιο Κεντ Αγγλίας) με χρονολογία 1993.

Ο,ΤΙ ΛΕΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΤΡΟΪΚΑ
Οι μελετητές, αφού εξετάζουν την έννοια της συμφωνίας εργαζομένων και εργοδοτών με στόχο την αποφυγή του κόστους σύγκρουσης εκατέρωθεν, αναλύουν τη νεοφιλελεύθερη μέθοδο της Θάτσερ στην Αγγλία, εν αντιθέσει με το παρεμβατικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο, και μετά έρχονται στην Ελλάδα για να μας πουν ότι οι μισθοί είναι εκτός… ορίων! Ιδού τι γράφουν οι φερέλπιδες αριστερίζοντες οικονομολόγοι του ’90:
«Από το 1975 και μετά, οι αυξήσεις των πραγματικών μισθών ήταν, κατά κανόνα, υψηλότερες των αυξήσεων της παραγωγικότητας. Οι μισθολογικές αυξήσεις στηρίζονταν ουσιαστικά στη εισοδηματική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία διαμορφωνόταν με βάση τον “πολιτικό κύκλο”. Σαν αποτέλεσμα, και παρά τη μεσολάβηση σταθεροποιητικών προγραμμάτων, το πραγματικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στη χώρα μας σε σχέση με το αντίστοιχο των χωρών της ΕΟΚ έχει αυξηθεί σημαντικά, συμβάλλοντας στη μείωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων (European Economy, 1990)».
Όπως προκύπτει από μια πρώτη ανάγνωση, η θέση αυτή είναι πανομοιότυπη με τις θέσεις τις τρόικας για το δυσβάστακτο μισθολογικό κόστος που δεν αφήνει τους επιχειρηματίες να προσδοκούν κέρδη και να επενδύσουν, γι’ αυτό απαιτούνται περικοπές μισθών!

ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ, ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ…
Τα μαρξιστικο-φιλελεύθερα «συνεταιράκια» προχωρούν περαιτέρω και εισηγούνται μια συμφωνία περιορισμού – ουσιαστικά, ένα… συναινετικό μνημόνιο. Διαβάστε: «Απαιτείται η σύναψη ενός κοινωνικού συμβολαίου που θα περιλαμβάνει την εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου πολιτικής και τη διαπραγμάτευσή του με τους κοινωνικούς εταίρους».
Αμέσως μετά μπαίνουν στο ψητό: «Τα βασικά στοιχεία ενός κοινωνικού συμβολαίου που θα αποβλέπει στην έξοδο της ελληνικής οικονομίας από τη σημερινή της κρίση, μέσα από συναινετικές διαδικασίες, μπορεί να είναι συνοπτικά τα εξής: ο υπό όρους περιορισμός των μισθολογικών απαιτήσεων· η εισοδηματική πολιτική πρέπει να αποβλέπει στη (μέση) αύξηση των πραγματικών αμοιβών, με ρυθμό που υπολείπεται της αύξησης της μέσης παραγωγικότητας της οικονομίας. Έκτακτες περιπτώσεις (π.χ. μια σημαντική αύξηση της τιμής του πετρελαίου) μπορεί να αντιμετωπιστούν ακόμη και με μείωση των πραγματικών αμοιβών».
Και μπορεί όλοι οι άνθρωποι να έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν ιδεολογικές απόψεις, όμως ουδείς πολιτικός έχει το δικαίωμα παριστάνει αυτό που δεν είναι…
Το θέμα αφορά κυρίως το συριζαίο καθηγητή, ο οποίος καλείται να λύσει το… ευκλείδειο θεώρημα: Πώς τότε ζητούσες «κούρεμα» μισθών και τώρα κατακεραυνώνεις το συμφοιτητή και συναγωνιστή σου Στουρνάρα που –τουλάχιστον– αποδείχθηκε ειλικρινής;

Τα σχόλια είναι κλειστά.