Ειδησεογραφικό site

Τι είναι το παλιό και τι είναι το νέο

154

Του Γιάννη Μιχαήλ

Γυρίζοντας τη μνήμη έναν χρόνο πίσω, ενθυμούμεθα ανάλογες ημέρες, σαν τις σημερινές, όταν αρχές του Σεπτέμβρη, η Θεσσαλονίκη, λόγω της Διεθνούς Έκθεσης, ήταν και πάλι το επίκεντρο της πολιτικής πασαρέλας, ένα γεγονός που επαναλαμβάνεται όμοιο και απαράλλαχτο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Άλλωστε, στην Ελλάδα, οι παραδόσεις τηρούνται με ευλάβεια, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη Γηραιά Αλβιόνα.

Πέρυσι, ο Αλέξης Τσίπρας και σύσσωμη η ηγετική κουστωδία του ΣΥΡΙΖΑ, περιήρχοντο τη «νύμφη του Βορρά», ως τροπαιοφόροι, βέβαιοι όντες, ότι ευρίσκονται ήδη «ante portas» (δηλαδή προ των πυλών) της εξουσίας, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Αννίβα, ο οποίος βρέθηκε προ των πυλών της Ρώμης. Τελικά, όμως, ο Καρχηδόνιος στρατηγός άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή και δεν βάδισε εναντίον της «αιώνιας πόλης».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ακολούθησε τη λογική του Αννίβα, αλλά απεναντίας ακολούθησε μια άλλη στρατηγική, με στόχο να καταλάβει τα «θερινά ανάκτορα» της εξουσίας, πράγμα το οποίο και πέτυχε. Η στρατηγική αυτή επωάσθηκε όλη την προηγούμενη τριετία, από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, αφού παράλληλα, καλλιεργήθηκε το κατάλληλο πολιτικό κλίμα, με βασικά όπλα (όχι ασπίδες και δόρατα) την προπαγάνδα, τα ψεύδη, τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό.

Τα όπλα αυτά κατασκευάστηκαν σε ιδεολογικά εργαστήρια και παραδόθηκαν αφειδώς στη μεγάλη «συμμαχία των προθύμων», οι οποίοι γέμιζαν σε καθημερινή βάση τις πλατείες της επικράτειας. Το ωφέλιμο βεληνεκές των όπλων, ήταν ένας κοινός στόχος: οτιδήποτε υποστήριζε την αλήθεια, έπρεπε να διαστρεβλωθεί. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργήθηκαν άπειρες ψευδείς παραστάσεις, αφού είχαν αποκρυβεί επιμελώς πραγματικά γεγονότα, οι οποίες αλλοίωναν τα επιτεύγματα της χώρας, προκειμένου να περιορισθεί η πολιτική της επιρροή και να οδηγηθούμε σε παρακμιακά φαινόμενα και εν τέλει σε διάλυση. Γι’ αυτό και σε καθημερινή βάση, διαδίδονταν διάφορες φήμες ή υποστηρίζονταν απόψεις, αντίθετες με το εθνικό συμφέρον.

Αφού, λοιπόν, προετοιμάστηκε το κατάλληλο έδαφος, επελέγη το βήμα της ΔΕΘ, πέρυσι τον Σεπτέμβριο, ώστε να παρουσιαστεί πανηγυρικά «η βίβλος γενέσεως» του ΣΥΡΙΖΑ, που θα αποτελούσε και το ευαγγέλιο, το οποίο θα προσδιόριζε εφεξής το μέλλον των Ελλήνων και τη νέα τους ζωή στη «γη της επαγγελίας». Όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια, περιελήφθησαν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Το τι ακριβώς περιελάμβανε το πρόγραμμα αυτό, είναι κοινό τοις πάσι. Παρ’ όλο που έταζε λαγούς με πετραχήλια και σκίσιμο μνημονίων (πράγματα δηλαδή ανέφικτα) έγινε δεκτό ασμένως από ευεπίφορα ώτα, τα οποία θέλουν να ακούν ευχάριστα νέα, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη νοητική επεξεργασία. Ένα τέτοιο κομμάτι του εκλογικού σώματος, επιβράβευσε με την ψήφο του τον Ιανουάριο του 2015, τα ρηθέντα από τον νεοπροφήτη Αλέξη, αφού προηγουμένως, ο ίδιος παίζοντας το τελευταίο του χαρτί, αρνήθηκε να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας που υπέδειξε η προηγούμενη κυβέρνηση. Έτσι, αφού στήθηκαν κάλπες, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία «εν χορδαίς και οργάνοις» (τα είχε προαναγγείλει προεκλογικά ο Τσίπρας τα νταούλια), πολύ γρήγορα, όμως, τα όργανα αυτά αποδείχτηκαν εντελώς ξεκούρδιστα.

Όλες οι συναυλίες που δόθηκαν επί επτά μήνες, σημείωσαν παταγώδη αποτυχία και μάλιστα διάσημοι σολίστες αποπέμφθηκαν από την ορχήστρα κακήν κακώς. Ο ίδιος ο μαέστρος, παρ’ ότι νέος, εξάντλησε τις αντοχές του πολύ νωρίς, γι’ αυτό και τα βρόντηξε, αιφνιδιάζοντας το ακροατήριο (εντός κι εκτός Ελλάδας), δηλώνοντας όμως ότι έχει σκοπό να επανέλθει για να κάνει μια καινούρια αρχή. Θα προσπεράσω, τη θολούρα των αντιφάσεων και θα σταθώ σε δηλώσεις του τέως πρωθυπουργού, τις οποίες θεωρώ μειωτικές και προσβλητικές για εκατομμύρια Έλληνες που έβαλαν ένα λιθαράκι, ώστε να χτιστεί αυτή η χώρα, για την οποία όλοι είμαστε υπερήφανοι.

Ο κύριος Τσίπρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τον τελευταίο καιρό, καταγγέλλει το παλιό, με το οποίο δεν θέλει να συνεργαστεί. Δεν διευκρινίζει, όμως, τι ακριβώς εννοεί παλιό. Θεωρεί παλιό την ηλικία ή τις ιδέες; Γιατί αν συμβαίνει το πρώτο, θα πρέπει να σταματήσει να συνεργάζεται με μια πλειάδα συντρόφων του (αναφέρω ενδεικτικά: Φλαμπουράρης, Μπαλτάς, Δρίτσας, Τασία, Δραγασάκης, Παρασκευόπουλος, Κουρουμπλής, Βούτσης, Θεωνάς, Μπαλάφας, Πάντζας κλπ, οι οποίοι διέβησαν προ πολλού τον Ρουβίκωνα των 65 ετών), εάν, όμως, αναφέρεται στις ιδέες, τότε πρέπει να γνωρίζει ότι πολλά από τα πρότυπα του (Κάστρο, Μάο, Λένιν, Γκεβάρα και λοιποί επαναστάτες) τα έχει ξεπεράσει η Ιστορία.

Ως εκ τούτου προτείνουμε κάτι άλλο στον Αλέξη. Να εντρυφήσει επ’ ολίγον στην αρχαιοελληνική γραμματεία και να αναγνώσει χορικούς λόγους από τις μεγάλες εορτές στην αρχαία Σπάρτη, όπως τους κατέγραψε ο Πλούταρχος. Πρώτος ο χορός των γερόντων έψελνε (πάντα ξεκίναγαν με τη λέξη «Άμμες») «Άμμες ποκ’ ήμες άλκιμοι νεανίαι» (εμείς ήμασταν κάποτε ρωμαλέοι νέοι). Απαντούσε ο χορός των ανδρών «Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε» (Εμείς είμαστε τώρα, αν θέλετε δοκιμάστε). Και μετά οι παίδες «Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» (Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι).

Το χορικό αυτό ο Πλούταρχος το χαρακτηρίζει «μεγαλαυχίαν προς αρετήν πρέπουσαν ταις ηλικίαις» (υπερήφανη καύχηση αρετής κατά ηλικία) Σας έδωσε την απάντηση ο Πλούταρχος κύριε Τσίπρα, περί παλαιού και νέου.

Τα σχόλια είναι κλειστά.