Τι γράφουν Economist και New York Times για τον Τσίπρα

Τον όρο «tragicomedy» («κωμικοτραγωδία») χρησιμοποιεί σε νέο άρθρο η online έκδοση του περιοδικού The Economist, προκειμένου να περιγράψει τη νέα κρίση που σοβεί στην Ελλάδα και απειλεί να επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Αφού επισημαίνει ότι η κρίση, προ πέντε ετών, ξεκίνησε και πάλι από την Ελλάδα, ο Economist υπογραμμίζει πως «υπάρχει μια θλιβερή συμμετρία στο γεγονός ότι η κρίση του ευρώ φουντώνει και πάλι στο σημείο, από το οποίο ξεκίνησε».

Το γεγονός ότι η κρίση ξεκινά και πάλι από την Ελλάδα, όπως επισημαίνει το περιοδικό, δεν είναι τυχαίο. Μάλιστα, εξηγεί ότι τη νευρικότητα των αγορών και των δανειστών την προκάλεσε η απόφαση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, να επισπεύσει την προεδρική εκλογή.

Και αυτό, γιατί, όπως εξηγεί, εάν ο υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες 180 ψήφους, η χώρα μπορεί να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές, από τις οποίες είναι πολύ πιθανό να αναδειχθεί στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει στο σημείο αυτό ο Economist: «Το λαϊκιστικό κόμμα του Αλέξη Τσίπρα προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Αν και ο αρχηγός του κόμματος πρεσβεύει πως δεν θέλει να φύγει από το ευρώ, εντούτοις στους ψηφοφόρους υπόσχεται πως θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες και θα μειώσει τους φόρους, με αποτέλεσμα οι αγορές να δοκιμάζουν μια ξαφνική απαισιοδοξία».

Το καλό σενάριο, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι να εκλεγεί ο Σταύρος Δήμας. Ωστόσο, η τελευταία «κωμικοτραγωδία του Αιγαίου αποτελεί μια επίκαιρη υπενθύμιση του πόσο αδιόρθωτη είναι η ευρωζώνη, αλλά και πόσοι κίνδυνοι ελλοχεύουν ακόμη στην άσκηση της πολιτικής».

Από την άλλη, υπάρχει η παραδοχή πως από τον Ιούλιο του 2012, όταν ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, είπε την ιστορική φράση «θα κάνω ό,τι χρειάζεται», έχουν συμβεί πολλά προς την κατεύθυνση της ισχυροποίησης του ευρώ: δημιουργήθηκε ένα ταμείο διάσωσης, έγινε η έναρξη της τραπεζικής ένωσης, ενώ η οικονομική ανάπτυξη άρχισε δειλά δειλά να επιστρέφει στην Ευρώπη -ακόμη και σε χώρες, όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται κάτω από προγράμματα διάσωσης.

Διερωτάται, όμως, το άρθρο: «Είναι αρκετά όλα αυτά; Ακόμη και αν η άμεση απειλή της διάλυσης έχει υποχωρήσει, η μακροπρόθεσμη απειλή για το ενιαίο νόμισμα παραμένει αυξημένη. Η ευρωζώνη φαίνεται να είναι παγιδευμένη σε ένα φαύλο κύκλο χαμηλής ανάπτυξης, υψηλής ανεργίας και χαμηλού πληθωρισμού. Ενα μείγμα άκρως επικίνδυνο».

Και συμπεραίνει: «Ο Ντράγκι ήθελε να απομακρύνει τον κίνδυνο με την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά έχει απέναντί του τη Γερμανία και άλλα μέλη της ΕΚΤ, που κλίνουν προς τη γερμανική πλευρά. Η δημοσιονομική επέκταση έχει ομοίως μπλοκαριστεί από την άκαμπτη επιμονή της Γερμανίας στη δημοσιονομική πειθαρχία. Έτσι, κάτω από την ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε Ιταλία και Γαλλία, η όλη επιχείρηση παραμένει αργή και αγωνιώδης».

Το άρθρο επικαλείται το παράδειγμα της Ιαπωνίας και τις δύο «χαμένες» δεκαετίες για την οικονομία της. Η ευρωζώνη, που μετά το ξέσπασμα της κρίσης δεν αναπτύχθηκε καθόλου οικονομικά, αυτή τη στιγμή δεν δείχνει κανένα σημάδι ανάσχεσης της πτώσης της.

Και αν για την Ιαπωνία τα πράγματα ήταν πιο διαχειρίσιμα, καθώς είχε μια πολιτική οντότητα και η κοινωνία είχε την απαραίτητη συνοχή, η ευρωζώνη αποτελείται από 18 ξεχωριστές χώρες, που η καθεμία έχει διαφορετικό πολιτικό τοπίο.

Όπως αναφέρει ο Economist: «Οι θυμωμένοι ψηφοφόροι δεν βρίσκονται μόνο στην Ελλάδα. Στην Πορτογαλία και την Ισπανία τον επόμενο χρόνο έχουν εκλογές, επομένως τα κόμματα κατά της λιτότητας ενδέχεται να τα πάνε καλά. Στην Ιταλία τα κόμματα που στρέφονται κατά του ευρώ είναι ανάμεσα στα κορυφαία της χώρας, ενώ στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο συνεχίζει να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Ακόμη και στη Γερμανία, αυξανόμενη επιρροή αποκτάει το λαϊκιστικό κόμμα κατά του ευρώ».

Το άρθρο καταλήγει: «Πράγματι, οι πολιτικοί κίνδυνοι για το ευρώ είναι μεγαλύτεροι τώρα από το 2011-12, που είχε σημειωθεί το αποκορύφωμα της κρίσης. Τότε, η μεγάλη πλειονότητα των απλών ψηφοφόρων προτίμησαν να μείνουν στο ενιαίο νόμισμα, παρά το γεγονός ότι αυτό σημαίνει λιτότητα, καθώς έβλεπαν με φόβο πως οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση θα ήταν ακόμη πιο επώδυνη. Τώρα που οι οικονομίες της Ευρώπης είναι πιο σταθερές, το ρίσκο να φύγει κανείς από το ενιαίο νόμισμα είναι μικρότεροι. Κάποτε ο Alexis de Tocqueville είπε πως η πιο επικίνδυνη στιγμή για μια κακή κυβέρνηση είναι όταν θα αρχίσει να επαιτεί για μεταρρυθμίσεις. Αν η ευρωζώνη δεν βρει κάποιο τρόπο να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και μάλιστα σύντομα, τότε θα επιβεβαιώσει το ρητό.

New York Times: «Η Ελλάδα απέχει αρκετά βήματα ακόμη από το χάος»

Από μια άλλη σκοπιά εξετάζει τις εξελίξεις στην Ελλάδα άρθρο των NY Times, σημειώνοντας τώρα πως «η Ελλάδα απέχει αρκετά βήματα ακόμη από το χάος».

Ο γνωστός αναλυτής του Reuters, Hugo Dixon, αναφέρει μεν πως η Ελλάδα έχει μπει σε μια περίοδο πολιτικής αναταραχής, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή με τη σειρά της να οδηγήσει στο ακραίο σενάριο του Grexit, αλλά, μέχρι να συμβεί αυτό, σημειώνει, υπάρχουν και άλλα βήματα.

Το πρώτο βήμα, αναφέρει ο Dixon, είναι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. «Υπάρχει μια ελάχιστη πιθανότητα ο Σαμαράς να πείσει τους απαιτούμενους βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ του Σταύρου Δήμα. Επίσης, υπάρχει η μικρή πιθανότητα να αντικατασταθεί από έναν τεχνοκράτη πρωθυπουργό, έτσι ώστε να βρεθεί η πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου. Πάντως, αν εκλεγεί Πρόεδρος, θα είναι πιο εύκολο για την Ελλάδα να «καταπιεί» τις συνθήκες που θα προκύψουν από τις συζητήσεις με την Τρόικα και έχουν να κάνουν με τον προϋπολογισμό του 2015 και τις μεταρρυθμίσεις που ζητούν οι δανειστές. Σε ανταπόδοση, η Ελλάδα θα λάβει την τελευταία δόση του προγράμματος και θα μπει σε πιστωτική γραμμή. Επιπλέον ενδέχεται να κερδίσει περισσότερο χρόνο για την αποπληρωμή του χρέους και έτσι θα μπορέσει πιο εύκολα να βγει στις αγορές και να χρηματοδοτηθεί από μόνη της».

Τι θα γίνει, όμως, αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος; «Αν κερδίσει τις εκλογές ο Σαμαράς, τότε θα συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα. Θα προσπαθήσει να τρομάξει τους ψηφοφόρους με σκοπό να τον υποστηρίξουν, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα σκιαγραφήσει τη ζοφερή εικόνα της χώρας με κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, είναι απίθανο να κερδίσει τις εκλογές, καθώς ο Τσίπρας έχει το προβάδισμα».

Επομένως, αναδύεται το ερώτημα: τι θα συμβεί αν αναλάβει τα ηνία ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο Dixon γράφει: «Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιήσει το πρόγραμμά του, τότε οι προοπτικές για την Ελλάδα θα είναι ζοφερές. Οι ιδέες για διαγραφή του χρέους και αύξηση των δημοσίων δαπανών θα προκαλέσουν την έντονη αντίδραση της Τρόικα και έτσι η διαδρομή προς την πτώχευση θα γίνει πιο σύντομη. Η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να δεχθεί διαγραφή του χρέους, ούτε την απώλεια της δέσμευσης για τον έλεγχο του δημοσιονομικού ελλείμματος. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να εκβιάσει την ευρωζώνη, καθώς η χρεοκοπία της χώρας θα οδηγήσει σε ντόμινο εξελίξεων».

Συνεπώς, καταλήγει ο κ. Dixon, ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα λυγίσει μόλις διαπιστώσει πως η Τρόικα δεν υποκύπτει.

Επιπλέον, αναφέρει πως ο ΣΥΡΙΖΑ, καίτοι προηγείται δημοσκοπικά και ενδέχεται να κερδίσει τις εκλογές, δεν θα έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία για να κυβερνήσει μόνος του. Άρα θα πρέπει να αναζητήσει συνεργασίες για να σχηματίσει κυβέρνηση και αυτές θα είναι με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

Αμφότερα τα κόμματα τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής, άρα δεν θα συναινούσαν σε πολιτικές που θα φόρτιζαν τα πράγματα πάνω από τον γκρεμό.