Πρόσωπα και προσωπεία οδηγούν τη χώρα στο άγνωστο

Του Θοδωρή Καλούδη

Το ισχυρό ενδεχόμενο προσφυγής σε εκλογές αναδεικνύει τα πρόσωπα του δράματος που με τη στάση τους θα χαράξουν μια νέα ιστορική περίοδο της πολιτικής ζωής.

Ο Αντώνης Σαμαράς παίζει τα ρέστα της στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Με μία ευφυή τακτική κίνηση (πολλοί λένε ότι είναι σχέδιο Βενιζέλου) θέτει κόμματα, βουλευτές και πολίτες συνυπεύθυνους στην κατ´ αυτόν “ομαλότητα” και “στη μεθοδευμένη έξοδο της χώρας από το μνημόνιο”. Αφήνει εκκρεμή τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές´ μας ώστε, σε περίπτωση εκλογών, να λειτουργήσει αφενός ως εκλογικό δίλημμα, αφετέρου να οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ (και να τον εκθέσει) ενώπιον της οδυνηρής πραγματικότητας, με την καυτή πατάτα στα χέρια. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, που βαρύνεται με την ακατανόητη αντιμνημονιακή πολιτική των “Ζαππείων”, επιχειρει τώρα, μετά από μια προσωπική εργώδη περίοδο, να ισορροπήσει τη χώρα ανάμεσα στην απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή και τις υπερβολές των απαιτήσεων της τρόίκα, που έχουν επιφέρει αιματηρές λαίκές θυσίες – και αντίστοιχη δυσαρέσκεια στους πολίτες. Σε περίπτωση εκλογών ο κ. Σαμαράς κατεβαίνει για διπλό αποτέλεσμα: νίκη και δικαίωση ή ελεγχόμενη ήττα και πολιτική επιβίωση.

Ο Αλέξης Τσίπρας ηγείται ενός παζλ πολύχρωμων συνιστωσών και αριστερών πολιτικών ρευμάτων που διεκδικούν την εξουσία από τη δημοσκοπική θέση του φαβορί ενδεχόμενων εκλογών. Εν όψει αυτής της προοπτικής, η συσπείρωση στελεχών και οπαδών είναι εμφανής. ´Αλλο τόσο εμφανής είναι όμως και η αμηχανία του κ. Τσίπρα μπροστα στην εξουσία. Είναι προφανές ότι γνωρίζει τα αδιέξοδα και τις συμβάσεις της χώρας. ´Οπως φανερή είναι και η έλλειψη ετοιμότητας και σοβαρής προπαρασκευής του κόμματός του για να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Αυτοπαγιδευμένος όμως σε ένα κρεσέντο κρατικισμού και δογματικών αντι – Ευρωπαίκών θέσεων, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα: κωλοτούμπα και επιβίωση της χώρας ή εμμονή στην ουτοπία και καταστροφή;

Μεγάλη και κρίσιμη είναι η ρευστότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Φώτη Κουβέλη και τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Το, υπό τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ΠΑΣΟΚ κινείται προς το άγνωστο, με πολλούς να αναγνωρίζουν στον πρόεδρο και την κοινοβουλευτική του ομάδα ότι, με προσωπικό και κομματικό κόστος, έβαλαν πλάτη για να αποφευχθεί η χρεωκοπία και να επιστρέψει η χώρα στην κανονικότητα. Λίγους όμως να εμφανίζονται (στα γκάλοπ) πρόθυμοι να επιβραβεύσουν την “περίοδο της ωριμότητας” ενός πάλαι ποτέ σοσιαλκρατικοδίαιτου συστήματος, συνυπεύθυνου για τα πρόσφατα δεινα του τόπου.

Ο Γιώργος Παπανδρέου (που φάνηκε εξαιρετικά ακατάλληλος να σηκώσει το βάρος της κρίσης και εγκατέλειψε την κυβέρνηση, αφήνοντας τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα απο τη φωτιά) ολοκληρώνοντας τη διετή ανέμελη περιοδεία του στο εξωτερικό – όταν εδώ καιγόταν το σύμπαν – εμφανίζεται πάλι στο πολιτικό προσκήνιο, διεκδικώντας το ρόλο του ηγέτη μιας νέας “Αλλαγής”. Και το πράττει αυτό όχι συμβάλλοντας στην ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ ή στη δημιουργία μιας ευρύτερης δημοκρατικής συμπαράταξης, διεκδικώντας ενδεχομένως και την ηγεσία της. Το πράττει αποστατώντας από το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του, ιστορικός ηγέτης και σύμβολο της παράταξης Ανδρέας Παπανδρέου και επιχειρώντας να διασπάσει, με προσωπικό “Παπανδρεϊκό” κόμμα, τον κεντροαριστερό χώρο. Μαζί του και η αυλή των συνυπεύθυνων της καταστροφής, όλοι οι επιφανείς εκπρόσωποι του κρατικοδίαιτου προσωποπαγούς καθεστωτικού “κινήματος”.

Ο Φώτης Κουβέλης, από την πλευρά του, μας αποκάλυψε επιτέλους το “μυστικό” που είχε πάψει προ πολλού να είναι μυστικό. Με μία πρωτοφανή εκδήλωση πολιτικής ιδιοτέλειας και αμοραλισμού, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δήλωσε στους εμβρόντητους βουλευτές του ότι τα βρήκε “τηλεφωνικά” με τον Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος θα επιβιώσει πολιτικά φιλοξενούμενος μάλλον στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. ´Οσοι τον ακολουθήσουν θα πρέπει να το παλέψουν με τα κορυφαία στελέχη της Κουμουνδούρου στα ψηφοδέλτια – για να πάνε μάλλον “σαν το σκυλί στ´ αμπέλι”. Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που ψηφίστηκε για να αποτελέσει την “Αριστερή φωνή ” σε μια φιλοευρωπαίκή συγκυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, προσδένεται τώρα, ως συνιστώσα, στο αντιμνημονιακό άρμα του κ. Τσίπρα, φτύνοντας στην κυριολεξία τους ψηφοφόρους του.

Στο “συστημικό” Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη φαίνεται να καταλήγουν αρκετές ανεξάρτητες προσωπικότητες του κεντροαριστερού και προοδευτικού χώρου, με κύριο κριτήριο το “αμόλυντο” του νεόκοπου σχηματισμού, που για την ώρα κινείται στο εκκρεμές “κεντροδεξιά – κεντροαριστερά”, χωρίς ξεκάθαρη συνολική πολιτική πρόταση, αν και ενδιαφέρουσες επι μέρους θέσεις.

Υπάρχει και το κόμμα του Πάνου Καμμένου που όλο και περισσότερο ευτελίζεται από λαίκίστικες και ανόητες πρακτικές πολιτικής επιβίωσης. Το υπολογιζόμενο ως κυβερνητικό μαξιλάρι του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα των ΑΝΕΛ, κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, δημιουργώντας νέους πονοκεφάλους μετεκλογικών συμμαχίων στον κ. Τσίπρα.

Το ΚΚΕ διεκδικεί την αύξηση της δύναμής του και αυτός είναι ο κύριος στόχος του, που δεν επηρεάζει ουσιωδώς την πορεία των πραγμάτων. Ο κόσμος χάνεται και ο κ. Κουτσούμπας ονειρεύεται τον υπαρκτό σοσιαλισμό που ευδοκιμεί μόνο στο μυαλό του.

Η συμμορία της Χρυσής Αυγής είναι ο άγνωστος Χ των εκλογών. Το ερώτημα είναι αν κατάλαβε ο κόσμος τι ψήφισε και θα επανορθώσει ή αν γνωρίζει και επικροτεί…

Κατά τ´ άλλα “αίσιον και ευτυχές το νέον έτος”

Αναδημοσίευση από: 7imeres.gr