Πορεία πάνω σε κινούμενη άμμο

Του Γιάννη Μιχαήλ

Μια αέναος πορεία, σ’ έναν σκοτεινό δρόμο που είναι στρωμένος με άμμο που διαρκώς κινείται – κατά πως φυσάει ο ολέθριος και καυτερός άνεμος Σιμούν- είναι η ζωή μας. Ποτέ δεν ξέρεις που θα σε βγάλουν, τα επόμενα σου βήματα, αλλά συνήθως οδηγούν στον «λάκκο με τη φάβα». Άλλωστε και το γνωστό άσμα μας προειδοποιεί: «γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει». Αιώνες πριν, ο «σκοτεινός» φιλόσοφος Ηράκλειτος, είχε προείπει χαρακτηριστικά: «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατ’ αυτό μένει». Η ρήση αυτή αποτυπώνει την ωμή πραγματικότητα. Προετοιμάζεσαι, αίφνης, ψυχολογικά ένα βράδυ Παρασκευής, προκειμένου να καταστρώσεις ένα πρόγραμμα χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς για το σαββατοκύριακο, με σκοπό να καταπολεμήσεις τον κάματο (σωματικό και ψυχικό) που επιδαψίλευσαν οι προηγούμενες εργάσιμες ημέρες. Και την ώρα που απολαμβάνεις την νηνεμία που επικρατεί στα πέριξ, ακούγεται ο αχός των καλάσνικοφ από το Παρίσι. Παρανοϊκοί, παρ-άφρονες, μιαιφόνοι, εκτελούν ανυποψίαστους ανθρώπους, σπέρνοντας παράλληλα, τον τρόμο και τον πανικό. Τις πρώτες στιγμές, που πληροφορείσαι την τραγωδία νιώθεις σοκ και δέος, την επόμενη ώρα, οργίζεσαι και θυμώνεις και κατόπιν καταλαμβάνεσαι από αμηχανία. Προτού, όμως, συνέλθεις από ένα τέτοιο δυνατό χτύπημα, σε ταρακουνούν τα 6,5 Ρίχτερ της Λευκάδας, αμέσως μετά έρχεσαι αντιμέτωπος με το φάσμα του πολέμου, μετά την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους, από την Τουρκία, ενώ στο ενδιάμεσο σου έρχονται κατακούτελα τα σκληρά μέτρα που περνάει στη ζούλα η κυβέρνηση στη Βουλή, την ίδια ώρα, που ο θίασος της Νέας Δημοκρατίας, έχει διπλό ρεπερτόριο. Το πρωί παίζει κωμωδία και το βράδυ τραγωδία και τούμπαλιν.

Αυτές, δυστυχώς, είναι μερικές μόνον σκηνές από το έργο της ζωής, που παρακολουθούμε καθημερινά και στο οποίο εκόντες, άκοντες, είμαστε κομπάρσοι. Τα γεγονότα που συμβαίνουν κάθε μέρα και σαφώς επηρεάζουν τη ζωή μας, αποσάθρωσαν πλήρως το κοινωνικό status και το αποσυντόνισαν. Τα αντανακλαστικά όλων μας, βρίσκονται σε ύπνωση, γι’ αυτό και οι αντιδράσεις είναι ανύπαρκτες. Έχουμε καταληφθεί από το σύνδρομο της αφασίας, ενώ διάχυτη είναι η επωδός της γνωστής και μη εξαιρετέας φράσης «δεν βαριέσαι, αδερφέ».

Απότοκο του παραλογισμού που επικρατεί είναι η αμνημοσύνη που μας διακατέχει – ξεχνάμε εύκολα ακόμα και πρόσφατα συμβάντα – δίνοντας απλόχερα άφεση αμαρτιών σε κραυγαλέα πολιτικά ανομήματα, που έχουν επηρεάσει επί τα χείρω τη ζωή μας. Η τεράστια οικονομική κρίση που επέφερε την ανέχεια στο μεγαλύτερο μέρος των συμπολιτών μας, έχει εμφιλοχωρήσει – ως πύρινη καταιγίδα – στα μηνίγγια των ανθρώπων και δρώντας ως ισχυρό καταπραϋντικό, τους έχει μεταβάλει σε άβουλα όντα, καθώς, η βασική πλέον, μέριμνα έχει στραφεί στο ανηλεές κυνηγητό του επιούσιου άρτου.

Μεγάλο μερίδιο, για όλα όσα βιώνουμε σήμερα, έχει ασφαλώς το πολιτικό προσωπικό, στο οποίο πολλά μπορούμε να καταλογίσουμε, αλλά και οι πολίτες δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ας μην κάνουμε, λοιπόν, ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα για τον φόνο, θυμίζοντας τον νεαρό δολοφόνο, ο οποίος αφού σκότωσε τους γονείς του, έκλαιγε γιατί έμεινε ορφανός.

Για να εξαλειφθούν όλα αυτά τα φαινόμενα του διχασμού, πρέπει να καταπολεμήσουμε αυτό το σαράκι, μια ενδημική αρρώστια, που έχουμε στο αίμα μας οι Έλληνες και μόλις πάμε να σταθούμε στα πόδια μας τα τινάζουμε όλα στον αέρα. (Όλοι ξέρουμε την επιθυμία του… πατριώτη «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»).

Εξυπακούεται, ότι για να λυθούν τα τεράστια προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα, πρέπει να αναλάβει αμέσως πρωτοβουλίες η κυβέρνηση προς την κατεύθυνση της εθνικής συνεννόησης, ρίχνοντας στον Καιάδα, τα διχαστικά συνθήματα, που εκτόξευε προεκλογικά ο πρωθυπουργός, λέγοντας «ή εμείς ή αυτοί». Βέβαια, το τελευταίο διάστημα, ο κ. Τσίπρας αντιλαμβανόμενος τον κυκεώνα των προβλημάτων, βάζει καθημερινά νερό στο κρασί του, προσαρμοζόμενος στην ωμή πραγματικότητα. Δεν αρκεί, όμως, μόνον να επισκέπτεται τον πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδος, τον οποίο το κόμμα του καθύβριζε καθημερινά, ή να κάνει ταξίδια στο Ισραήλ, το οποίο ήταν επίσης «εχθρός» του ΣΥΡΙΖΑ ή να ζητά μέσω συνεντεύξεων, εθνική συναίνεση από την αντιπολίτευση για τα μείζονα ζητήματα.

Συμφωνούμε όλοι για συναίνεση και εθνική ομοψυχία. Χαράζουμε κόκκινη γραμμή με το σαθρό παρελθόν. Λέμε τέρμα στον διχασμό. Πρέπει, όμως, να έχουμε το σθένος για να ομολογήσουμε ευθαρσώς ότι αγνοούσαμε την παροιμία που λέει: «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα». Και τότε, κύριε Τσίπρα, μπορεί να κάνουμε μια νέα αρχή και να προχωρήσουμε πάνω σε ένα δρόμο, που δεν θα είναι στρωμένος με… κινούμενη άμμο.