Ποιούς θα εκτελούσε σήμερα ο Παναγούλης;

Του Κώστα Μαρδά

Εκτός από την επικαιρότητα, υπάρχει και η Ιστορία. Εκτός από την Ιστορία υπάρχει και η υπερ-ιστορία του ηρωϊσμού. Ας μιλήσουμε λοιπόν σήμερα  για το διαρκές επίκαιρο, με αφορμή την ημέρα μνήμης για τον ύποπτο θάνατο του Αλέξανδρου Παναγούλη, από τροχαίο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, Πρωτομαγιά του 1976. Τα μικρά και τα μεγάλα της ειδησεογραφίας ας παραμερίσουν μπροστά στο υπερβατικό παράδειγμα του γενναίου Έλληνα που, μαζί με τους συντρόφους του, είχε την λεβέντικη αποκοτιά να αποπειραθεί να εκτελέσει τον τύραννο Παπαδόπουλο, συμμορφούμενος με το ψήφισμα του δήμου της αρχαίας Αθήνας.

Μελετώντας τα στοιχεία για την συγγραφή της βιογραφίας αυτού του μεγάλου Έλληνα («Αλέξανδρος Παναγούλης – Πρόβες Θανάτου», αυτοέκδοση), θέλω να επισημάνω τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν ανυπέρβλητο:

–    Η αίσθηση ευθύνης.
Ένα παιδί από μια απλή δημοκρατική οικογένεια αξιωματικών, «λιποτακτώντας» από το στρατό της χούντας, στρατεύθηκε για να σώσει την τιμή της χώρας εκείνο το πρωί της 13ης Αυγούστου του 1968. Ο πατέρας του, παρασημοφορηθείς αντισυνταγματάρχης. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Γεώργιος υπολοχαγός των Καταδρομών με διακρίσεις. Και ο ίδιος, έχοντας όνειρο να εισέλθει στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, έδωσε εξετάσεις, αλλά… κόπηκε, παρότι ήταν φαινόμενο σε όλα τα μαθήματα. Η αίσθηση αξιοπρέπειας συνεπήρε και την θαρραλέα μάνα και τον γενναίο μικρότερο αδελφό Στάθη, έτσι που λες ότι ο αγώνας για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας αποτέλεσε οικογενειακή ευθύνη θυσίας!

–    Η μαρτυρική καρτερία.
Από την ώρα της σύλληψής του έως την αποφυλάκισή του στις 20 Αυγούστου του 1973 από το κελί – τάφος στις φυλακές Μπογιατίου, λίγες μόνο υπήρξαν οι μέρες που δεν βασανίσθηκε σαν τον Ιησού Χριστό. Ένα μόνο βασανιστήριο αρκεί για να καταδειχθεί η ακατάβλητη πίστη του, σε συνδυασμό με το ηρωικό του σώμα: Τα όργανα-αξιωματικοί της χούντας, υπό την υψηλή εποπτεία του αρχηγού της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας Δημήτριου Ιωαννίδη, του περνούσαν στην ουρήθρα του πυρακτωμένη βελόνη. Και όμως, συνέχιζε να βρίζει τους βασανιστές του και να τρομοκρατεί τους τρομοκράτες του!

–    Η μεγαλοψυχία του γενναίου.
Παρά τα φριχτά πάθη, όταν κατέρρευσε η χούντα λόγω της προδοσίας της Κύπρου, τάχθηκε υπέρ του να μην εκτελεσθούν οι θανατικές καταδίκες που επέβαλε το Δικαστήριο στους αρχιπραξικοπηματίες. Έφθασε στο ηρωικό σημείο συγχώρεσης, ζητώντας να μην διωχθούν οι φαντάροι οι οποίοι αναγκάστηκαν να τον χτυπήσουν υποκύπτοντας στις εκβιαστικές διαταγές των ανωτέρων τους!

–    Ο αντιδημαγωγικός αγωνιστής.
Μετά την επάνοδο του κοινοβουλευτισμού το 1974, ενώ θα μπορούσε να πει τα πάντα, ενώ ζούσε το μύθο του ήρωα, ενώ η εποχή ηχούσε αριστερίστικα και μεγαλόστομα, αυτός όχι μόνο δεν υποσχέθηκε ως βουλευτής του Κέντρου τα πολλά, αλλά τόνιζε πάντα στις ομιλίες του την ανάγκη για αντιδημοφιλή μέτρα, αν επρόκειτο να σωθεί η χώρα, ανοίγοντας ορθόδοξο πόλεμο κατά των ανερχόμενων δημαγωγών «με τα ανοιχτά πουκάμισα»!

Αλήθεια, πως μπορεί κανείς να λησμονεί μια τέτοια παγκόσμια προσωπικότητα;
Και διερωτώμαι: Τι θα έπραττε σήμερα ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ζώντας σε μια Ελλάδα οικονομικής τυραννίας, που την χρεοκόπησαν κουρασμένοι ανιψιοί και παγκοσμιοποιημένοι κανακάρηδες; Που θα επέλεγε να βάλει βόμβα; ΄Η μήπως, αυτή τη φορά, θα μας άφηνε μόνους, να τιμωρηθούμε από τη συνενοχή και τη δειλία μας;