Στην κυβέρνηση Παπανδρέου υπήρξαν υπουργοί που θεώρησαν ότι το μνημόνιο ήταν αληθινά ευκαιρία μεταρρύθμισης για τη χώρα και αφοσιώθηκαν ειλικρινά στις μεταρρυθμίσεις που αυτό επέβαλε, ο καθένας στον τομέα του. Τα τέσσερα ονόματα είναι γνωστά (αλφαβητικά): Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Μόσιαλος, Ραγκούσης. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, είχαν κατά περιόδους και την επίνευση του πρωθυπουργού.

Στην κυβέρνηση Σαμαρά υπήρξαν επίσης υπουργοί που θεώρησαν κι έπραξαν το ίδιο. Κι εδώ τα πέντε ονόματα είναι γνωστά: Βρούτσης, Γεωργιάδης (παρά το αποκρουστικό επικοινωνιακό στιλ του), Μητσοτάκης, Στουρνάρας, Χατζηδάκης. Για επίνευση του πρωθυπουργού ή του αντιπροέδρου του καλύτερα ας μη μιλάμε – πήραν μάλιστα πίσω και αρκετά από τα μέτρα των υπουργών του Παπανδρέου, ενώ από τις ευρωεκλογές του Μάη του 2014 σταμάτησαν να κάνουν οτιδήποτε, μόνο ρητόρευαν υπέρ των μεταρρυθμίσεων.

Στην κυβέρνηση Τσίπρα, από την άλλη, δεν υπήρξε ούτε ένας υπουργός που να θέλησε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Απλά, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι κι έχοντας χειροτερέψει με την άφρονα πολιτική τους τα πάντα, υποχρεώθηκαν με βαριά καρδιά να ψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο σαν αναγκαίο κακό, να διασπαστούν και να πάνε τώρα σ’ εκλογές. Για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, εξάλλου, ό,τι και να του καταλογίσει κανείς είναι λίγο.

Ο μόνος μεταρρυθμιστής υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που θα μπορούσε να είναι το δέκατο όνομα σ’ αυτήν εδώ την καταγραφή, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ουδείς ξεχώρισε στο σχεδόν εφτάμηνο του Τσίπρα – ακόμα και οι μη εθνομπολσεβίκοι ΣΥΡΙΖΑίοι υπουργοί καμιά μεταρρύθμιση δεν έκαναν, απλά διαφέρανε φραστικά από τους άλλους. Επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι το πρόσωπο αυτό είναι όντως υπαρκτό και θα ξεχωρίσει για το μεταρρυθμιστικό του ζήλο σε μια ενδεχόμενη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα.