Ο καταστροφικός βολονταρισμός του Αλέξη Τσίπρα

Βολονταρισμός (που αποδίδεται στα ελληνικά ως βουλησιαρχία) φιλοσοφικά σημαίνει ότι η βούληση υπερέχει, προηγείται και σε μεγάλο βαθμό κατευθύνει τη νόηση και τη λογική. Ο όρος σήμερα έχει πάρει την έννοια της επιθυμιοκρατίας, δηλαδή της ανεδαφικής πίστης ότι η θέληση είναι ικανή να μεταβάλει την πραγματικότητα. Χαρακτηριστική είναι η πασίγνωστη ρήση του Πάολο Κοέλιο για το σύμπαν που συνωμοτεί…

Αυτού του είδους ο βολονταρισμός κατέχει σημαντική θέση στη μυθοπλασία της κομμουνιστικής αριστεράς. Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στις πορείες ακουγόταν το σύνθημα «στο Πολυτεχνείο ένας μικρός λαός έδειξε πόσο είναι δυνατός». Το σύνθημα εξέφραζε την πίστη ότι η δικτατορία κατέρρευσε από τη λαϊκή θέληση και τους αγώνες και όχι από την τραγωδία της Κύπρου. Η τουρκική εισβολή στο νησί ήταν κι αυτή αποτέλεσμα του εγκληματικού βολονταρισμού των δικτατόρων, που οργάνωσαν το πραξικόπημα χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες. Ας το έχουμε υπόψη μας τώρα που βρισκόμαστε μπροστά στην επόμενη εθνική τραγωδία.

Ο δικτάτορας της Κίνας Μάο, τη σκέψη του οποίου δηλώνει ότι θαυμάζει ο Αλέξης Τσίπρας, έλεγε: «Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι σήμερα πολύ ισχυρός, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Είναι πολύ αδύνατος πολιτικά γιατί είναι ξεκομμένος από τις μάζες του λαού και τον αντιπαθούν όλοι, μαζί και ο αμερικάνικος λαός. Στην εμφάνιση είναι πολύ ισχυρός, στην πραγματικότητα όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει καθόλου, είναι μια χάρτινη τίγρη. Ενώ εξωτερικά φαίνεται σαν τίγρη, είναι φτιαγμένος από χαρτί, ανίκανος να αντισταθεί στον αέρα και τη βροχή. Πιστεύω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι παρά μια χάρτινη τίγρη. Η ιστορία στο σύνολό της, η ιστορία της ταξικής κοινωνίας εδώ και χιλιάδες χρόνια, το αποδείχνει: οι δυνατοί θα υποχωρήσουν μπροστά στους αδύνατους».

Ο Αλέξης Τσίπρας στα βήματα του «μεγάλου τιμονιέρη» είχε δηλώσει: «Σε αντίθεση με αυτό που είχε πει κάποτε ο Κλίντον, “It’s the economy stupid”, εγώ πιστεύω ότι είναι η πολιτική πάνω από όλα. Εγώ πιστεύω ότι πάνω απ’ όλα είναι η πολιτική. Κι ότι όλα τα σενάρια, όλες οι μελέτες, όλες οι αναλύσεις, τα papers που μπορεί να μας κάνουν οι καλύτεροι οικονομολόγοι, μπορεί να τα πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων, γιατί αυτό που επιβάλλει τη στάση των πραγμάτων είναι οι συσχετισμοί δύναμης και η πολιτική βούληση» (3/4/13).

Εκλαϊκευμένη επανάληψη των παραπάνω είναι το γνωστό «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί το ζουρνά και εμείς θα χορεύουμε» που είχε πει αναφερόμενος στη στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις αγορές χρήματος. Μια πιο… προχωρημένη εκδοχή των παραπάνω είναι και το επίσης γνωστό προεκλογικό «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, λένε μερικοί. Λοιπόν, ναι.  Ιδού η Ρόδος. Και το πήδημα σε λίγες μέρες, με την ώθηση του ελληνικού λαού. Με τη δική σας ώθηση».

Στη ίδια συγκέντρωση στη Ρόδο ο Αλ. Τσίπρας επεσήμανε ότι «το Grexit το έστειλαν στα σκουπίδια οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι. Ακόμα και οι σκληροί του Βερολίνου δεν το μνημονεύουν πια. Τη φυγή των καταθέσεων την έστειλαν στα αζήτητα οι ίδιοι οι καταθέτες. Και την ασφάλεια του τραπεζικού συστήματος την εγγυάται πια η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα».

Τότε ήταν φανερό ότι επρόκειτο για ένα κρεσέντο λαϊκισμού και δημαγωγίας. Όπως έχει επισημάνει ο P.A Taguieff «η λαϊκιστική δράση διέπεται από την πολιτική μαγεία: ο ηγέτης θέλει να κάνει πιστευτό ότι αλλάζει ή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με μόνη την ισχύ της ομιλίας του».

Σήμερα, μετά την πεντάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν και κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας είχε πέσει και ο ίδιος θύμα του λόγου του. Μήπως, τελικά είχε πιστέψει και ο ίδιος τα ψέματα που διακινούσε και νόμισε ότι αυτός με το λαό στο πλάι του θα έλεγε «γκόου μπακ, κυρία Μέρκελ, γκόου μπακ, κύριε Σόιμπλε, γκόου μπακ, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο». Ίσως πίστευε ότι μόλις εμφανιστεί ο ίδιος, οι… εχθροί θα έφευγαν πανικόβλητοι. Επίσης μπορεί να ονειρεύτηκε ότι η σκληρή διαπραγμάτευσή του «θα έχει σίγουρα ένα θετικό αποτέλεσμα που θα δημιουργήσει πολιτικές εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη».

Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε κατά πόσο ήταν μια ψυχρά οργανωμένη και μεθοδευμένη εξαπάτηση των ψηφοφόρων και κατά πόσο ο Αλ. Τσίπρας μεθυσμένος από την προοπτική της εξουσίας και κάτω υπό την επήρεια της αριστερής μυθολογίας βρισκόταν σε ένα παραλήρημα βολονταρισμού και μεγαλομανίας.

Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι ότι το αποτέλεσμα της πεντάμηνης διακυβέρνησης Τσίπρα έχει δημιουργήσει τεράστια ζημιά στη χώρα και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους και απροστάτευτους πολίτες. Η ζημιά αυτή έρχεται να προστεθεί στην κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά από 7 χρόνια κρίσης, ακριβώς την ώρα που η οικονομία επέστρεφε, με θετικές προοπτικές, στην ανάπτυξη και είχε αρχίσει να μειώνεται η ανεργία.

Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να ξεφύγει από τις ολέθριες συνέπειες της σύγκρουσης της φανταστικής κατάστασης που δημιούργησε με την αμείλικτη πραγματικότητα. Έτσι, κατέστησε το δικό του αδιέξοδο, αδιέξοδο της χώρας.