Ο θάνατος του 13χρονου δεν ήταν… προσωρινός

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο γράφων δεν εθίζεται στην δημοσιογραφία της καταγγελίας και της «κατάρας», όταν η επικαιρότητα κραυγάζει και το κοινό διψάει για αίμα. Παρόλα αυτά θα ενώσει τη φωνή του με εκείνους που πιστεύουν ότι ο δήμαρχος Ελληνικού Χρ. Κορτζίδης θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί πάραυτα, αντί να δίνει μεταχρονολογημένες συνεντεύξεις, στις οποίες να προσπαθεί να απαλύνει τις ευθύνες του κρυβόμενος στις σκιερές γωνιές του λαβύρινθου της ελληνικής γραφειοκρατίας, αποποιούμενος πάσα ευθύνη.

Σαφώς οι φωνές που τον προτρέπουν σε παραίτηση εκπηγάζουν και από πολιτικές σκοπιμότητες, ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο κ. Κορτζίδης, ήταν αξιόλογος και αυτόφωτος δήμαρχος, παρ’ όλους τους κατά καιρούς θεατρινίστικους ακτιβισμούς με τα αλυσοδέματα στο ελληνικό και τις απεργίες πείνας. Ηταν αυτόφωτος γιατί δεν αρκέστηκε στην πατρική κληρονομιά (ο πατέρας του Κων. Κορτζίδης διατέλεσε επί 22 χρόνια κοινοτάρχης και δήμαρχος του Ελληνικού, με την στήριξη του ΚΚΕ). Ο ίδιος αποτίναξε την πατρική κληρονομιά, διαγράφηκε από το ΚΚΕ, και έθεσε τον εαυτό του στη βάσανο της ψήφου και της αξιολόγησης των συμπολιτών του.

Οι απεργίες πείνας γίνονταν πανελλήνια είδηση, και η εικόνα που φιλοτεχνούσαν τα αριστερής κατεύθυνσης ΜΜΕ ήταν αυτή που ο πατέρας του και το κομματικό όργανο του κόμματός του θα έλεγαν «δήμαρχος μπροστάρης του λαού». Ο αγώνας του αφορούσε την απελευθέρωση της παραλίας του Ελληνικού, ώστε η είσοδος να είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο. Το ποια είναι η κατάσταση της ακτής επί δημαρχίας του δεν είναι του παρόντος. Παράλληλα ήταν πρωτοπόρος στον αγώνα προκειμένου το παλιό αεροδρόμιο του ελληνικού μητροπολιτικό πάρκο. Φυσικά ο χώρος έχει έκταση μιάμιση φορά την έκταση του Σέντραλ παρκ της Νέας Υόρκης, και προβάλει θέμα συντήρησής του, καθώς κάποιες εκτιμήσεις ανεβάζουν το κόστος στα 100 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Τεχνικοοικονομική μελέτη για την βιωσιμότητα του επιδιωκόμενου πάρκου δεν είχε εκπονήσει ο δήμος, για τα αιτιολογήσει το αίτημά του, επαφιόταν στη γνωστή μελέτη καθηγητών του Πολυτεχνείου, στην οποί βασίζεται και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο πλέον το πρόβλημα ξεφεύγει από τον ακτιβισμό, από τα «δίκαια αιτήματα του λαού» και από τους αγώνες του «μπροστάρη δημάρχου». Σαφώς υπερβαίνει και τα κροκοδείλια δάκρυα όσων ζητούν την παραίτησή του για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας, καθώς ο κ. Κορτζίδης, υποστηριζόμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούσε έναν από τους ισχυρούς μάχιμους θύλακες, στον αυτοδιοικητικό αγώνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το πρόβλημα υπερβαίνει και την συνήθη εγκληματική ανικανότητα της ελληνικής γραφειοκρατίας, στην οποία προσπάθησε χθες ο κ. Κορτζίδης να επιρρίψει κάθε ευθύνη και να την χρησιμοποιήσει ως προκάλυμμα αποποίησης των δικών του ευθυνών.

Ο κ. Κορτζίδης, αν και λαϊκός άρχοντας, ο πρώτος τη τάξει στην περιοχή του, άφησε να περάσουν τέσσερις ημέρες έως ότου εμφανισθεί. Και όταν εμφανίστηκε ψέλλισε τα γνωστά, περί πολυδαίδαλου νομικού πλαισίου για την λειτουργία των παιδότοπων, την αμέλεια της επιχείρησης που δεν είχε καταθέσει αίτημα νόμιμης άδειας, την έλλειψη εμπειρίας της δημοτικής αρχής για χειρισμό τέτοιων θεμάτων ( αυτό και αν …είναι επιχείρημα), την προσωρινή άδεια του λουνα παρκ, στο οποίο ουσιαστικά επέτρεπε να λειτουργεί χωρίς άδεια και χωρίς κανόνες ασφαλείας, εισπράττοντας παράλληλα ενοίκιο!

Δυστυχώς, όλα αυτά είναι αληθινά, αλλά δεν απαλλάσσουν τον κ. δήμαρχο από την προσωπική ευθύνη. Η ευθύνη όσο και αν διαχέεται στους δαιδάλους της γραφειοκρατίας και στην συνήθη ραθυμία και ανικανότητα των διοικητικών αρχών, δεν παύει να εξατομικεύεται στο πρόσωπό του, ως προϊσταμένου της δημοτικής αρχής…

Πολύ περισσότερο όταν έχουμε φρέσκο το παράδειγμα του νοτιοκορεάτη πρωθυπουργού Τσουνγκ Χονγκ-Γουόν, που παραιτήθηκε εξαιτίας του πολύνεκρου ναυαγίου λέγοντας «Με στοιχειώνουν οι κραυγές των συγγενών» – όπερ σημαίνει ότι η ηθική στην πολιτική δεν αφορά μόνο την διαχείριση των πόρων, αλλά και τις άγραφες αξίες, που είναι και διαχρονικές. Εκεί στη νοτιοανατολική Ασία, και όχι μόνο στην Κορέα, υπάρχει ο προσωπικός κώδικας τιμής. Στην βαλκανική Ελλάδα έχει χαθεί…

ΥΓ: Είναι απορίας άξιον (λέμε τώρα) αυτοί που ορύονταν, και με το δίκιο τους, για παραίτηση του κ. Παπουτσή σχετικά με το ναυάγιο του Σάμαινα, αυτοί που ορύονταν, και δικαίως, για παραίτηση των αρμοδίων κατά την δολοφονία του Αλέξη, αυτοί που ορύονταν, και δικαίως, για τον θάνατο των δύο φοιτητών και της έφηβης μετανάστριας από μαγκάλι, εκρύβησαν αιδημόνως και δεν απαίτησαν κάτι παρόμοιο από τον κ. Κορτζίδη. Προφανώς όταν οι ευθύνες είναι των δικών μας, δεν είναι… και τόσο ευθύνες!

Αναδημοσίευση από iporta.gr