Ο δικός μας «Ιερός Πόλεμος» που πρέπει να κερδηθεί…

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Δεν είναι εύκολο να το πεις- και να το πιστέψεις, να το υπηρετήσεις- δίχως τύψεις και ενοχές.

Αλλά εδώ που έφθασαν τα πράγματα, άλλη λύση δεν υπάρχει: αυτόν τον πόλεμο που άναψε, ανάμεσα σε φανατικούς και λυσσασμένους θρησκόληπτους ισλαμιστές από την μια, και κοσμικής Δύσης από την άλλη, η τελευταία πρέπει να τον κερδίσει πάση θυσία. Άμεσα, τώρα! Κι’ όταν εξασφαλίσουμε ότι αποφύγαμε απολύτως τον μη αφανισμό μας, τότε θα έχουμε τον χρόνο και την νηφαλιότητα (ας ελπίσουμε, δηλαδή…) να αποτιμήσουμε ποιες γενεσιουργές αιτίες μας έφθασαν μέχρις εδώ, και το μερίδιο ευθύνης της Δύσης σ’ αυτές. Για να μην επαναληφθούν ίδια λάθη, όπως φευ συμβαίνει συνήθως…

Αλλά τούτη την ώρα, δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες “πολυτέλειες”. Οι Γάλλοι λένε “στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο”. Και βρισκόμαστε σε πόλεμο. Και πρέπει να τον κερδίσουμε. Τα υπόλοιπα, παρέλκουν. Αυτό που πρέπει τώρα να απασχολεί την Δύση και κυριότερα την Ευρώπη, ως ιστορική ηγέτιδα του δυτικού πολιτισμού και θεμελιώτρια του διαφωτισμού, είναι το πώς θα… ομονοήσει για την ανάγκη να κερδηθεί ο πόλεμος και ο τρόπος με τον οποίο θα δοθεί. Και πρέπει να δοθεί από κοινού, από όλες τις χώρες που ασπάζονται και απολαμβάνουν τον δυτικόστροφο δημοκρατικό (με όλες τις αντιφάσεις και αδυναμίες του…) τρόπο ζωής και πολιτισμού. Χωρίς καμιά εξαίρεση! Γιατί αυτός ο πόλεμος που εξαπολύουν οι θρησκόληπτοι φανατικοί ισλαμιστές δολοφόνοι, δεν είναι “εθνικός”, δεν αφορά τις εδαφικές, οικονομικές, γεωπολιτικές βλέψεις ενός έθνους εναντίον κάποιου άλλου. Είναι πόλεμος θρησκευτικός και πολιτισμικός, αποσκοπεί στην αλλαγή του τρόπου ζωής μας, στην πνευματική και πολιτισμική μας καθυπόταξη, μέχρι σημείου εξαφάνισης…

Υπήρξαν πρόδρομα σημάδια αυτής της σύγκρουσης. Τα οποία έπρεπε να μας έχουν ανησυχήσει και προβληματίσει. Αλλά η Δύση, εμμονικά απασχολημένη με την διατήρηση και μελλοντική εξασφάλιση της “ευδαιμονίας” της, με την ψευδαίσθηση ότι η ιστορία… δεν κάνει κύκλους και την βεβαιότητα ότι μετά τον παγκόσμιο πόλεμο η ίδια δεν κινδυνεύει στο “σπίτι” της, δεν τους έδωσε την προσήκουσα σημασία…Αναμφισβήτητα οι πολιτικές εκμετάλλευσης και οι σκοπιμότητες (οικονομικές, γεωπολιτικές, κάποτε και πολιτισμικές…) της επί αιώνες κυρίαρχης Δύσης, δημιούργησαν το υπόστρωμα της οργής και του μίσους στους λαούς του “άλλου κόσμου”. Που αδύναμος, κυριαρχούμενος και καταπιεσμένος, υπέμενε. Και φούντωνε, περιμένοντας να “γυρίσει ο τροχός”…

Και γύρισε! Οι τεχνολογικές ραγδαίες εξελίξεις, η παγκοσμιοποίηση που επέτρεψε την μεταφορά γνώσεων και “πλεονεκτημάτων” μέχρι την τελευταία νομαδική φυλή της Αφρικής, η αναπόδραστη παρακμιακή κατρακύλα της Δύσης λόγω της επιλογής της για άκρατο ευδαιμονισμό και άσκεφτη υπερκατανάλωση με μια λογική “δώσ” ημίν σήμερον…”, έδωσε στον “τρίτο κόσμο” την ευκαιρία του για εκδίκηση. Κινητήρια δύναμη της οποίας, αναπόφευκτα έγινε ο θρησκευτικός φανατισμός. Το άλλοθι των Σταυροφοριών, δεν ήθελε και πολύ να ενδυθεί την μαντίλα των τζιχαντιστών, με δεδομένο ότι το Ισλάμ είναι μια πανίσχυρη και διάσπαρτη ανά τον κόσμο αυστηρότατη θρησκεία, με… ιστορικά “προηγούμενα” με τον χριστιανισμό σ’ όλες του τις εκδοχές.
Η σταδιακή γιγάντωση του εξεγερμένου, πλέον, και εκδικητικού πλήθους των επί αιώνων καταπιεσμένων, σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται σε τεράστια σφάλματα της Δύσης. Η οποία, αντί να συνειδητοποιήσει ότι αλλάζουν οι καιροί και εξανεμίζονται οι “βεβαιότητες”, συνέχισε με την ίδια αλαζονική νοοτροπία να “πολιτεύεται” σαν άλλοτε. Για να αντιμετωπίσει την “εξέγερση”, κατέφυγε στο προσφιλές της “διαίρει και βασίλευε…”. Ενίσχυε (και έστρεφε…) την μια ομάδα των εξεγερμένων εναντίον της άλλης, εκμεταλλευόμενη εσωτερικές εθνικές αλλά και θρησκευτικές διαφορές, εξασφαλίζοντας πρόσκαιρους “συμμάχους”, οι οποίοι τελικά ισχυροποιημένοι μετατράπηκαν σε φανατικούς εχθρούς! Τα παραδείγματα των ταλιμπάν στο Αφγανιστάν , της αλόγιστης υποστήριξης του Σαντάμ στο Ιράκ ως… αντίπαλου δέους προς το Ιράν, των τζιχαντιστών ως αιχμή του δόρατος εναντίον του Καντάφι στην Λιβύη και του Άσσαντ στην Συρία, μιλάνε από μόνα τους.

Αλλά, είπαμε: τώρα βρισκόμαστε σε πόλεμο επιβίωσης. Και όταν πάρει φωτιά το σπίτι σου, πρώτα την σβύνεις και μετά ψάχνεις να βρεις τα αίτια που την προκάλεσαν. Και πρέπει κατ’ αρχήν να συστρατευθούμε όλοι και ταυτόχρονα να συμφωνήσουμε στον τρόπο και τις στρατηγικές με τις οποίες θα δώσουμε αυτόν τον πόλεμο. Ο ισλαμικός τρομοκρατικός φανατισμός είναι ένας εχθρός που έχει βάλλει στόχο να διαλύσει τον πολιτισμικό πυρήνα της Δύσης, την Ευρώπη -κυρίως καλλιεργώντας τον τρόμο στις κοινωνίες της- άρα απαιτείται η άμεση και δυναμική αντιμετώπισή του. Αλλά οι γενικεύσεις “ οι μουσουλμάνοι, είναι οι εχθροί μας!”, ( ας σκεφθούμε ότι οι φανατικοί και αιμοδιψείς του ISIS , έχουν σφάξει περίπου 200.000… μουσουλμάνους τα τελευταία 2 χρόνια!) οι πανικόβλητες (και ύποπτες…) σκέψεις για περιορισμό της δημοκρατίας εν ονόματι της ασφάλειας, οι ηττοπαθείς ιδέες για “περίκλειστη” Ευρώπη, πολύ σύντομα θ” αποδειχθούν μπούμερανγκ. Δεν αντιμετωπίζονται έτσι φανατικοί δολοφόνοι που δεν νοιάζονται για την ίδια τους την ζωή. Και η αφυδάτωση, μέχρι πλήρους αποξήρανσης, της ελευθερίας, των δημοκρατικών κεκτημένων, του διαφωτιστικού πνεύματος που άνθισε στην Ευρώπη, αναμφίβολα μετά τον αρχικό φόβο, θα δημιουργήσει “εντός της” και αντάρτες-αρνητές του νέου πλέον “τρόπου ζωής” της. Κι” εδώ τα πρόδρομα σημάδια υπάρχουν: οι χιλιάδες καλοζωισμένοι ευρωπαϊκής κουλτούρας και ιθαγένειας νέοι που ασπάζονται το Ισλάμ και εντάσσονται στις ορδές τους ISIS… Όταν δεν σε φοβίζει το τέρας, σημαίνει ότι έχεις αρχίσει να του μοιάζεις!

Αυτός ο πόλεμος, πέρα από το ότι πρέπει πάση θυσία να κερδηθεί, μπορεί και πρέπει ν’ αποτελέσει και την αφορμή ν’ αλλάξει νοοτροπία και συμπεριφορά η Δύση- με πρώτη την ηγέτιδα της Ευρώπη! Να εκσυγχρονίσει τις αρχές της. Οι οποίες από ανθρωπιστικές και πνευματικές αξίες, ευτελίστηκαν από τους σύγχρονους μικρούς και ασήμαντους ηγέτες της σε… ρομαντικό φεντεραλισμό και μονεταριστική διαχείριση μνημονίων και άτεγκτης λιτότητας…

**** Αναδημοσίευση από το iefimerida.gr ****