Ειδησεογραφικό site

Οι μαγκιές, ο τσαμπουκάς και οι συλλογικές φαντασιώσεις

40

Του Αβέρκιου Λουδάρου*

Και ξαφνικά εγένετο φως. Φως αναστάσιμο. Ο νεοέλληνας αναγεννήθηκε από τις στάχτες του και ξαναβρήκε τον εαυτό του. Δεν ελέγετο ευρέως την τελευταία πενταετία ότι ο Έλληνας λόγω της οικονομικής κρίσης έχασε τον εαυτό του, το κέφι και το χαμόγελό του, την αισιοδοξία του; Ε, λοιπόν, τα ξαναβρήκε όλα αυτά τα χαμένα. Μέσα σε μία μόνο στιγμή.

Πώς έγινε το θαύμα αυτό που έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια των Ευρωπαίων, οι οποίοι ως ορθολογικοί άνθρωποι δεν πολυπιστεύουν στα θαύματα; Έγινε με την κλασική νεοελληνική μέθοδο, την επίδειξη τσαμπουκά και μαγκιάς. Τόσο απλά.

Υπουργοί που θυμίζουν αναιδή μειράκια με τα χέρια στις τσέπες και τα πουκάμισα να κρέμονται όρμησαν ως ταύροι εν υαλοπωλείω και τον εχθρό μπορεί να μην τον κατατρόμαξαν, αλλά έκαναν το θαύμα: Ανέστησαν τους νεοέλληνες που νιώθουν νικητές κι ας μην έχουν κερδίσει τίποτα. Κι ας κινδυνεύουν να χάσουν πολύ περισσότερα από όσα μέχρι σήμερα έχουν χάσει.

Για μας ανάσταση είναι η ικανοποίηση της συλλογικής φαντασίωσης ότι είμαστε ατρόμητοι, πανίσχυροι και παίζουμε τα νταούλια στον ρυθμό που θέλουμε για να χορεύει η Ευρώπη, που εξαρτάται από τη δική μας βούληση. Και βούλησή μας μπορεί να είναι ακόμη και το να εκβιάσουμε τους εταίρους και δανειστές μας με το «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» με το οποίο έχουμε γαλουχηθεί. Οι τσαμπουκάδες και οι μαγκιές είναι η ραχοκοκαλιά της νοοτροπίας μας που διαιωνίζει τον μεγαλοϊδεατισμό μας. Και είναι τέτοιος ο μεγαλοϊδεατισμός μας που για να δείχνουμε ξεχωριστοί κόβουμε ένα «νι» από το «Γιάννης».

Η μαγκιά του εκλογικού αποτελέσματος της 25ης Ιανουαρίου 2015 έχει συντελεστεί κι ας υπάρχει ακόμη η τρόικα, κι ας μην έχουμε ακόμη διαγράψει το χρέος, κι ας μην περνάνε οι (ανεδαφικές) προτάσεις μας. Μας αρκεί που έχουμε υπουργούς-σταρ με τα χέρια στις τσέπες, ανέμελο ντύσιμο και άκομψους τρόπους απέναντι στους συνομιλητές τους που συμπτωματικά είναι οι δανειστές, κατά συνέπεια και δυνάστες μας.

Αυτές οι συμπεριφορές θυμίζουν το ανέκδοτο με τον λαγό που καμαρώνοντας έλεγε και ξανάλεγε στα ζώα ότι πηδούσε το λιοντάρι. Ενίοτε όμως η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε ο λαγός στους περιπάτους του να συναντήσει το λιοντάρι. Τι μπορεί να του πει τότε; Ότι λέμε και καμία μαλακία να περνάει η ώρα;

*Ο Αβέρκιος Λουδάρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «άκου νεοέλληνα – οι αιτίες που μας οδήγησαν στην παρακμή και τη μεγάλη ύφεση»

Τα σχόλια είναι κλειστά.