Οι εχθροί του λαού…

Του Θοδωρή Καλούδη

«Εμπόδιο στην ανάπτυξη παραμένει η ρευστότητα» διατυμπανίζουν τα πρωτοσέλιδα, αναφερόμενα στις διαπιστώσεις της, υπό τον κ. Χορστ Ράϊχενμπαχ, Ομάδας Δράσης για την Ελλάδα.

Η έβδομη έκθεση δραστηριοτήτων της περίφημης Task Force, αν και γενικά αναφέρει ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν αρχίσει να αποδίδουν, περιγράφει με μελανά χρώματα την εξέλιξη των χορηγήσεων προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τα διαρθρωτικά ταμεία, οι οποίες φθάνουν μετά βίας στα 463 εκατ. Ευρώ, όταν το σύνολο των υπό διάθεση πόρων ανέρχεται στα 3.026 δις ευρώ. «Υπάρχουν σημαντικές δυνατότητες για την ενίσχυση της ρευστότητας, οι οποίες δεν αξιοποιούνται επαρκώς» υποστηρίζουν κύκλοι της Task Force.

Και προφανώς η σπόντα αυτή αφορά  στην  υστέρηση σε πολιτική αποτελεσματικότητα, την έλλειψη ικανοτήτων των μηχανισμών και την ανευθυνότητα όσων χειρίζονται τόσο κρίσιμα θέματα.

Όσο όμως η χώρα εξακολουθεί να χάνει ευκαιρίες ανάπτυξης, άλλο τόσο εκμηδενίζει κάθε προσπάθεια των μικρομεσαίων να επιβιώσουν της κρίσης. Χιλιάδες μικρές και μεσαίες κυρίως επιχειρήσεις στενάζουν στον βραχνά ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων προς τα Ταμεία και το Δημόσιο. Χιλιάδες οικογενειάρχες, μαγαζάτορες, μικροί επιχειρηματίες και επαγγελματίες, ζουν καθημερινά τον εφιάλτη της κατάσχεσης ή της φυλάκισης. Και τα πρόστιμα πέφτουν βροχή. Και οι οφειλές πολλαπλασιάζονται. Και το κράτος μοιάζει στα μάτια πολλών ως «εχθρός του λαού»…

Δεν σταμάτησαν οι άνθρωποι αυτοί να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους από άποψη. Όταν τους χτύπησε η κρίση κατακέφαλα, όταν διαλύθηκε η αγορά, όταν άρχισε να ψυχορραγεί το λιανεμπόριο, είχαν να επιλέξουν με οδύνη το «πολυτιμότερο αγαθό»: Να ζήσει η οικογένειά τους και οι οικογένειες των εργαζομένων στις δουλειές τους. Και έτσι άφησαν τα χρέη στο δημόσιο και τα Ταμεία να μεγαλώνουν και να πολλαπλασιάζονται από ένα αδηφάγο δημόσιο που, όταν του χρωστάς, σου ρίχνει τόκους και πανωτόκια και, όταν σου χρωστάει, σφυρίζει αδιάφορα.

Και τώρα εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας κλαίνε τη μοίρα τους και κοιτούν με άδειο βλέμμα το βιός τους να εξαφανίζεται και την οικογένειά τους να υποβαθμίζει τη ζωή της έως εκεί που δεν παίρνει. Και αν κάποιοι «αριστεροί» φίλοι μου πουν «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε», μπορώ άνετα να τους απαντήσω: «Όχι, είναι οι ηλίθιοι του καπιταλισμού». Τα ανθρωπάκια που δεν μπορούν να χωρίσουν δυό γαϊδάρων άχυρα. Οι ανεπάγγελτοι που κρίνουν τις τύχες μας. Οι ηγέτες  που δεν μπορούν να σηκώσουν το ανάστημά τους στις έξωθεν πιέσεις και να πείσουν για το αυτονόητο: Για να δουλέψει το μηχανάκι της οικονομίας, για να βγείς από τα αδιέξοδα,  χρειάζονται οι άνθρωποι της αγοράς. Όταν τους κρατάς- σε τάγματα και σε στρατιές- στον προθάλαμο του εισαγγελέα, όταν τους έχεις να κυκλοφορούν με μια θηλιά στο λαιμό, τότε μην περιμένεις θαύματα. Αυτά μας τελείωσαν.  Γιατί και τους θαυματοποιούς τους πήραμε χαμπάρι…

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr