Να σωθούμε ναι, αλλά από ποιους;

Του Βασίλη Στεφανακίδη

Επί τέσσερα χρόνια έχουν χυθεί τόνοι μελανιού και έχουν γίνει δημόσιες συζητήσεις εκατομμυρίων ωρών για να αναλυθούν τα αίτια, οι συνέπειες και οι ενδεχόμενες λύσεις για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας.
Λίγες έως ελάχιστες, όμως, κατά την άποψή μου καταφέρνουν να ξεφύγουν από έναν ιδιότυπο μανιχαϊσμό μεταξύ καλών και κακών, αθώων και ενόχων, οικονομικών ιμπεριαλιστών και φτωχών χωρών, σπάταλων και νοικοκύρηδων, τεμπέληδων και εργατικών κ.λπ.

Λίγες είναι οι φορές που άκουσα την άποψη πως η οικονομική χρεοκοπία είναι το αποτέλεσμα της πολύχρονης κατάρρευσης της ηθικής, σε βαθμό που πλέον δεν ξεχωρίζει το καλό από το κακό και κατά συνέπεια δεν τιμωρείται όπως θα έπρεπε το κακό, ούτε επιβραβεύεται το καλό.
Η πηγή με άλλα λόγια όλων των δεινών που έπεσαν στους ώμους μας τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την οικονομική χρεοκοπία, βρίσκεται στη βαθιά ηθική κρίση και την κρίση αξιών, όπου μάγκας είναι αυτός που κλέβει το κράτος και τους διπλανούς και κορόιδο αυτός που επιμένει, παρά τα όσα βλέπει να γίνονται γύρω του, στην πιστή τήρηση των νόμων και των κανόνων που επιβάλλει το κράτος, όσο άδικοι κι αν είναι αυτοί. Και μάλιστα αυτή η δεύτερη κατηγορία πολιτών όλο και μειώνεται, καθώς αυξάνονται οι απηυδισμένοι και προσχωρούν στη μεγάλη κατηγορία των ανήθικων που προσπαθούν να κλέψουν το κράτος, να παρανομήσουν, να αυθαιρετήσουν, έχοντας μάλιστα την πεποίθηση πως ένα τέτοιο διαλυμένο, άχρηστο και αναποτελεσματικό κράτος σιγά μην τους πιάσει. Κι αν τους πιάσει, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση, όλο και κάποια ρύθμιση θα έχει μεσολαβήσει που θα δίνει χάρη στις όποιες παραβατικές ενέργειες!

Γιατί να πληρώσω τους φόρους, σκέφτονται πολλοί, όταν το κράτος έχει ανεξόφλητες ληξιπρόθεσμες οφειλές από φυσικά πρόσωπα και εταιρείες πάνω από 70 δισ. και τώρα ακόμα και η τρόικα παραδέχεται ότι αυτά δεν είναι δυνατόν να εισπραχθούν – άρα καλύτερα τα 60 δισ. να σβηστούν και να εξεταστούν μόνο εκείνα τα χρέη που έχουν ενδείξεις εισπραξιμότητας.
Επειδή λοιπόν πάντα πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι, αυτοί απαλλάσσονται από τις συνέπειες της φοροκλοπής τους και ουδείς πλέον θα αναρωτηθεί μα επιτέλους αυτά τα δεκάδες δισ. τι έγιναν; Ανοιξε η γη και τα κατάπιε; Εκτός κι αν είναι εικονικοί οι αριθμοί και τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών. Εν τοιαύτη περιπτώσει, αυτό το κράτος πρέπει κάποτε να απολογηθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του και να πάψει να κομπορρημονεί για τα υπέρογκα πρόστιμα που επιβάλλει και τα οποία στην ουσία δεν είναι δυνατόν να εισπράξει – όχι μόνο τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις αλλά εντέλει ούτε και τους «νόμιμους» φόρους. Αλλωστε αυτό που μετράει είναι πόσα βάζει στο ταμείο και όχι πόσα προσθέτει στα τεφτέρια.

Η γενεσιουργός αιτία της κρίσης αξιών και ηθικής είναι βέβαια το πολιτικό σύστημα της χώρας, ανεξαρτήτου ιδεολογικής ταυτότητας, που ανέχεται και ίσως υποβοηθά με τη στάση του την παρανομία και την παραβατικότητα των πολιτών σε όλα τα επίπεδα. Επιτρέπει τη γενική αυθαιρεσία από την οικοδόμηση μέχρι την καταπάτηση, τη φοροκλοπή, το βόλεμα και τη δοσοληψία και στο τέλος, επειδή έχει διαμορφωθεί μια χρόνια κατάσταση, την αποδέχεται ως πραγματικότητα και με μια γενική νομική διευθέτηση έρχεται να αμνηστεύσει τους παραβάτες και να τους νομιμοποιήσει έναντι ενός μικρού ποσού και ενίοτε ούτε αυτό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι στη χώρα μας τα όργανα της τάξης και της εφαρμογής των νόμων στη συνείδηση των πολιτών, είτε είναι αριστεροί, κεντρώοι ή δεξιοί, είναι όργανα καταστολής!

Αλήθεια, καταστολή από τι; Από την παρανομία και την καταπάτηση των νόμων, καθώς το σύνθημα, «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» υπερτερεί όλων των άλλων νόμων; Εν κατακλείδι, όσα μνημόνια κι αν μας επιβάλουν, όσα χρέη κι αν μας κουρέψουν, όσα χαράτσια κι αν μας φορτώσουν, δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουμε ως χώρα αν πρώτα δεν αλλάξουμε νοοτροπία εμείς οι ίδιοι οι πολίτες και δεν προβληματιστούμε αν όντως αξίζουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και οικονομικά άνετοι μέσα σε αυτή τη γενική ανηθικότητα και την κατάπτωση των αξιών.

Αναδημοσίευση από protothema.gr