Ειδησεογραφικό site

Ναταλία Δραγούμη στο «Καρφί»: Ο κόσμος πλέον αναζητά το γέλιο

128

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

«Δεν σκοπεύω να κάνω ποτέ σκόντο στην εκπαίδευση των παιδιών μου. Θέλω να έχουν τα καλύτερα εφόδια στην αυριανή τους ζωή» δηλώνει στο «Καρφί» η ηθοποιός Ναταλία Δραγούμη, τονίζοντας ότι αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνουν και υπερβολές. Θα μεγαλώσουν όπως και εγώ, μας λέει χαρακτηριστικά, άνετα μεν, με μέτρο δε!

 

Σε γνωρίσαμε ως ηθοποιό και πριν από λίγο καιρό σε μάθαμε και ως συγγραφέα και μάλιστα μέσα από ένα βιβλίο μαγειρικής. Πώς προέκυψε αυτό;

 

Καταρχήν δεν είναι δυνατόν ως μητέρα δύο παιδιών να μην ξέρω από μαγειρική. Μου αρέσει να μαγειρεύω, γιατί πάνω απ’ όλα με ξεκουράζει.  Το πιο σημαντικό, όμως, για μένα είναι ότι δεν βολεύομαι, δηλαδή ψάχνω συνταγές που είναι γευστικές και συνάμα υγιεινές. Για το βιβλίο μου «Μαγειρεύοντας με την κόρη μου» όλα ξεκίνησαν, όπως καταλαβαίνετε, από την κουζίνα μου. Η κουζίνα, εκτός από σημείο συνάντησης της οικογένειας, είναι και χώρος επικοινωνίας. Με την κόρη μου, την Κλειώ, μας αρέσει να συναντιόμαστε εκεί που μαγειρεύουμε, να αυτοσχεδιάζουμε, να μιλάμε, να τσακωνόμαστε, να γελάμε… Κάπως έτσι, λοιπόν, προέκυψε και αυτό το βιβλίο: μια συλλογή συνταγών που φτιάχνουμε στο σπίτι τόσα χρόνια, συγκεντρωμένες από συγγενείς, φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Μια πρόταση ιδεών με τις διατροφικές συνήθειες της παιδικής μου ηλικίας και της οικογένειάς μου σήμερα.

 

Εκτός από την Κλειώ έχεις και τον Φίλιππο. Σκεπτόμενη τη ζωή τους, σε τι δεν κάνεις σκόντο;

 

Δεν έχω κάνει και δεν σκοπεύω να κάνω σκόντο στην εκπαίδευσή τους. Θέλω να έχουν τα καλύτερα εφόδια στη ζωή τους. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι θα γίνουν και υπερβολές. Το σίγουρο είναι ότι δεν στερούνται κάτι. Όπως μεγάλωσα εγώ, μεγαλώνουν και τα παιδιά μου… άνετα και με μέτρο σε όλα. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι τέτοιες εποχές είναι υπερβολή να στέλνω τα παιδιά μου σε ιδιωτικό σχολείο. Δεν το βλέπω έτσι. Ξέρουμε όλοι μας ότι το δημόσιο σχολείο είναι ζαριά… Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου βγει.

 

Είναι γνωστή η αγάπη σου για τις μηχανές. Ποια ήταν η αντίδραση των γονιών σου όταν απέκτησες τα πρώτα κυβικά;

Μολονότι ξέρω να οδηγώ μηχανή από τα 12, απέκτησα δική μου μηχανή στα 18. Λίγοι το ξέρουν, αλλά η πρώτη μου μηχανή, ένα Suzuki 50άρι, ήταν δώρο του μπαμπά μου, που επίσης οδηγούσε μηχανή και συνεχίζει να οδηγά μέχρι σήμερα. Λίγο καιρό μετά, αφότου πήρα το δώρο μου, έπεισα τους γονείς μου ότι με τόσα λίγα κυβικά δεν μπορείς να «γκαζώσεις» και να αποφύγεις τον κίνδυνο. Έτσι βρέθηκα με 500 κυβικά… στα χέρια. Σήμερα οδηγώ μια BMW 650 κυβικών. Μου αρέσει η ευκολία που προσφέρει μια μηχανή, όταν θέλω να πάω γρήγορα στη δουλειά μου. Όμως τρέλες δεν κάνω, ώστε να βάζω σε κίνδυνο τη ζωή μου.

 

Αν η οικογένεια και οι μηχανές είναι οι δύο μεγάλες σου αγάπες, το παζλ συμπληρώνεται και με μια τρίτη;

Ναι, είναι ο αθλητισμός, ο οποίος είναι κομμάτι της ζωής μου. Ξεκίνησα από την ενόργανη στην ομάδα ΖΑΟΝ στην Κηφισιά. Μάλιστα, σε πανελλήνιο πρωτάθλημα είχαμε καταλάβει την τρίτη θέση. Σήμερα αθλούμαι σε indoor beach volley στο ΟΑΚΑ. Μου αρέσει που αυτή την αγάπη την έχουν υιοθετήσει και τα παιδιά μου, με την Κλειώ να κάνει κατά βάση καράτε και τον Φαίδωνα να μη χάνει τις προπονήσεις του στο ποδόσφαιρο, με το οποίο είναι πωρωμένος, αλλά και στο μπάσκετ.

 

Πώς τα προλαβαίνεις όλα;

Με τρέξιμο. Πιστεύω ότι δεν θα τα κατάφερνα, αν δεν είχα αυτή τη χημεία που έχω με τον άνδρα μου. Είμαστε όλη η οικογένεια μια γροθιά. Όταν λείπω σε περιοδεία, το όποιο κενό το υπερκαλύπτει αυτός. Είμαστε μαζί 13 χρόνια και ούτε μία στιγμή δεν έπαψε να με στηρίζει. Δεν θα με ακολουθήσει στην περιοδεία, γιατί έχει τις δικές του υποχρεώσεις ως αρχιτέκτονας, όμως ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί στο πλάι μου.

Τελικά υπάρχει συνταγή για έναν ευτυχισμένο γάμο;

Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή, αυτό που ξέρω είναι ότι η αγάπη είναι το παν και για να αντέξει ένας γάμος στο πέρασμα των χρόνων, πρέπει να ποθείς τον άλλο με όλο σου το είναι. Να θέλεις να τον αγκαλιάσεις, να ονειρεύεσαι την αγκαλιά του και αυτό να μη σβήνει ποτέ.

 

Ας έρθουμε, όμως, και στα επαγγελματικά σου. Η κρίση άφησε και αφήνει πολλούς συναδέλφους σου απλήρωτους. Σου έχει συμβεί εσένα αυτό;

Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν μου έχει τύχει. Με όλους τους παραγωγούς που έχω συνεργαστεί, είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο, κράτησαν το λόγο τους και τήρησαν στο ακέραιο την οικονομική μας συμφωνία. Πάντως, επειδή τα κρούσματα της απλήρωτης εργασίας έχουν πολλαπλασιαστεί στο χώρο μου, το έχω σκεφτεί πολλές φορές και καταλήγω στο εξής: χίλιες φορές να μη δουλέψω, παρά να δουλεύω και στο τέλος να μην πληρωθώ.

 

Οι εποχές που ένας ηθοποιός αμειβόταν αδρά τελείωσαν;

Πιστεύω ότι έφυγαν άπαξ διά παντός για όλους μας. Τα δεδομένα, όπως συμβαίνει και σε όλους τους κλάδους, έχουν αλλάξει. Οι μισθοί πλέον έχουν μειωθεί σημαντικά και οι νέοι που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί καλό είναι να το σκεφτούν καλύτερα πριν κάνουν το βήμα. Όχι μόνο γιατί τα χρήματα είναι λίγα, αλλά και επειδή τα νέα έργα που βγαίνουν είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση είναι λιγότερα σε αριθμό, απ’ ό,τι ίσχυε πριν από μερικά χρόνια.

Όσον αφορά τους παλιούς ηθοποιούς, στους οποίους συγκαταλέγω και τον εαυτό μου, πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν δεν κολλάμε στο παρελθόν.

 

Τελικά κωμική ή δραματική ηθοποιός;

Σίγουρα το δεύτερο… Όχι επειδή εγώ το επέλεξα αλλά επειδή έτσι ήταν οι ρόλοι που έφτασαν στα χέρια μου. Το σίγουρο είναι ότι και εξαιτίας της κρίσης τα δραματικά έργα που παίζονται σήμερα ή ετοιμάζονται για τη νέα σεζόν είναι αρκετά λιγότερα από τις κωμωδίες. Και αυτό ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που ο κόσμος ιδίως τα τελευταία χρόνια αναζητά να γελάσει και όχι να κλάψει. Πάντως, εμένα μου αρέσει περισσότερο να κλαίω και ως ηθοποιός αλλά και ως θεατής.

Τα σχόλια είναι κλειστά.