Μικρά κόμματα, ζαλισμένοι πολίτες…

Του Θοδωρή Καλούδη

Αν η δημοσκόπηση της Metron Analysis για τα “Παραπολιτικά” καταγράφει ορθώς τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, τότε βρισκόμαστε στο μεγαλύτερο πολιτικό αδιέξοδο που γνώρισε μεταπολιτευτικά ο τόπος.

– Περισσότεροι από 8 στους 10 ´Ελληνες (το 84%) θέλουν “ανατροπή του πολιτικού συστήματος”. Και προφανώς ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την ανατροπη, αφού σχεδόν όλοι ψηφίζουν συστημικά…

– Το κύριο κυβερνητικό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, στηρίζεται μόνο από 2 στους 10 πολίτες, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί εαυτόν “κυβέρνηση εν αναμονή” δεν είναι αποδεκτός από πολύ περισσότερους ( 23% – 20,4% στις αυθόρμητες απαντήσεις )

– Τα υπόλοιπα κόμματα κινούνται μεταξύ 3 και 5,6%.

Η δημοσκόπηση αναδεικνύει μια πραγματικότητα αδιέξοδης πορείας ενός πολιτικού συστήματος που έμεινε από οξυγόνο. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και πολύ διαφορετικό από την εικόνα που μας δίνει καθημερινά η τηλεόραση και το πολιτικό ραδιόφωνο. Εκεί δημοσιογράφοι και “αναλυτές” ασχολούνται με πάθος για πρόσωπα και μικροπολιτικές που δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες και δεν αφορούν στο μέλλον της χώρας. Μας έχουν απασχολήσει λ.χ. εκατοντάδες ώρες για το αν θα πάει ο Φώτης Κουβέλης πρόεδρος Δημοκρατίας. Και ο κύριος αυτός απλώς “δεν υπάρχει”. ´Οπως “δεν υπάρχουν” -γιατι δεν σημαίνουν τίποτα για την εθνική προοπτική- και διάφοροι άλλοι, καριερίστες, συνταξιούχοι και κοσμικές κυρίες που συζητιούνται για την Προεδρία της Δημοκρατίας στα πολιτικοδημοσιογραφικά σαλόνια σε ένα παιχνίδι πολιτικής σκοπιμότητας ( “εσείς θα αποδεχόσασταν τη θέση;” – “δεν μου έχει προταθεί, αλλά για το καλό του τόπου …”).

Ενώ στην πραγματική ζωή “ο κόσμος χάνεται”, στον πολιτικομηντιακό μικρόκοσμο μικροί πολιτικοί καλούνται να μας εξηγήσουν τα ανεξήγητα, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, όταν εκπροσωπούν κόμματα που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στα όρια του στατιστικού λάθους. ´Ενας ολόκληρος πολιτικός κόσμος ζει στον… κόσμο του. Πρόκειται για το κλάμπ του θεαθήναι. Συζητά με πάθος “για το οποίον” στα καφέ του Κολωνακίου, χαιρετά στο δρόμο, με μεγαλοπρέπεια, “φίλους” και “γνωστους” ( “Ω, τι κάνεις αγαπητε; Χαιρετισμούς στην κυρία”) διαπραγματεύεται εκτός Βουλής νομοσχέδια και τροπολογίες, τσακώνεται σε “φιλικά ματς” στα κανάλια ή τρώει τις σάρκες του σε δημόσιες αντιπαραθέσεις, νομίζει ότι κυβερνά ή ότι θα κυβερνήσει σε λίγο… Και τρώει συνολικά πόρτα από τον “κοσμακη” που δίνει καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης μεταξύ ανεργίας, εφορίας, ληξιπρόθεσμων οφειλών και κάθε λογής ηλίθιων μέτρων. Και αν γυρίσετε τα καφενεία θα δείτε πως γράφει στα παλιά του τα παπούτσια κόμματα, πολιτικούς και πολιτικάντηδες… Γιατί “δεν μασάει” από “success stories”. Και δεν εμπιστεύεται λαϊκίστικες, αόριστες κι ανέξοδες υποσχέσεις, γιατί έχει ξαναδεί το έργο. Ο κόσμος αυτός παραπατάει στους δρόμους. Και παραμιλάει στα γκάλοπ. Δείχνει να μην έχει το κουράγιο να εμπιστευτεί.

Γιατί τι άλλο να σημαίνει το γεγονός ότι μέσα σε τέτοια κρίση δεν αναδείχτηκε – όπως αρκετές φορές στο παρελθον, το 1963, το 1974, το 1981 – ο μεγάλος φορέας ή το μεγάλο ρεύμα της αλλαγής; Γιατι τι άλλο να σημαίνει αυτό το ζαλισμένο 84% που ζητά “πολιτική ανατροπή” και στη συνέχεια “δεν ξέρει, δεν απαντά” ή δηλώνει ψηφοφόρος του κατακερματισμένου συστήματος της συμφοράς;

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr