Μέμος Μπεγνής στο «Κ»: Οι πολιτικοί να πάνε ολοι στο σπίτι τους

Της Πέννυς Κροντηρά

«Να υπάρξει επιτέλους κάτι καινούριο για να αποδοθεί δικαιοσύνη σε αυτούς που έχουν κατακλέψει τον κόπο και τα χρήματα του κόσμου και έχουν κατακρεουργήσει την αξιοπρέπειά μας» δηλώνει ο αναμφίβολα ταλαντούχος ηθοποιός και μουσικός Μέμος Μπεγνής. Ο Μέμος Μπεγνής, o οποίος έχει χαρακτηριστεί ζεν πρεμιέ από το κοινό, ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική από τα πέντε έτη του ως πιανίστας και πήρε το δίπλωμα του πιάνου στα δεκαοχτώ του, οπότε και έφυγε για μεταπτυχιακά στη Ρώμη. Εκεί έκανε μουσική και θέατρο και γυρίζοντας η πρώτη του δουλειά στο θέατρο ήταν οι «Τρωάδες» του Μιχάλη Κακογιάννη και στην τηλεόραση «Οι θειοσεβούμενοι» στο Star, όταν το Star τότε έκανε ελληνικό πρόγραμμα. Έπειτα ήρθαν δουλειές στο θέατρο και την τηλεόραση. Φέτος τον παρακολουθούμε από τους δέκτες μας στην καθημερινή σειρά του Mega «Το δαχτυλίδι της φωτιάς».

Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με τον χώρο της τέχνης;

Όταν αντικατέστησα μια φίλη που έπαιζε πιάνο στο φουαγιέ του θεάτρου Δανδουλάκη, λόγω πυρετού, γνωρίστηκα με την Κάτια Δανδουλάκη και, επειδή εκείνη την περίοδο έψαχναν πιανίστα για το «Masterclass» –παράσταση σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, όπου η κ. Δανδουλάκη θα υποδυόταν τη Μαρία Κάλας–, με προσέλαβαν. Έτσι άρχισε η πορεία μου στο θέατρο και έπειτα στην τηλεόραση.

Τι σημαίνει για εσένα η τέχνη της υποκριτικής;

Ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή μου. Για μένα είναι ψυχοθεραπεία. Είναι εκτόνωση. Είναι έρωτας. Πάντα ήμουν πολύ δειλό και συνεσταλμένο παιδί. Χωρίς αυτοπεποίθηση και θάρρος. Η υποκριτική με έκανε να τα ξεπεράσω όλα αυτά και να πατήσω γερά στα πόδια μου.

Η μεγάλη σου αγάπη τελικά είναι η μουσική ή η υποκριτική;

Είναι και τα δύο. Για μένα είναι το ένα συνέχεια του άλλου. Είναι και τα δύο τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές μορφές τέχνης. Μορφές έκφρασης. Πηγές ζωής και πνευματικής τροφής.

Θυμάσαι κάποια συμβουλή που σου έδωσε ένας άνθρωπος του χώρου και η οπποία σε ακολουθεί μέχρι σήμερα στη ζωή σου;

Να είσαι ο εαυτός σου σε ό,τι κι αν κάνεις. Μην κάνεις ποτέ εκπτώσεις στη ζωή σου και μην αλλοιώνεσαι για κανέναν.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που είναι «απωθημένο» σου και θέλεις να ενσαρκώσεις στο μέλλον;

Δεν έχω απωθημένα σε ρόλους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω παίξει τα πάντα φυσικά. Μια κρυφή μου επιθυμία όμως είναι να παίξω τον Τζο στο μιούζικαλ «Sunset Boulevard».

Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια για τη σεζόν;

Προς το παρόν πηγαινοέρχομαι στη Θεσσαλονίκη, Εκεί, κάθε Παρασκευή και Σάββατο μέχρι τις 21/11, κάνουμε ένα μουσικό σόου με τους Δελαπόρτα, Πετράκη, Κωνσταντίνα και Σιαμάντα, που ονομάζεται «ευτυχείτε». Είναι ένα σόου με τραγούδια από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης των δεκαετιών ’60 και ’70. Από τον Ιανουάριο αρχίζω πρόβες στο Badminton για το μιούζικαλ «Sweet Charity», με τους Σμαράγδα Καρύδη, Σταύρο Ζαλμά, Ντορέττα Παπαδημητρίου και Νάντια Μπουλέ.

Πώς θα χαρακτήριζες τον ήρωα που υποδύεσαι στο σίριαλ του Mega «Το δαχτυλίδι της φωτιάς»;

Κατεστραμμένο ψυχολογικά. Ένα παιδί, έρμαιο του πατέρα του, με πολλά σύνδρομα, με πλήρη άγνοια του παρελθόντος του, που όμως αρχίζει να ισορροπεί όταν ερωτεύεται τη Μαρίνα και γυρίζει στις ρίζες του για να ανακαλύψει το παρελθόν του.

Μπορείς να μας αποκαλύψεις κάποια εξέλιξη; Τι έχουν οι τηλεθεατές να περιμένουν;

Όλοι με λένε κακό στο σίριαλ. Ότι είμαι κακός σαν χαρακτήρας. Αυτό που σίγουρα θα γίνει στην πορεία είναι αυτός ο ήρωας να μαλακώσει από τη στιγμή που ερωτεύεται και βρίσκει τις ρίζες και τις ισορροπίες του.

Αν έθετες μια δύσκολη ερώτηση στον εαυτό σου, ποια θα ήταν; Και τι απάντηση θα έδινες;

Γιατί είσαι τόσο αθώος με τους ανθρώπους και ενθουσιάζεσαι μαζί τους χωρίς να τους γνωρίζεις; Η απάντηση είναι απλή. Είμαι απλώς καλοπροαίρετος. Αυτό πολλές φορές μεταφράζεται σε «αφελής». Αλλά δεν θέλω ποτέ να πιστέψω πως οι άνθρωποι είναι κακοί και πονηροί. Δε θα πάψω ποτέ να ελπίζω πως υπάρχουν ακόμα ανιδιοτελείς άνθρωποι…

Ποιο ρόλο παίζει στη ζωή σου ο έρωτας;

Ίσως τον σημαντικότερο. Μου αρέσει να είμαι ερωτευμένος. Όχι μόνο με ανθρώπους. Αλλά και με αυτό που κάνω. Με τη φύση. Με τα ζώα. Χωρίς έρωτα –με την πραγματική έννοια της λέξης που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες– δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχει δημιουργία.

Ένα μήνυμα που στέλνεις στους αναγνώστες της εφημερίδας;

Υπομονή. Τίποτε άλλο. Όλοι αυτό κάνουμε. Όταν η αισιοδοξία αποτελέσει κοινό στόχο και ενέργεια, τα πράγματα θα αλλάξουν. Στόχος τους είναι να μας αποδεκατίσουν. Αν δεν λυγίσουμε, δεν θα το καταφέρουν ποτέ.

Θεωρείς ότι οι άνθρωποι λόγω των καταστάσεων που βιώνουμε ως χώρα έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους; Το εφήμερο έχει υποκαταστήσει τα πιο βαθιά συναισθήματα;

Αυτό σίγουρα συμβαίνει. Πάντα υπήρχε δυστυχώς, Κι αυτό είναι απόρροια του υπερκαταναλωτισμού που έχει συνέπεια τον εγωκεντρισμό. Εγώ, Εγώ, Εγώ. Θέλω, Θέλω, Θέλω. Τώρα, Τώρα, Τώρα. Φυσικά και όλο αυτό απομακρύνει τους ανθρώπους. Η κρίση λοιπόν, που δεν είναι μόνο οικονομική, εκτός από τα τόσα κακά που έχει κάνει, έχει κάνει και ένα καλό. Δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να ενωθούν και να παλέψουν για το κοινό τους συμφέρον.

Πώς βλέπεις την τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας εν μέσω οικονομικής κρίσης; Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον ή σε αγχώνει κάτι;

Βιώνουμε ένα τεράστιο ψέμα. Μια πλασματική κρίση, μια εγκληματική κατάσταση επίπλαστη, που σκοπό έχει να αποδεκατίσει τον άνθρωπο και ό,τι έχει κατακτηθεί τόσα χρόνια με κόπο και αίμα. Η Ελλάδα μας αλλά και οι άλλες χώρες είναι στα χέρια προδοτών και ψευτών. Ανθρώπων που έπαιξαν με την εμπιστοσύνη μας και την ελπίδα μας. Εγώ ως άνθρωπος είμαι πάντα αισιόδοξος. Πιστεύω πως, όταν πιάνει κάτι πάτο, η μόνη διέξοδος είναι προς τα πάνω. Ελπίζω λοιπόν να έχουμε πιάσει αυτόν τον περιβόητο πάτο και να αρχίσουμε την άνοδο επιτέλους.

Αν μπορούσες να πεις ή να ζητήσεις κάτι προς τους πολιτικούς, τι θα ήταν αυτό;

Να πάνε όλοι σπίτι τους. Είναι ψεύτες, προδότες και αλήτες. Και να υπάρξει επιτέλους κάτι καινούριο για να αποδοθεί δικαιοσύνη σε αυτούς που έχουν κατακλέψει τον κόπο και τα χρήματα του κόσμου και έχουν κατακρεουργήσει την αξιοπρέπειά μας.