Ειδησεογραφικό site

Κριτική κινηματογράφου: Ο «αιώνιος» Γούντι Άλεν

41

Του Νέστορα Πουλάκου*

80 χρόνων κιόλας. 45η ταινία του ως σκηνοθέτης. Σταθερά, μία κάθε χρόνο πλέον, την τελευταία τόσο δημιουργική εικοσαετία του. Κι ως είθισται εδώ στη χώρα μας, το καλοκαίρι τελειώνει και η νέα «σχολική» σεζόν μπαίνει βλέποντας μια ταινία του Γούντι Άλεν.

Ο «Παράλογος άνθρωπος» δεν ξεφεύγει από τα συνήθη θεματικά μοτίβα του, ούτε όμως και θα εκπλήξει τον σινεφίλ θεατή. Λογικό από τη μία, καθότι αυτή η μαζική παραγωγή ταινιών για το φιλοθεάμον κοινό -λαϊκές ταινίες με intellectual υπόβαθρο και προσέγγιση- δεν μπορεί να αποδίδουν τα μέγιστα και κάθε χρόνο.

Στην ιστορία που παρακολουθήσαμε, ο «λάιτ» μαθητής του Μπέργκμαν, ο Γούντι Άλεν δηλαδή, ανακατεύει και πάλι στο ίδιο καζάνι Ντοστογέφσκι περί ηθικού βάρους στις πράξεις και στη στάση ζωής μας. Σαμπρόλ σχετικά με την πρωτότυπη αστυνομική ιδέα της ιστορίας. Χίτσκοκ για το σασπένς μέχρι και την τελευταία στιγμή, το έσχατο λεπτό του έργου.

Ο ήρωας που υποδύεται αψεγάδιαστα ο Χόακιν Φοίνιξ είναι ένας μεσήλικας καθηγητής Φιλοσοφίας με δυνατή φήμη: μέθυσος, γυναικάς, γοητευτικός, «φιλόσοφος» με όλη τη σημασία της λέξης, καταθλιπτικός πλέον για πολλούς λόγους αλλά μόνο μία αιτία, την βαρεμάρα του για τους πάντες και τα πάντα. Ο καθηγητής λοιπόν βρίσκει μια εποχιακή θέση σε θερινή πανεπιστήμιο της επαρχίας των Η.Π.Α. για να περιφέρει την ευφυΐα του.

Εκεί, που η φήμη του τον έχει προφτάσει, τον πολιορκούν δύο γυναίκες, στις οποίες ενδίδει για διαφορετικούς λόγους: μια μεσήλιξ, πολύ σέξι, σχεδόν αυτοκαταστροφική καθηγήτρια Χημείας, την οποία υποδύεται εξίσου εξαιρετικά η Πάρκερ Πόουζι. Και μια νεαρή φοιτήτρια του, που «μαγεύεται» από την αφεντιά του (εδώ η Έμα Στόουν γλυκιά, χαριτωμένη αλλά «χλιαρή»).

Όλα αλλάζουν όταν ο καθηγητής βρίσκει λόγο ύπαρξης στην «εξόντωση» ενός «κακού» δικαστή της περιοχής, όταν μαθαίνει εντελώς τυχαία μια ιστορία που τον «βγάζει έξω από τα ρούχα του». Από κει και ύστερα, επικεντρώνεται σε αυτό το γεγονός, παίρνοντας παράλληλα τα πάνω του σε όλα τα επίπεδα –κοινωνικότητας, σεξουαλικότητας, έρωτα, επαγγελματικότητας.

Με νουάρ στοιχεία αλά «Match Point» και «Όνειρο της Κασσάνδρας», ο Γούντι Άλεν αφήνει πίσω τις (πρόσφατες) ντελικάτες περατζάδες στη γαλλική επαρχία του 19ου αιώνα («Μαγεία στο σεληνόφως») και τις ξέφρενες βόλτες στη Ρώμη («Από τη Ρώμη με αγάπη»), ξαναπιάνοντας τα νοήματα που τον απασχολούν διαχρονικά στα έργα του: η τύχη, η ηθική, το «κακό» για το «καλό», η τιμωρία, η δικαίωση, το πάθος για την ίδια τη ζωή.

Βέβαια, ακόμη κι αν δεν εκπλαγείτε από το νέο (ανάλαφρο) φιλοσοφικό πόνημα του Αμερικανού κινηματογραφιστή, σίγουρα δεν θα δείτε κάποιον άγευστο μέσο όρο. Όλα όσα θα παρακολουθήσετε έχουν νόημα, μας κρατάνε με ενδιαφέρον μέχρι τέλους κι έχουν ένα νόημα, μιαν άκρη.

Άλλωστε, τελευταίο θερινό ραντεβού χωρίς Γούντι Άλεν γίνεται; Δεν γίνεται!

*Ο Νέστορας Πουλάκος είναι δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου, Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).

Τα σχόλια είναι κλειστά.