Η ώρα της εθνικής συνεννόησης

Της Φώφης Γεννηματά,

υποψήφιας στη Β’ Αθηνών του ΠΑΣΟΚ

Στο παρελθόν συνηθίζαμε να λέμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ότι αυτή είναι η κρισιμότερη από όλες. Αυτές οι εκλογές, οι εκλογές του 2015 δεν είναι όμως απλώς κρίσιμες. Είναι οριακές. Για την πατρίδα μας, για την κοινωνία μας, για τη δημοκρατία μας. Είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσουν ορόσημο για τους ιστορικούς του μέλλοντος, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμά τους.

Στις εκλογές αυτές θα κριθεί εάν ο λαϊκισμός και η δημαγωγία –αριστερής και δεξιάς απόχρωσης– έχουν κυριαρχήσει στην ελληνική πραγματικότητα. Εάν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ θα μονοπωλήσουν το εκλογικό ενδιαφέρον μέσα από το εμπόριο πόνου και φόβου στο οποίο επιδίδονται. Στις εκλογές αυτές θα κριθούν όλες οι θυσίες που έχουν κάνει οι Έλληνες και οι Ελληνίδες τα τελευταία πέντε αιματηρά χρόνια. Στις εκλογές αυτές θα κριθεί εάν θα γυρίσουμε το πρόσωπο οριστικά στον δολοφονικό αυταρχισμό και ναζισμό που εκφράζει η Χρυσή Αυγή ή εάν θα τη χρίσουμε πρωταγωνίστρια. Στις εκλογές αυτές, τέλος, κρίνεται το μέλλον της Προοδευτικής Παράταξης, αυτής που –ανεξάρτητα από τα όποια λάθη της– υπήρξε ο κύριος παράγοντας εκδημοκρατισμού της ελληνικής κοινωνίας, το σταθερό στήριγμα της μεσαίας τάξης και η μόνη δύναμη ρεαλισμού και ειλικρίνειας στα χρόνια της κρίσης.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Όχι ενωμένο και δυνατό δυστυχώς όπως στο παρελθόν. Υπεύθυνο όμως και σταθερό. Είναι η φωνή της λογικής που κατάφερε –με δυσανάλογο πολιτικό κόστος– να κρατήσει τη χώρα όρθια στη μεγαλύτερη μεταπολεμική τραγωδία της. Πλήγωσε τους πολίτες που στο παρελθόν είχε βοηθήσει να φτιάξουν τη ζωή τους. Όμως δεν τους εγκατέλειψε στις Σειρήνες των επαναστατικών ψευδαισθήσεων και των εθνικιστικών αλαλαγμών. Τους έδειξε τον μοναδικό δρόμο διάσωσης, πάλεψε να τον βελτιώσει όσο γινόταν μέσα σε μια δυσχερή πολιτική συγκυρία στην Ευρώπη, τους έδειξε το φως στην άκρη του τούνελ.

Από το σημείο αναφοράς της Μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος. Μας απείλησαν με κρεμάλες, μας είπανε χούντα, μας είπανε προδότες επειδή θυσιαστήκαμε πολιτικά για να μην κυλήσει η ελληνική κοινωνία στην άτακτη χρεοκοπία. Πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες δεν άντεξαν αυτή την κατάσταση, είτε της αναγκαστικής αλλαγής μας είτε της αδικαιολόγητης στοχοποίησής μας. Άλλοι μπήκαν στον συρμό του ριζοσπαστικού λαϊκισμού, άλλοι αυτονομήθηκαν χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό. Το χειρότερο όμως είναι ότι ξύπνησε μέσα μας η μεγάλη αρρώστια της προσωπικής πολιτικής δικαίωσης ή και της εμμονής στον αρχηγισμό. Όταν περάσουν λίγα χρόνια, θα γίνει κατανοητή η απίστευτη πίεση που δέχτηκε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα να αλλάξει την πλεύση του, να προσαρμόσει την ιδεολογία του και να κυβερνήσει υπεύθυνα το καράβι στη μεγαλύτερη τρικυμία της εποχής μας για να σώσει ό,τι περισωζόταν. Έτσι θα εξηγηθούν πολλά. Τα πράγματα δεν ήταν και δεν είναι εύκολα για κανέναν από εμάς. Το ότι καθίσαμε για να σώσουμε τη χώρα στο ίδιο τραπέζι με τους αντιπάλους μας αποτελεί για όλους μας ένα τεράστιο πρόβλημα. Όμως θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο εάν για λόγους ιδεοληψίας ή κομματικού συμφέροντος είχαμε εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Το ΠΑΣΟΚ στη μεγαλύτερη σύγχρονη κρίση για τη χώρα και το ίδιο ήταν παρόν. Έκανε προοδευτικές μεταρρυθμίσεις όπου μπορούσε, διαπραγματεύτηκε όσο γινόταν τη διάσωση εργασιακών δικαιωμάτων, έβαλε το στίγμα του στον αντιρατσιστικό νόμο και στον πόλεμο κατά του φασισμού. Όσα λάθη κι αν γίνανε την ώρα της μάχης, ο αγώνας που καταβλήθηκε ήταν τίμιος και ανιδιοτελής. Γι’ αυτό δεν μετανιώνω για τη συμμετοχή μου σε αυτόν τον πόλεμο. Γι’ αυτό και σήμερα στρατεύομαι εδώ που μεγάλωσα, εδώ που έμαθα τι θα πει πολιτική, εδώ που ξέρω ότι η δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία αλλά τρόπος ζωής. Ελπίζω εδώ στο ΠΑΣΟΚ, στην Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη να συναντηθούμε και πάλι στις 25 Ιανουαρίου. Και μετά από αυτήν. Τα σύμβολα, τα πρόσωπα, τα ονόματα μπορούν να αλλάξουν. Οι μνήμες της κοινωνικής αλλαγής, οι μνήμες της πιο δημοκρατικής και μονιασμένης κοινωνίας για την οποία η παράταξή μας έχει δώσει τη ζωή της, δεν θα αλλάξουν ποτέ. Με αυτές θα πορευθούμε μέχρι το τέλος. Με αυτές θα αποτρέψουμε και πάλι την καταστροφή. Με αυτές θα συμβάλουμε στην πιο κρίσιμη ώρα. Στην ώρα της εθνικής συνεννόησης.