Η συνέπεια της δραχμής

Του Ηλία Κανέλλη

Οι εξελίξεις από τις πρόσφατες εκλογές έως σήμερα, αν μη τι άλλο, συνέβαλαν στην κατάλυ­ση μιας μεταφυσικής αντίληψης για την υποτιθέμενη ηθική υπε­ροχή της Αριστεράς – που στηρίχτηκε στο μετεμφυλιακό μαρτυρολόγιο των αγωνιστών της, οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν εκδικητικά από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις. Έστω και στην πιο δύσκολη συγκυρία της χώρας, είναι καλό να ξεμπερδεύουμε με τους μύ­θους. Αν μη τι άλλο, επειδή πίσω από τους μύθους κρύβονται συγκεκριμένες πολιτικές. Συχνά δοκιμασμένες στο παρελθόν, πολι­τικές που έχουν κριθεί στη ζωή.

Μια τέτοια πολιτική είναι αυτή της Αρι­στεράς της δραχμής. Ακούμε συχνά, π.χ., ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο φυσικός ηγέτης του δυνάμει νέου κόμματος, είναι συνεπής με τις αρχές του και στην πολιτι­κή του. Οντως, είναι συνεπές να θέλει να διατηρήσει την ενέργεια της ΔΕΗ υπό τον έλεγχο του ή να προσπαθεί να κλείσει μια υγιέστατη επιχείρηση όπως η Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, αλλά πόσο επωφελής για το σύνολο είναι η συνέπεια του αυτή; Ο Π. Λαφαζάνης είναι συνεπής στον κρα­τισμό, στη γραφειοκρατία που παράγει, στις σχέσεις που προωθεί – στον εφαρ­μοσμένο κομμουνισμό που οδήγησε σε άδικα και αυταρχικά καθεστώτα. Οι κοι­νωνίες στα καθεστώτα αυτά (στην Ελλάδα τα αποκαλούσαμε με έναν ευφημισμό, «υπαρκτός σοσιαλισμός») ήταν βαθύτατα άνισες και ανελεύθερες. Στηρίζονταν σε αστυνομικές δομές, σε ένα πλέγμα σχέ­σεων που ουσιαστικά καταργούσαν την ιδιωτική ζωή, δημιουργούσαν διαφθορά και ένα τεράστιο πλέγμα συμφερόντων γύρω από την εξουσία και την κοινωνική νομενκλατούρα που αυτή ευνοούσε. Αυτού του τύπου τα καθεστώτα έχει ως πρότυπα η πολιτική του συνεπούς Πα­ναγιώτη Λαφαζάνη και των συντρόφων του. Συνεπείς – αλλά σε ένα ανελεύθερο, αυταρχικό μοντέλο που κατέρρευσε μέ­σα στη δυστυχία και στην απαξίωση. Η διεκδίκηση της δραχμής συνεπώς είναι διεκδίκηση μιας βουτιάς σε ένα καθε­στώς χρεοκοπίας εμπνευσμένο από ένα χρεοκοπημένο πολιτικά παρελθόν, σε μια κοινωνία αυταρχισμού και διεθνούς απο­μόνωσης.

Αναδημοσίευση από «Τα Νέα»