H πόλη-κράτος της Νότιας Ασίας έχει λάβει πολλούς επαίνους για τις αστικές πολιτικές της αλλά καταδικάζεται για τον απολυταρχισμό που κρύβεται πίσω από αυτές, σύμφωνα με άρθρο του Oliver Milman στο Guardian.
Φανταστείτε να μπορούσατε να διαγράψετε όσα σας εκνευρίζουν στην πόλη που ζείτε: κανείς δεν θα φωνάζει ή θα σπρώχνει στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθαροί δρόμοι χωρίς σκουπίδια και κανένα έγκλημα.
Μία τέτοια όλη θα έμοιαζε με τη σημερινή Σιγκαπούρη, την πιο πλούσια ανά κεφαλή μητρόπολη του πλανήτη. «Τίποτα κακό δεν συμβαίνει εδώ» λέει ο Έρικ, ένας Γερμανός που ζει εδώ. «Το οποίο στην πραγματικότητα σημαίνει ότι τίποτα δεν συμβαίνει εδώ».
Ενώ διατηρούνται κάποια ίχνη της αποικιοκρατίας, η Σιγκαπούρη είναι πλέον μία πολυπολιτισμική «κυψέλη» εμπορίου.
Το τεράστιο κατάστημα της Prada στην οδό Orchard είναι ο καπιταλισμός με μορφή ηλεκτρισμού και ατσαλιού, την ώρα που το ξενοδοχείο Marina Bay Sands κυριαρχεί στον ορίζοντα, καθώς μοιάζει σαν ένα πλοίο να τοποθετήθηκε προσεκτικά στην κορυφή του.
Η καθημερινότητα καθορίζεται και ορίζεται από μία σειρά κανόνων που διατηρούν αυτή την καθαρή, καλοκουρδισμένη πόλη. Η εισαγωγή τσίχλας είναι απαγορευμένη, οπότε δεν θα δείτε καμία πατημένη στο δρόμο, υπάρχουν πρόστιμα για όποιον «ενοχλεί» τους περαστικούς με μουσικά όργανα ή με το να είναι μεθυσμένος. Να μουρμουρίζεις τους στίχους ενός αισχρού τραγουδιού ή να εμποδίζεις κάποιον που περπατάει μπορεί να σε στείλει στη φυλακή.
Το αποτέλεσμα είναι μία πόλη με πολύ περιορισμένο έγκλημα, που δεν έχει καμία σχέσης με το ακατανόητο, συναρπαστικό χάος των πόλεων στις γειτονικές Ινδονησία και Μαλαισία, ωστόσο τα κατορθώματα της Σιγκαπούρης είναι εύκολο να επιτευχθούν με τον απολυταρχισμό που γίνεται προφανής, μόλις «ξύσεις» λίγο την επιφάνεια της ζωής στην πόλη.
«Αν μεγαλώσεις σε μία ανεπτυγμένη χώρα, κάνεις την αυτόματη υπόθεση ότι η οικονομική ανάπτυξη και οι βασικές ελευθερίες πάνε μαζί. Όπως όμως μπορεί κανείς να δει στην Κίνα, αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η Σιγκαπούρη θέλει να λέει «δεν μοιάζουμε σαν τους δυτικούς, με το γυαλί και τους ουρανοξύστες μας, πόσο ανεπτυγμένοι είμαστε». Όλα αυτά όμως είναι μία μάσκα», λέει ο Alex Au, συγγραφέας που ζει στη Σιγκαπούρη, εναντίον του οποίου ο Πρωθυπουργός άσκησε δίωξη για σχόλια που έκανε για την ακεραιότητα της κυβέρνησης.
Δίωξη για «ανταρσία» έγινε και σε βάρος του Leslie Chew πέρυσι, για το κόμικ του «Demon-cratic Singapore», ενώ ο Roy Ngerng, κατηγορείται από τον Πρωθυπουργό για δυσφήμηση σε μπλογκ, κάτι που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ήταν και ο λόγος που απολύθηκε από τη δουλειά του στο τοπικό νοσοκομείο.
Όλα αυτά δίνουν την εντύπωση της ημι-ελευθερίας, ενώ σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Freedom House η Σιγκαπούρη, που κυβερνιέται από το ίδιο κόμμα από το 1959, είναι μόνο «μερικώς ελεύθερη».
Υπάρχουν και κάποιοι κανόνες που μπορούν να ξαφνιάσουν κάποιον ξένο: απαγορεύεται να αγοράσεις ακίνητο στη Σιγκαπούρη αν δεν είσαι παντρεμένος, κάτι που όπως λέει η 31χρονη Samantha de Silva «σε κάνει να νιώθεις ότι πρέπει να παντρευτείς για να πάρεις ένα διαμέρισμα, μία παράξενη οικονομική συναλλαγή».
Τα πράγματα αλλάζουν όμως. «Τα social media έχουν αλλάξει πολλά, στην πραγματικότητα τα πάντα. Τα παιδιά δεν φοβούνται πια τις μεγαλύτερες γενιές. Συνηθίζουν να εκφράζουν τον εαυτό τους και οι άνθρωποι αποκτούν πραγματικό πάθος για δημιουργικά πράγματα».
Κάποιοι, όμως, συνεχίζουν να νιώθουν το βάρος των κρατικών κυρώσεων, όπως ο Chew με το κόμικ του, του οποίου το κομπιούτερ κατασχέθηκε, το διαβατήριο πάγωσε και ο ίδιος πέρασε 3 μήνες σε κράτηση.
«Η καθημερινή ζωή γίνεται συνέχεια δυσκολότερη. Είμαστε πλέον μία από τις πιο ακριβές χώρες στον κόσμο, με το υψηλότερο κόστος διαβίωσης, χωρίς να υπάρχει η εξασφάλιση ενός βασικού μισθού. Τα βάσανα για τους απλούς ανθρώπους είναι ατελείωτα και η ζωή είναι φρικτή αν δεν ανήκεις στους πλούσιους», λέει ο Chew.
«Είναι όλα θέμα χρημάτων. Νομίζω ότι είμαστε πολύ υλιστές ως έθνος. Θα ήθελα να ζω σε μία Σιγκαπούρη όπου δεν σε μετρούν με βάση το πόσα λεφτά βγάζεις», λέει η De Silva.
Άλλοι θέλουν μεγαλύτερες αλλαγές. Ο Au, που είναι γκέι, θα ήθελε να αποποινικοποιηθεί η ομοφυλοφιλία και η κυβέρνηση να μην είναι ιδιοκτήτης των media για αρχή. «Εξαρτάται από το τι θέλεις», λέει. «Αν είσαι μαζεμένος, η ζωή είναι πολύ άνετη εδώ. Αν όμως το να εκφράζεσαι είναι για σένα πολύ σημαντικό, τότε θα συναντάς εμπόδια σε κάθε στροφή».
Πηγή: theguardian.com
Τα σχόλια είναι κλειστά.