Ειδησεογραφικό site

Η πορεία ενός λαού από την “κόλαση” έως την “έκρηξη”

110

Της Εύας Καπελλάκη – Κοντού*

Περπατώ μες τους δρόμους και τα πόδια μου χάνονται μέσα σε σκοτεινές λακκούβες του κακοτράχαλου δρόμου της πόλης. Λένε ότι η χώρα μου είναι ευρωπαϊκή, εμένα μου μοιάζει περισσότερο με άγονη γη, με αφρικανική γη, με γη άχρηστη κατά πως λένε οι “φωστήρες – σωτήρες” εταίροι, που εδώ και χρόνια μου έβαλαν στην πλάτη να κουβαλάω το δυσβάστακτο χρέος της πίκρας τους, ότι δεν έχουν εκείνοι τη χώρα μου! Να χαμογελάω και να είμαι χαρούμενη γι αυτό να, κάτι σαν τον Άτλαντα που σηκώνει τον ουρανό για να μην πέσει και να μας καταπλακώσει…

Τα λόγια μου κρύφτηκαν βαθιά στο λαρύγγι μου, τα κατάπια όπως οι λακκούβες του δρόμου κατάπιαν τα πόδια μου ως τους αστραγάλους. Καταπίνω εδώ και χρόνια και μαζί με μένα μια ολόκληρη χώρα, καθετί που τολμά να βγει από το κουρασμένο μου μυαλό -από το κουρασμένο μας μυαλό. Ήρθαν και μας είπαν ότι θα μας σώσουν από βέβαιη καταστροφή, φωνάζοντάς μας με χίλιους τρόπους πως είμαστε χρήσιμοι μόνο για μια κίνηση, εκείνη της μαριονέτας πίσω από ένα ψυχρό παραβάν και μετά η κίνηση της ετυμηγορίας, δηλαδή αυτής που με χειρουργικό νυστέρι διάπλασης και παραπλάνησης μάς διοχέτευσαν, οι ξενόφερτοι φωστήρες! Και μετά, σιωπή! Απόλυτη σιωπή, ετοιμάζουν τα καζάνια της κόλασης, της κόλασης που τεχνηέντως εμείς δώσαμε την “ίσκα” του κυρίαρχου λαού! Κι εμείς, άβουλοι πλέον κι άχρηστοι, βυθιστήκαμε για καιρό – για χρόνια ολόκληρα – στη μαύρη τρύπα της ψυχής μας και του μυαλού μας!

Συλλογίζομαι ότι η κόλαση κατά πως την περιγράφει ο Δάντης, σκιαγραφεί περίτρανα το τοπίο ετούτης της χώρας! Κι όλα τούτα χωρίς λόγο και κυρίως χωρίς τον αντίλογο τού, κατά τα άλλα, κυρίαρχου λαού. Οι φλόγες της, κατατρώγουν τα σωθικά μου! Νοιώθω να χάνω τις αισθήσεις μου, μιας και είμαι καθηλωμένη στη λακκούβα του κακοτράχαλου δρόμου της οδού “success story”. Ακούγονται κραυγές χωρίς ήχο, παραπέρα βυθίζονται ψυχές χωρίς την έννοια να ζητήσουν βοήθεια, είναι οι 4000 περίπου αυτόχειρες στη χώρα του φωτός, στη χώρα του πολιτισμού και της παγκόσμιας ανάσυρσης του ανθρώπου από τη ζωώδη κατάσταση στον huomo sapiens.

Όμως όπως στην αρχαιότητα και στις αρχαίες τραγωδίες υπάρχει και η Νέμεσις, υπάρχει και ο από μηχανής θεός για να λύσει το δράμα κι εν προκειμένω, το αληθινό δράμα ενός φωτεινού λαού που του είχε κοπεί η λαλιά του μυαλού του και η φωτιά της ψυχής του για χρόνια… Ήρθε ξανά να ετυμηγορήσει όχι πλέον σαν απλή μαριονέτα, αλλά σαν κυρίαρχος λαός υπόστειλε τη σημαία της κατάθλιψης και της αποδοχής της ήττας και κατακρήμνισης και κυριεύτηκε με δύναμη ψυχής όπως εγώ τώρα, που τράβηξα με αργές αλλά τολμηρές κινήσεις τα πόδια μου από τη σκοτεινή λακκούβα και προσπάθησα ξανά να περπατήσω… Αν και από τους τραυματισμένους μου αστραγάλους κυλούσε αργά το αίμα, εγώ ξαφνικά σαν να είχα αποκτήσει φτερά κι άρχισα να τρέχω με οργή, με δύναμη, με φλόγα, με ελπίδα προς    τη φωτισμένη λεωφόρο. Δεν είχα καταλάβει ότι είχε περάσει αρκετός χρόνος κι έτρεξα με μεγαλύτερη δύναμη στη ψυχή μου παρά στα τραυματισμένα μου πόδια, να προλάβω κι εγώ στη γιορτή του λαού, στη δύναμη της ετυμηγορίας του.

Και επιτέλους, ξημέρωσε μια άλλη μέρα να, σαν το ηφαίστειο που όλοι νομίζουν ανενεργό – πεθαμένο και ξαφνικά αρχίζει να φλέγεται, να ταράζει η γη ολόκληρη και να ξεχύνεται κόκκινη – συναρπαστική η λάβα του, είναι η έκρηξη των τόσων χρόνων σιωπής…

Το άκουσμα του “όχι πια κόλαση, λίγο χαμόγελο στο λαό – στον κυρίαρχο λαό  λίγη χαρά – γιατί η ψυχή αυτού του λαού είναι συνυφασμένη με το άπλετο – αιώνιο φως του Απόλλωνα!

Ίσως η έκρηξη να μην είναι τόσο δυνατή όπως εκείνη που κατέστρεψε τις πόλεις στο νότο της Ιταλίας, ίσως να είναι κραυγή λίγο πριν την ανάσταση, ή λίγο πριν το θάνατο αλλά είναι η χαρά του να χρησιμοποιήσεις επιτέλους αυτό που σού έχει δώσει η ίδια η φύση, στόμα και γλώσσα και πάνω απ’ όλα,  ΛΟΓΟ! Έστω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, τη διάθεση για ζωή και αγώνες, συνεχείς αγώνες για να μη μας βρει ο θάνατος ολόκληρους “δε θα πεθάνω ολόκληρος”  από το ομώνυμο ντοκιμαντέρ, για τους αγώνες των εργατών της Χαλυβουργικής το 2011! Ο κυρίαρχος λαός τώρα αρχίζει ν’ ανακτά τη χαμένη του όραση όπως και την ακοή και κυρίως τη δυνατότητα του λόγου και του αντίλογου. Αυτή είναι η αληθινή έκρηξη ενός λαού προς όλα τα έθνη!

Δανείζομαι το απόσπασμα του Εθνικού μας ποιητή από τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”:

“Κι η μέρα προβαίνει

τα νέφια συντρίβει

να, η νύχτα που βγαίνει

κι αστέρι δεν κρύβει!”.

* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”

Τα σχόλια είναι κλειστά.