Η Μεταπολίτευση (και η Ιστορία!) για αρχάριους

Του Αντώνη Ν.Βγόντζα

Οι ιστορικές περίοδοι στην Ελληνική Ιστορία είναι εξαιρετικά σύντομες
Η δόξα δεν κρατάει πολύ. Κρατάει στιγμές, μέρες και μήνες. Iσως και κάποια χρόνια. Τα χρόνια της κρίσης κρατάνε πιο πολύ. Οι εσωτερικές ρήξεις «τραβάνε» πιο πολύ.

Για να θυμηθούμε… Οι ηρωισμοί των επαναστατημένων το 1821 Ελλήνων σφράγισαν το μικρότερο κομμάτι της επταετούς εξέγερσης. Οι εσωτερικές έριδες την αμαύρωσαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Για να θυμηθούμε… Oλος ο 19ος αιώνας της εθνικής μας ανεξαρτησίας χάθηκε μέσα στις μυλόπετρες «μεγάλων ιδεών», δαπανηρών περιπετειών και εσωτερικών ρήξεων.
Για να θυμηθούμε… Η επέκταση της Ελλάδας στα σημερινά της περίπου σύνορα ήταν επίτευγμα δύο περίπου ετών. Με τη σφραγίδα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Που, δικαιωματικά, κατέχει τον τίτλο του «Εθνάρχη»! Τα χρόνια, όμως, ενός τραγικού διχασμού ήταν πολλαπλάσια.

Για να θυμηθούμε… Η εθνική έξαρση των πολεμικών επιχειρήσεων στα ψηλά και άγρια βουνά της Αλβανίας κράτησε τέσσερις-πέντε μήνες. Στην τράπεζα των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καθίσαμε παράμερα.

Για να θυμηθούμε… Η άνοιξη των αρχών της δεκαετίας του ’60 κράτησε, και αυτή, λίγο. Ποδοπατήθηκε από τα τανκς της 21ης Απριλίου 1967. Και εκείνη η νύχτα κράτησε πάρα πολύ. Κοντά επτά χρόνια.

Για να θυμηθούμε… Δύο ημερομηνίες. Την 24η Ιουλίου 1974. Και την 9η Ιουνίου 1975. Στην πρώτη επέστρεψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από την αυτοεξορία του στο Παρίσι. Και εκατοντάδες χιλιάδες λαού ξεχύθηκαν στους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων για να υποδεχτούν τους πολιτικούς και τους ήρωες του αντιδικτατορικού αγώνα. Αυτοί νομιμοποίησαν την έναρξη της Μεταπολίτευσης. Στη δεύτερη ημερομηνία ο προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε στην Αίθουσα των Τροπαίων της Βουλής το Σύνταγμα της Μεταπολίτευσης. Με τον πιο σύγχρονο χάρτη θεμελιωδών ελευθεριών του ανθρώπου. Αυτό συνιστά και την επίσημη θεσμική έναρξη της Μεταπολίτευσης.

Για να θυμηθούμε… Στις 23 Απριλίου 2010 ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε την απόφασή του να ζητήσει την ένταξη της Ελλάδας σε μηχανισμό στήριξης. Στη μηχανή της Τρόικας. Η λέξη έχει γίνει πια ελληνική. Κλίνεται. Και υποκλινόμαστε. Στις 6 Μαΐου 2010 ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο. Ετσι χαράχτηκε το θεσμικό τέλος της Μεταπολίτευσης, η οποία είναι η πιο μακρά περίοδος από την ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Με μεγάλα επιτεύγματα. Και με οδυνηρές πτώσεις. Με θεσμικές, ηθικές και πρακτικές επιδόσεις. Με ελλείμματα πολλών ειδών.

Για να θυμηθούμε… Τη Μεγάλη Τετάρτη του Πάσχα του 2012 κανένας δεν περίμενε κάτι άλλο εκτός από την προκήρυξη εθνικών εκλογών. Τη σχετική δικαιοπολιτική πανηγυρικότητα και την αυτόθροη ελληνική θρησκευτικότητα πρόλαβε να υπερκαλύψει ένα άλλο γεγονός: η σύλληψη του Ακη Τσοχατζόπουλου. Που σημάδεψε το ηθικός τέλος της Μεταπολίτευσης.

Η Μεταπολίτευση από τη φύση του όρου είναι ένα «στιγμιαίο» γεγονός. Γιατί, όμως, επικράτησε να χαρακτηρίζει μια τόσο μακρά, τελικά, χρονική περίοδο; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί ό,τι συνδέθηκε με τις αρχικές θεμελιώδεις εξαγγελίες της κυριάρχησε πολιτικά σε όλη αυτή την ιστορική περίοδο. Και ως πραγματικότητα και ως υπόσχεση. Ανθρώπινες ελευθερίες! Στο μέγιστο των διεκδικήσεων. Και ως κατάχρηση. Κοινωνικό κράτος!

Για όλους, σχεδόν, τους πολίτες και τους κατοίκους. Για τους έχοντες, πολλά κατέχοντες και μη. Ανάπτυξη! Με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Με βασικό μοχλό την αλόγιστη κατανάλωση. Ολοι, σχεδόν, αυτοαναγορεύτηκαν σε «κεϊνσιανούς». Οι πολιτικοί! Στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Οι οικονομολόγοι! Πολλοί. Πάρα πολλοί. Μόλις πίσω από τη βιτρίνα των έργων υποδομής κρύφτηκαν οι κερδοσκόποι και πετάχτηκαν οι «φούσκες».
Το πιο σημαντικό επίτευγμα της Μεταπολίτευσης; Ο ελληνικός λαός εκφράστηκε ελεύθερα οσάκις τον καλούσαν. Καμιά εθνική εκλογή δεν αμφισβητήθηκε. Ούτε θεσμικά. Ούτε πολιτικά.

Πού ηττήθηκε η Μεταπολίτευση; Πού σκόνταψε; Στην έλλειψη καθαρότητας του δημόσιου βίου. Στις διάφορες «αρπαχτές». Στην πλατιά πελατεία. Στα «κωλόκουρα» και στους φοροφυγάδες.

Είμαστε παρόντες στη γέννηση και τον τοκετό μιας νέας εποχής. Δεν πρόκειται να είναι μια νέα Μεταπολίτευση. Το Σύνταγμα είναι, περίπου, δεδομένο. Αυτό που μας λείπει είναι νέες, τολμηρές και έντιμες ιδέες και νέα πρόσωπα. Χωρίς μεταποιήσεις και καμουφλάζ.

Αναδημοσίευση από Πρώτο Θέμα