Η ευκαιρία είναι εδώ

Του Γρηγόρη Νικολόπουλου

Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα βγει πρώτο στις εκλογές, τελικά αυτό που θα έχουμε είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας. Στην κυβέρνηση αυτή είναι αναγκαίο να συμμετάσχουν και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία. Και αυτό το ξέρουν και ο Τσίπρας και ο Μεϊμαράκης. Μπορεί λοιπόν να μην τα έχουν βρει ακόμη μεταξύ τους αλλά και οι δύο γνωρίζουν ότι θα τα βρουν μετά τις εκλογές.

Θεωρώντας πιθανότατη αυτή την υπόθεση, μπορούμε να ελπίζουμε ότι μετά τις εκλογές θα έχουμε μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας, με την ελπίδα ότι και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι θα συμμετέχουν σε αυτήν, δηλαδή ότι θα συμμετέχουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα της Βουλής.
Καθώς όλα τα κόμματα γνωρίζουν ότι η εφαρμογή του μνημονίου είναι νομοτελειακή, το ζητούμενο από αυτή την κυβέρνηση είναι να εφαρμόσει τα μέτρα γρήγορα και αποφασιστικά ώστε να αρχίσουν οι χρηματοδοτήσεις και να βρει τον καλύτερο τρόπο να χρηματοδοτήσει αναπτυξιακές δράσεις για να πάρει μπρος η οικονομία. Ο καλύτερος τρόπος είναι η δημιουργία κατά το δυνατόν μεγάλων πρωτογενών πλεονασμάτων μέσω της σύλληψης της φοροδιαφυγής, τα οποία θα επιτρέψουν τη μείωση των φόρων. Παράλληλα θα πρέπει να διευκολυνθούν στο μέγιστο οι επενδύσεις, ελληνικές και ξένες, και να μειωθούν η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Για όλα αυτά το μνημόνιο περιέχει μέτρα που θα φέρουν αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο ασφαλέστερος και ταχύτερος τρόπος εξόδου από την ύφεση και επιστροφής στην ανάπτυξη. Είναι εξάλλου και ο μόνος τρόπος, καθώς άλλη βιώσιμη επιλογή δεν υπάρχει, πράγμα που φαίνεται να έχουν αντιληφθεί, εκτός από τους πολιτικούς, και οι ψηφοφόροι.
Τι μπορούμε να περιμένουμε αν όλα γίνουν σωστά;

Οτι μετά τους έξι πρώτους δύσκολους μήνες η οικονομία θα αρχίσει να μπαίνει ξανά σε μια νέα κανονικότητα και οι συνθήκες ρευστότητας να ομαλοποιούνται. Μπορούμε επίσης να περιμένουμε ότι θα αρχίσουν να επενδύονται αρκετά κεφάλαια στη χώρα από Ελληνες και ξένους επενδυτές αν οι εφαρμοστικοί νόμοι διευκολύνουν τις επενδύσεις. Η ανάπτυξη αυτή τη φορά αναμένεται να στηριχθεί κυρίως σε τουριστικές επενδύσεις, αλλά και σε επενδύσεις στην ενέργεια και στις υπηρεσίες.

Η ελληνική οικονομία είναι «ρηχή». Μοιάζει με γκαζόν και όχι με βελανιδιές, όπως είναι η βαριά βιομηχανία της Γερμανίας. Οταν καεί το γκαζόν, στην πρώτη βροχή ξαναπρασινίζει. Οταν καεί η βελανιδιά, χρειάζεται χρόνια για να βγει μια καινούρια. Για να το πούμε πιο απλά, αν κλείσει μια μπουτίκ, μόλις αρχίσει το χρήμα να επανέρχεται ξανανοίγει. Αν κλείσει μια αυτοκινητοβιομηχανία, δεν ξανανοίγει ποτέ. Η πρώτη «βροχή» λοιπόν θα είναι η ομαλοποίηση της ρευστότητας και οι εισροές κεφαλαίων από το εξωτερικό και από τον τουρισμό. Υπάρχουν πάρα πολλοί κλάδοι στους οποίους μπορούμε να δούμε ανάπτυξη, εκτός του τουρισμού και της ενέργειας. Οι ασφαλιστικές εταιρείες θα είναι ένας από αυτούς, καθώς το ασφαλιστικό σύστημα του Δημοσίου συρρικνούμενο θα αφήσει μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης. Οι εταιρείες software ήδη δίνουν σημάδια δυναμισμού, οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών το ίδιο, ο αγροτικός τομέας -αν καταφέρουμε αυτή τη φορά να τον οργανώσουμε μέσω και της φορολόγησης σε μια πιο δομημένη και μεγαλύτερη κλίμακα- προσφέρει ευκαιρίες. Η βιομηχανία τροφίμων το ίδιο, η φαρμακοβιομηχανία το ίδιο, ενώ και οι τράπεζες αφού συνέλθουν θα μπορούν να αναπτυχθούν ξανά διότι διαθέτουν πάρα πολλά και πολύ ικανά στελέχη.

Το λιανεμπόριο, εκμεταλλευόμενο και το Ιντερνετ, μπορεί να ανθήσει, οι μεταφορές μέσω της απελευθέρωσης των εμπορευμάτων το ίδιο, ενώ οι μεγάλες επενδύσεις που θα στηριχθούν στις αποκρατικοποιήσεις θα δώσουν πολλές θέσεις εργασίας. Πολύ γρήγορα η Ελλάδα μπορεί να αρχίσει να ανεβαίνει ξανά – και μάλιστα σε πιο υγιή βάση αν έχουν φτιαχτεί οι θεσμοί και το πλαίσιο που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να γίνουν όλα αυτά ο πολιτικός κόσμος πρέπει να δείξει σοβαρότητα και υπευθυνότητα, χαρακτηριστικά που εμφανέστατα δεν διαθέτει σήμερα. Η ανάγκη, όμως, τελικά δημιουργεί την πραγματικότητα και οι απερίγραπτοι πολιτικοί μας θα αναγκαστούν να σοβαρευτούν λόγω των συνθηκών. Κατά πάσα πιθανότητα αυτό δεν θα είναι εμφανές στην αρχή, διότι όλοι άλλα θα λένε και άλλα θα κάνουν. Το ζήτημα, όμως, όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, είναι τι θα κάνουν και όχι τι θα λένε. Θα βρίζουν δηλαδή τους ξένους και το μνημόνιο, αλλά θα ψηφίζουν τους εφαρμοστικούς νόμους – αυτό που έχει τελικά σημασία για να συνέλθει η χώρα. Με λίγα λόγια, το μέλλον μας εξαρτάται από την επίδοση του πολιτικού κόσμου (που παραμένει αβέβαιη). Μπορούμε να πάμε ψηλά, μπορούμε να πάμε και στα τάρταρα, ανάλογα με το πόσο σοβαρά και πόσο γρήγορα δουλεύουμε.

Πάντως η ευκαιρία είναι εδώ και μας περιμένει και οφείλουμε με την ψήφο μας να πιέσουμε τους πολιτικούς να συνεργαστούν στην κοινή πορεία, αναγκάζοντάς τους να σχηματίσουν κυβερνήσεις συνεργασίας με ξεκάθαρη ευρωπαϊκή πορεία. Και πάνω από όλα πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να καταλάβουμε ότι το Δημόσιο δεν πρόκειται να ξαναπροσλάβει μαζικά κόσμο, ότι το μέλλον μας βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα, στην παραγωγικότητα και στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Ετσι δουλεύει πλέον ο σύγχρονος κόσμος και όχι με τα ψέματα και τις ανοησίες των Λαφαζάνηδων, των Μπαρουφάκηδων και των Καμμένων.

Αναδημοσίευση από protothema.gr