Η ελπίδα για ένα αύριο όπως το… χθες

Του Αβέρκιου Λουδάρου*

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Έτσι λέμε από αρχαιοτάτων ετών. Οπότε, ήδη από τα πρώτα δείγματα γραφής, λόγου και πολιτικής πράξης της νέας κυβέρνησης μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Άλλωστε, κρίση έχουμε… Αποκαλύπτουν, λοιπόν, τα πρώτα δείγματα, ότι η κυβέρνηση, ενώ μοίρασε ελπίδα και έταξε αλλαγή, οδηγεί ολοταχώς τη χώρα στο… παρελθόν, σε όλα εκείνα που έφεραν την ύφεση.

Όλοι παραδεχόμαστε ότι ο μεγάλος ασθενής είναι το διεφθαρμένο δημόσιο, ένα δημόσιο όπου επικρατούν η αναξιοκρατία, ο κομματισμός, το ρουσφέτι, η αντιπαραγωγικότητα, η γραφειοκρατία και η σπατάλη. Με το «καλημέρα» ακούμε ότι θα επιστρέψουν στο δημόσιο απολυθέντες και όσοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Ποιος θα τους πληρώνει; Ποιος άλλος εκτός από τον πολύπαθο ιδιωτικό τομέα;

Ακούμε, πάλι με το «καλημέρα», ότι σταματούν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις. Διάφορες επιχειρήσεις, διάφοροι φορείς και οργανισμοί θα κρατήσουν ανοικτές τις πόρτες να υποδέχονται τους κομματικούς στρατούς (που εύκολα αλλάζουν στρατόπεδο) που πάλι ο ιδιωτικός τομέας θα πληρώνει και μάλιστα όχι ανταποδοτικά. Κάθε «Ελληνικό» θα παραμένει ένα αναξιοποίητο κουβάρι και θα στερεί το δημόσιο από έσοδα. Και όλα αυτά γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα πολιτεύεται με βάση τις ιδεοληψίες της που έχουν αποτύχει όπου δοκιμάστηκαν. Το πιο μεγάλο παράδειγμα; Η χώρα μας που «πνίγηκε» από το διογκωμένο δημόσιο.

Εύλογα μπορεί κάποιος να πει ότι όλα αυτά εντάσσονται σε μια θεωρία, για κάποιους είναι παράλογη, για άλλους είναι λογική. Αυτό όμως που σίγουρα κινείται στη σφαίρα του παράλογου είναι η διά νόμου επιβράβευση των «αιώνιων φοιτητών» με την επιστροφή τους στα αμφιθέατρα. Αν μη τι άλλο, η κυβέρνηση περνάει το μήνυμα ότι η τεμπελιά επιβραβεύεται. Και κάπως έτσι εθίζεται ο «κυρίαρχος λαός» στο τζάμπα.

Σε αυτήν την τακτική, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Παίρνει από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ τη σκυτάλη του κρατισμού και την παραδίδει σε κινήματα του τύπου «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω». Και από το περιθώριο αυτών των κινημάτων την εγκαθιστά στην κεντρική πολιτική σκηνή διδάσκοντας ότι για όλους έχει ο κρατικός κορβανάς. Ακόμα και για τους (από πού άραγε σιτιζόμενους) «αιώνιους φοιτητές».

Αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει την ένδειξη «για πολύ προχωρημένους» πάει τη σκυτάλη ακόμη πιο μακριά, μέχρι το τζάμπα ρεύμα (δεν θα μπορούσε να γίνει με ιδιωτική ΔΕΗ) και το τζάμπα φαΐ στα συσσίτια. Έτσι θα ολοκληρωθεί το πισωγύρισμα, με τον πλήρη εθισμό του «κυρίαρχου λαού» στο τζάμπα. Πού να καταργηθούν και τα διόδια…

Σπουδαίοι στοχαστές διακήρυξαν την αξία του «αγαθά κόποις κτώνται», την αξία να κερδίζει κανείς τα προς το ζην και να επιδιώκει το ευ ζην με τρόπο δημιουργικό, με εργασία και μόχθο. «Δεν θα σε ταΐσω ψάρια, αλλά θα σε μάθω να ψαρεύεις», δίδασκε ο Κομφούκιος. Ο, κατά τον Independent, Έλληνας Χάρι Πότερ θα μας ταΐζει ψάρια. Πώς θα τα ψαρεύει, ή πώς θα τα αγοράζει από τη στιγμή που τα ταμεία είναι άδεια; Οψόμεθα…

«Λιτό βίο με αξιοπρέπεια» προκρίνει ο Βαρουφάκης. Η αξιοπρέπεια όμως δεν συνάδει με το τζάμπα, αλλά με το μοχθώ και προσπαθώ να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες, δεν περιμένω να σιτιστώ από το κράτος. Στο κάτω-κάτω, όλα αυτά τα χρόνια της ύφεσης, δεν έκαναν οι πολίτες, τουλάχιστον οι μη έχοντες, έκλυτο βίο. Δεν κομίζει κάτι νέο ο Βαρουφάκης. Όπως και ο συνάδελφός του που με στόμφο ανακοίνωσε ότι θα μπει τέλος στις μειώσεις των συντάξεων. Προφανώς δεν έχει πληροφορηθεί ότι οι συντάξεις δεν έχουν μειωθεί από το 2012 και μετά.

*Ο Αβέρκιος Λουδάρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «άκου νεοέλληνα – οι αιτίες που μας οδήγησαν στην παρακμή και τη μεγάλη ύφεση»