Ειδησεογραφικό site

Η Ελλάδα είναι φονέας των γιγάντων

45

Του Γιάννη Μιχαήλ

Την τελευταία πενταετία, από το 2010, οπότε το πρώτο μνημόνιο επέπεσε στις κεφαλές των Ελλήνων (δικαίων και αδίκων), στη χώρα έχει στηθεί ένα κατάμαυρο σκηνικό, καθώς εξελίσσεται ένα έργο μιας νεοελληνικής τραγωδίας, το οποίο παίζεται 24 ώρες την ημέρα. Μάλιστα η παράσταση μεταδίδεται σε ζωντανή σύνδεση απ’ όλα ανεξαιρέτως τα τηλεκάναλα, ημεδαπά και αλλοδαπά.

Οι Έλληνες θεατές, οι οποίοι παρακολουθούν το έργο με έκδηλο ενδιαφέρον, περιμένουν να ακούσουν κάποιο ευχάριστο μαντάτο προκειμένου να αναθαρρήσουν (τα όσα ακούγονται περί  υπερηφάνειας και χαμόγελου είναι απλώς παρηγοριά στον άρρωστο). Όμως η προσδοκία είναι εις μάτην. Από πουθενά δεν αχνοφέγγει. Τα νέα που κατακλύζουν τον ουρανό της χώρας έχουν πηγή προέλευσης από τους μάντεις κακών.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, ακόμα και αν είσαι τέρας ψυχραιμίας, γίνεσαι αυτόματα κοινωνός του συνόλου των προβλημάτων που ταλανίζουν τη χώρα, επηρεασμένος από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Εκών-άκων, συμμετέχεις στην χορεία των καταθλιπτικών.

Άλλωστε θα ήταν εντελώς παράταιρο σε ένα φαιό περιβάλλον, να εμφανίζεσαι χαμογελαστός, προσποιούμενος τον τρελό του χωριού. Γιατί όπως θα έλεγε και ο αρχαίος συγγραφέας Μένανδρος «γέλως άκαιρος, κλαυμάτων παραίτιος». Δηλαδή, το γέλιο στην ακατάλληλη στιγμή, γίνεται αιτία για κλάματα. Και η περίοδος αυτή είναι η πλέον κατάλληλη για να δικαιωθεί το γνωμικό.

Διότι, άλλα περίμεναν οι Έλληνες (οι οποίοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για έξοδο από την κρίση στη νέα κυβέρνηση) και άλλα βλέπουν μπροστά τους σήμερα.

Και αυτό γιατί γίνεται; Για έναν απλούστατο λόγο. Αυτοί που ανέλαβαν την εξουσία, πριν από ένα μήνα, μοιράζοντας αφειδώς έωλες υποσχέσεις, δεξιά και αριστερά, δεν διαφέρουν στο παραμικρό από τους προκατόχους τους. Ποτέ (και από κανέναν) δεν έγινε σοβαρή συζήτηση, για τα αίτια της κρίσης και με ποιες συγκεκριμένες συνταγές, θα απαλλαγούμε από τον βρόχο που έχουμε στο λαιμό μας.

Την οικονομική ασφυξία που βιώνουμε, δεν την απαντήσαμε βαδίζοντας την οδό της ευτυχίας, ξαφνικά, ως δια μαγείας, εν μια νυκτί. Είναι γνωστό, ότι τη χώρα επί δεκαετίες, έπνιγαν τα τεράστια ελλείμματα του δημόσιου τομέα, τα οποία για να αντιμετωπιστούν έπρεπε το κράτος να αναζητά ισχυρές δόσεις δανεισμού, με τραγική συνέπεια οι συνεχείς μεταγγίσεις να ανεβάσουν σε δυσθεώρητα ύψη το δημόσιο χρέος. Για να μπορέσει, δηλαδή, να επιζήσει το αδηφάγο κράτος, πρέπει να δανείζεται αενάως. Κι αυτό γίνεται επειδή τα έσοδα του κράτους, είναι πολύ λιγότερα από τα έξοδα. Τόσο απλά.

Σε αυτήν την κατάσταση, όλοι μας έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης, μικρό ή μεγάλο. Γι’ αυτό ας μην παριστάνουμε, πολλοί από εμάς τις μωρές παρθένους. Ότι τάχα, δεν γνωρίζαμε τίποτε για το έγκλημα. Δηλαδή, ας μην μιμηθούμε την πρακτική ενός δολοφόνου, ο οποίος αφού σκότωσε τον πατέρα και τη μάνα του, κατόπιν έκλαιγε μετανιωμένος γιατί – όπως σπαραξικάρδια διατεινόταν – έμεινε ορφανός. Βέβαια για όλη την τραγική αυτή κατάσταση, βασική ευθύνη έχουν οι πολιτικές ηγεσίες που κυβέρνησαν τη χώρα. Όμως και η σημερινή κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στην εξουσία για λίγο καιρό, δεν είναι αμέτοχη ευθυνών, γιατί επί πέντε χρόνια, χρησιμοποίησε μια τεράστια αντιμνημονιακή ρητορεία, τα επίχειρα της οποίας πληρώνει σήμερα. Γι’ αυτό και ας μην βαυκαλίζεται ότι, τάχα μου, τα έβαλε με τους Ευρωπαίους και βγήκε νικήτρια για το καλό – πάντα- της Ελλάδας. Η σημερινή κατάσταση βρίσκεται ακριβώς στη θέση, την οποία άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Το μνημόνιο, όχι μόνον δεν το ξέσκισε κανείς, αλλά ζει και βασιλεύει. Με άλλη ονομασία, ίσως (σύμβαση) όπως και ή τρόικα (θεσμοί).

Επομένως οι κυβερνώντες (και οι παρατρεχάμενοι τους) ας μην κατηγορούν όσους δείχνουν το ψέμα που ελέχθη κατά κόρον, αλλά να παραδεχτούν ότι έχουν ευθύνες μεγάλες, όσοι το καλλιέργησαν επί πέντε ολόκληρα χρόνια.

Κανείς εχέφρων Έλληνας δεν θέλει την καταστροφή της χώρας του, γιατί θέλει να ζήσει καλύτερες ημέρες στο τόπο που γεννήθηκε. Γι’ αυτό και περιμένει, από τους πολιτικούς, να επιδεικνύουν μεγαλύτερη σοβαρότητα στην άσκηση των καθηκόντων τους και όχι να αναλώνουν ώρες ατελείωτες σε συνεντεύξεις και παράτες καθημερινές. Κάθε υπουργός, που έρχεται μάλιστα σε επαφή και με ξένους ομολόγους του, εκπροσωπεί τη χώρα του. Και κατά συνέπεια την εικόνα που αυτή εκπέμπει. Και ως εκ τούτου, περιττεύουν οι λεονταρισμοί και οι… κουτσαβακισμοί. Γιατί και οι ξένοι δεν τρώνε κουτόχορτο. Βλέπουν και κρίνουν αναλόγως.

Ένας από τους πιο σημαντικούς και ταλαντούχους Έλληνες, ο Αλέκος Σακελλάριος (θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, δημοσιογράφος) είχε πει μια προφητική ρήση: «Η Ελλάδα είναι φονέας των γιγάντων». Εννοούσε βέβαια ότι αυτόν που σήμερα εξυψώνουν οι Έλληνες, την επόμενη στιγμή μπορούν να τον στείλουν στο ανάθεμα. Πόσο δίκιο είχε ο κύριος Αλέκος, το έχουμε βιώσει άπειρες φορές. Λαμπερά πρόσωπα, έχουν γίνει διάττοντες αστέρες, ή όπως θα έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος, στην ταινία «Ο ατσίδας», στη ζωή μας όλα είναι ατμός…

Τα σχόλια είναι κλειστά.