Η δημοκρατία της αλκαντάρα

Της Πέπης Ραγκούση

Συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Η κρίση δεν μας είχε πιάσει ακόμη από τον σβέρκο και λεφτά -όπως αποδείχθηκε – ναι μεν δεν υπήρχαν, όμως κυκλοφορούσαν. Ιδίως στους δρόμους. Τίγκα στο μαύρο τζιπ σε μέγεθος (και σε τιμή) πολυτελούς γκαρσονιέρας. Και στα εστιατόρια, το αδιαχώρητο από σπάταλους που πλήρωναν αδρά αηδίες και ξεράσματα πειραγμένης φιούζιον κουζίνας. Και – αχ! – εκείνη η κίνηση όταν ερχόταν ο λογαριασμός! Πώς έδιναν πίσω από τον ώμο τους την κάρτα στο γκαρσόνι κρατώντας την ανάμεσα δείκτη και μέσο, με ύφος προανάκρουσμα βδελυγμίας – σιγά μην ασχοληθούν παραπάνω από δευτερόλεπτο με 150 ψωροευρώ για γεύμα δύο ατόμων! Σάμπως οι ίδιοι πλήρωναν; Εταιρική ήταν η κάρτα.

Τότε, λοιπόν, ένας φίλος είχε κάνει μεγάλο σαματά στην εταιρεία του διότι το αυτοκίνητο που του έδωσαν δεν είχε καθίσματα… αλκαντάρα! Αυτοκίνητα, κάρτες, κινητά πληρωμένα από εταιρείες, πολλές από τις οποίες αποδείχθηκαν φούσκες, δημιούργησαν ανθρώπους – φούσκες. Αυτά (επιτέλους!) σχεδιάζεται να φορολογηθούν ως εισόδημα. Και δεν αναφέρομαι στις παροχές που είναι απαραίτητες για να κάνει ο εργαζόμενος τη δουλειά του, π.χ. στα αυτοκίνητα των πωλητών. Αλλά σε όλα εκείνα τα ψιμύθια της επίπλαστης πολυτέλειας που μπορεί να μην έφεραν την κρίση, συνεισέφεραν όμως στην κατάθλιψη της πρώην ανερχόμενης τάξης που τώρα ασφυκτιά εγκλωβισμένη στο ασανσέρ. Πολύ συχνά, η κατάρρευση της βιτρίνας μιας ζωής πονάει πιο πολύ από την καταστροφή του εμπορεύματος στις αποθήκες του μαγαζιού.

Αναδημοσίευση από τα «Νέα»